پایگاه خبری تئاتر: مارتین اسکورسیزی در حالی با گاردین به مصاحبه نشست که فیلمش «ایرلندی» از سوی منتقدان این نشریه به عنوان بهترین فیلم سال انتخاب شد.
وی در این گفتگو درباره ارتباط عمیق فیلمش با مخاطبان، بیش از همه از نتفلیکس و حمایت مالی آن از فیلم تشکر کرد و گفت: شاید مردم فکر کنند که چند تا رفیق با هم جمع شده‌اند و کاری را که دوست داشته‌اند انجام داده‌اند، اما این‌طوری نیست.
وی عنوان کرد: همه ما در پایان زندگی‌مان هستیم و داریم بهترین کارهایمان را ارائه می‌کنیم و اگر مردم از آن خوششان بیاید عالی است.
این کارگردان به گذشته‌های دور هم گریزی زد و از زمانی گفت که بزرگ می‌شد و تنها یک سالن برای تماشای فیلم وجود داشت و بعد تلویزیون‌های کوچک ۱۲ یا ۱۶ اینچی سیاه و سفید از راه رسیدند و او آنجا توانست اولین فیلم‌های دیوید لین را ببیند و یا فیلم‌هایی مثل «مرد سوم» و «همشهری کین» را.
وی همچنین به ساخت فیلم «ایرلندی» در دوران ترامپ اشاره کرد و گفت که این نخستین باری نیست که فساد در دولت این مملکت دیده شده اما حالا بسیار شاخص شده و همین از عواملی بود تا او را به ساخت این فیلم ترغیب کرد تا نشان دهد سیاست گنگستری چگونه می‌تواند در دولت هم رسوخ کند.
اسکورسیزی همچنین دوباره درباره فیلم‌های ابرقهرمانی صحبت کرد و گفت از مارول و فیلم‌های ابرقهرمانی‌اش زیاد صحبت شده است. فیلم‌هایی که آدم‌ها در آن پروازمی کنند و مدام در حال زد و خورد هستند، اگر مایل باشید تماشایشان کنید، اشکالی ندارد اما جایی برای تماشای فیلم‌های دیگر باقی نمانده است.
وی افزود: نمی‌دانم چند فیلم دیگر بتوانم بسازم. شاید همین «ایرلندی» آخرین‌شان باشد. بنابراین دلم می‌خواست فیلمی بسازم تا یک روز در نیویورک یا در سینما تک پاریس نمایش داده شود.
وی یادآور شد: اگر ۱۲ سالن سینما داشته باشید ۱۱ تای آنها در تصرف فیلم‌های ابرقهرمانی است. آیا باید همه سالن‌ها در اختیار این فیلم‌ها باشد؟ این مسخره‌است که فیلم‌هایی مثل «لیدی برد» و «یادگار» جایی برای اکران نداشته باشند. آنها ممکن است از نظر تجاری خیلی بزرگ نباشند اما فیلم‌هایی هستند که می‌توانند مخاطب زیاد هم داشته باشند. اگر یک فیلم تجاری است دلیلی ندارد که نتواند هنری باشد. چیزی که خطر این روزها محسوب می‌شود، تولید یک نوع محصول است. محصولی یک بار مصرف که بعد دور انداخته می‌شود. اما فیلمی تجاری مثل «آواز زیر باران» را می‌شود بارها و بارها تماشا کرد بنابراین سوالی که مطرح می‌شود این است که چگونه می‌خواهیم از فرم هنری حافظت کنیم؟
وی تصریح کرد: امروز دیگر نمی‌شود «هوانورد» را ساخت. نمی‌شود «شاترآیلند» را ساخت. حتی وقتی من و لئو (دی‌کاپریو) داشتیم «رفتگان» را می‌ساختیم این قدرت بازیگر فیلم بود که ساخت آن را ممکن ساخت. ما همان موقع متوجه شدیم که درها دارند بسته می‌شوند. اگر نگاهی به سالن‌های سینما در یک خیابان بیندازید می‌بینید ۱۰ سالن دارند یک فیلم را نشان می‌دهند.
وی همچنین از این یاد کرد که فیلمی مثل «سلطان کمدی» تنها یک هفته در آمریکا اکران شد و ۱۰ سال سعی کردند نادیده‌اش بگیرند.
