بگذاریم «سحر قریشی» فیلم سینمایی بسازد

پایگاه خبری تئاتر: در چند روز اخیر فیلم ساختن سحر قریشی خبرساز شد، طی مصاحبه‌ای که به بهانه اکران فیلم «ایکس لارج» با او انجام شد اعلام کرد: « در ۶ ماهه دوم امسال، پشت دوربین نخستین فیلم‌ خودم که یک ملودرام اجتماعی است، می‌روم و فیلمی که خودم میخواهم را خواهم ساخت.» این خبر با واکنش‌های متعددی همراه گشت حتی کاریکاتوریست‌ها هم به عنوان موضوعی طنز به آن پرداختند شاید هم بیشتر این اتفاقات بر می‌گردد به پیشینه سحر قریشی برای بازی در انواع و اقسام فیلم‌های صرفا تجاری و علی الخصوص آن مصاحبه معروف رضا رشیدپور با او در برنامه اینترنتی «دید در شب» حدود 3 سال پیش. در آن مصاحبه رشیدپور چند عکس را به قریشی نشان داد که قرار بود نظر قریشی را درباره آنها بداند، اولین عکس را سحر قریشی نشناخت که محمد سرافراز رئیس وقت سازمان صدا و سیما بود. عکس دومی که نشناخت کوئینتین تارانتینو فیلمساز معروف و جریان ساز بود، سازنده فیلم‌های معروفی چون «قصه‌های عامه پسند» ، «بیل را بکش» و ... عکس سوم فرانسیس فورد کاپولا بود خالق شاهکارهایی چون «پدر خوانده» و «اینک آخر الزمان» و ... عکس آخر هم یوکیو آمانو (رئیس وقت سازمان انرژی اتمی) بود که وقتی قریشی او را هم نشناخت رشیدپور گفت آقای وینچستر رو چطور نمی‌شناسید؟ بازیگر معروف، اسکار گرفته و ... و البته حرفهایی در باره کاریزماتیک بودن شخصیت محمود احمدی‌نژاد گفت و ... در زمان انتشار این برنامه، ویدئو آن در فضای مجازی وایرال شد و این شناخت کم و اطلاعات سینمایی پائین سحر قریشی بحث داغ آن روزها گشت. این خبر ساخت فیلم سینمایی سحر قریشی هم بسیار واکنش‌های منفی در پی داشت ولی در این میان پوریا ذوالفقاری (منتقد سینما) در صفحه اینستاگرامش نوشت: «او اگر زودتر از این‌ها (یا بدون وجود چنین سوء سابقه‌ای!) تصمیم به فیلمسازی می‌گرفت، می‌توانست یکی از اکثریت فیلمسازان این دیار باشد. یکی از همان هایی که پیرو روابط و آشنایی‌های گسترده شان، با جذب سرمایه و دعوت از دوستان و همکاران کاربلد و "اکشن" گفتن و "کات" دادن، بالاخره فیلم می‌سازند و کم کم اصطلاحات و تکیه کلام‌های لازم برای تکمیل ژست سینمابلدی را می‌آموزند و به مرور زمان دوستان رسانه‌ای هم می‌یابند و پس از مدتی صاحب جایگاهی می‌شوند که نه کسی جرات کند اشتباهات سینمایی فیلم شان را به رخ شان بکشد و نه بی سوادی و غلط های نگارشی و ویراشی نوشته‌شان را . به شخصه معتقدم سحر قریشی باید فیلم بسازد. مرور صرف میزان حضور او سر صحنه فیلم ها و سریال ها، به ما می گوید آگاهی و شناختش از مناسبات و اصول اولیه فیلمسازی، از بسیاری از فیلمسازان مدعی کنونی، زمانی که مشغول ساخت نخستین فیلم شان بودند، بیشتر است و راستش شاید تفاوت قریشی با امروز آن فیلمسازان هم فقط در فقدان اعتماد نفس حرفه ای او باشد که آن هم در سینمای ایران همیشه دست یافتنی ست.» سابق بر این در وزارت ارشاد قوانینی وجود داشت که هر شخصی برای ساخت فیلم اول سینمایی باید مجوز کارگردانی به او داده می‌شد و آن هم بر اساس سوابق کاری شخص در سینما، فیلم‌های کوتاه ساخته شده توسط او، حضور در جشنواره‌های جهانی و جوایز کسب کرده و ... صادر می‌شد. حال 2 سال است که این قانون به گونه‌ای تغییر کرده و هر شخصی که یک تهیه کننده حرفه‌ای سینما حاضر به تهیه فیلم او باشد می‌تواند مجوز ساخت فیلم اولش را بگیرد. که معمولا هم کارگردان با آوردن سرمایه گذار موفق به این کار می‌شود. در وهله اول ساخت هر فیلم باعث کارآفرینی برای تعدادی فعال در سینما می‌شود از بازیگر، فیلمبردار، صدابردار، طراح صحنه و ... گرفته تا هنروران، کارگران صحنه، مسئولین پذیرایی، رانندگان سرویس‌های حمل ونقل و... در وهله دوم چه اشکالی دارد سحر قریشی فیلمش را بسازد؟ این اتفاق تصمیم شخصی اوست و مسئولیت تمام پیامدهای آن متوجه خود سحر قریشی و همراهان او در این پروسه است. چند سال قبل یک پسر جوان از مادرش خواسته بود تا یک ماشین مازارتی برایش بخرد مادرش مخالفت کرده بود و گفته بود ماشین برایت نمی‌خرم چون خودت را به کشتن می‌دهی ولی معادل پول ماشین را بهت می‌دهم با آن یک کار دیگری انجام بده، او هم پول را از مادرش گرفت و چون به فیلمسازی علاقمند بود با یکی از تهیه کننده‌های با سابقه فیلمی ساختند که در سینماهای کشور هم اکران شد. حال اینکه آن پسر جوان به فیلمسازی ادامه می‌دهد یا فقط یک علاقه زود گذر بود و دیگر هیچ فیلمی نسازد فقط به خودش بر می‌گردد و بازخوردی که از فیلم اولش گرفته است. واقعیت این است که فیلم نساخته هیچ کسی را به دلیل سابقه و گذشته‌اش نباید قضاوت کرد و تا سحر قریشی فیلمش را نساخته است نمی‌توان درباره آن اظهار نظری کرد. این که «سحر قریشی توانایی و شایستگی ساخت فیلم سینمایی را دارد یا خیر؟» از آن مقوله‌هایی است که تنها با دیدن فیلم می‌توان درباره آن حرف زد و قبل از آن هر چه بگوئیم کاری عبث است. در شرایط کنونی هر کسی که بتواند از راه سالم و درست سرمایه‌ای به سینمای ایران وارد کند و مطابق با ضوابط بتواند فیلمی بر چرخه تولیدات سینمای ایران اضافه کند باید ورود او را خوش آمد گفت. البته این اتفاق تا زمانی خوشایند است که سرمایه از طرف بخش خصوصی باشد اما اگر قرار است با رابطه و رانت، پول آن از بیت المال تامین شود از همان ابتدا باید جلوی آن را گرفت.