پایگاه خبری تئاتر: «درخت گردو» قطعاً به واسطه‌ی موضوعی که انتخاب کرده فیلم شریفی است. مساله بمباران شیمیایی سردشت موضوعی ست که شاید کمتردوربینی روی آن زوم کند اما نحوه ی پرداختن به این موضوع و متنی که به ساخت این فیلم منتهی شده است نیز به شدت حائز اهمیت اند.
به نظر می رسد محمدحسین مهدویان در آخرین فیلم خود، ملودرامی را خلق کرده است که حجم مصایب و تلخی های آن مخاطب را مسلسل باران می کند. قطعاً این حجم از تلخی برآمده از ماهیتِ موضوع انتخابی کارگردان است که بر هیچ کس پوشیده نیست. اما این که در فیلم تقریباً هیچ نقطه فرازی نبینیم و به جز سکانس عروسی هیچ سکانس اندکی مثبت تر در آن نباشد نه از رمق فیلم که از رمق مخاطب آن خواهد کاست. در ملودرام جدیدِ مهدویان، تماشاگر حتی لحظه ای فرصت تنفس ندارد و به شکل میخکوب کننده ای در هجمه وقایع جانسوز و دردآور قرار دارد. بی تردید، این که کارگردانی با میزانسن و اجرای درست خود مخاطب را چنین برآشفته کند یک هنر است اما در«درخت گردو» اساساً درام پیوستگی روایی خود را از دست می دهد و بعضاً با چنگ زدن بر احساسات مخاطب کار خود را پیش می‌برد.
با این حال همان طور که اذعان داشتم، پرداختن به مردم خطه کردستان و فاجعه ی هولناکی که برایشان اتفاق افتاده است خود می تواند آنقدر مخاطب را درگیر کند که نسبت به بسیاری از نقصان های فیلم بی توجه باشد. مثلاً این که چرا مهران مدیری باید آن نقش را ایفا کند؟ چرا نتوانسته در ایفای نقش خود موفق باشد؟ مینا ساداتی بسیار متوسطتر از همیشه است، فیلم در بسیاری از نقاط خود دچار افتادگی ریتم و یکنواختی می شود و فیلمساز مثل دیگر فیلمهایش در پرداخت دراماتیک به فیلمنامه کاستی هایی دارد.
دوربینِ مهدویان همچون دیگر فیلم های او باز هم روی دست است. این روی دست بودن دوربین در برخی سکانس های پویای «درخت گردو» جواب داده و اتفاق درستی ست. القای فضای دهه شصت و دوران جنگ به مخاطب از محاسن کار مهدویان است که همیشه در میزانسن عملکرد درستی دارد.
موسیقی متن فیلم تأثیرگذار است و شاید بزرگترین غافلگیری «درخت گردو» بازی درخشان پیمان معادی باشد که با تفاوتی فاحش می تواند عنوان بهترین بازیگر مرد جشنواره سی و هشتم را یدک بکشد.
«درخت گردو» یک فیلم تلخ و تأثیرگذار است که ادای دین آن به مردم کردستان احترام برانگیز است.
منبع: سینماسینما
نویسنده: یاسمن خلیلی‌فرد
