“مسخره‌باز” یک فیلم تجربی متفاوت است که به پشتوانه سابقه تئاتری کارگردانش، از حیث محدودیت لوکیشن کاملا به یک نمایش شباهت دارد که مدیوم سینما و تقطیع نماها به آن وارد شده‌است.
پایگاه خبری تئاتر: تسلط کارگردان روی تکنیک چشمگیر است و همایون غنی‌زاده تلاش کرده با استفاده از مولفه‌های تئاتر ابزورد، این نوع از تئاتر را جلوی دوربین بسازد. شیوه روایت، بازی‌های زبانی، هجو و مسخرگی(که این یکی به اسم فیلم هم راه یافته)، عنصر تکرار، فضای سوررئال، اغراق، تخیل، فانتزی، همنشینی شوخی و تراژدی و … از جمله مولفه‌های تئاتر ابزورد(عبث‌نما) است که در “مسخره‌باز” به سادگی قابل ردیابی است. غنی‌زاده بازیگوشانه و با رهایی هرچه تمام‌تر کلیشه‌های فرمی را می‌شکند و تمهیدات تصویری و تدوین نیز به کمکش می‌آیند. فیلمبرداری، طراحی صحنه و کار صدا در این فیلم، فراتر از اندازه‌های معمول هستند و کارگردان هرکاری که می‌خواهد با فضا قصه و آدم‌ها و مکان و اکسسوار در فیلم انجام می‌دهد. ارجاعات پیاپی به برخی فیلم‌های مهم تاریخ سینما مثل کازابلانکا، پاپیون، لئون و همچنین سریال هزاردستان و البته بازسازی برخی لحظات آن آثار، از جمله نکات قابل توجه فیلم است که کارکرد داستانی نیز می‌یابد. بازی‌های بسیار خوب بازیگران اصلی به ویژه حضور شگفت‌انگیز علی نصیریان در یاد می‌مانَد. فیلم بیش از حد طولانی است و در چند نقطه حس پایان را منتقل می‌کند اما تمام نمی‌شود. همچنین فیلم بیش از اندازه از سینما دور و به تئاتر نزدیک است و قصهء به شدت لاغری دارد. به نظر می‌رسد کارگردان از سویی مرعوب و مشغول تکنیک‌ها و تمهیدات و امکانات و جلوه‌های بصری شده و از سوی دیگر با لذت بردن خود از علاقمندی‌های سینمایی اش سرگرم شده و عملا از کیفیت داستان و فیلمنامه غفلت کرده است. اما در نهایت “مسخره باز” آنقدر جسور، رادیکال، خلاقانه، پر از ایده‌های نو و متفاوت هست که بشود از آن لذت برد.