پایگاه خبری تئاتر: سعید اسدی مدیر مجموعه تئاتر شهر با انتشار یادداشتی تحت عنوان «هنر پس از این چگونه خواهد بود؟» از شرایط فعالیت های هنری در دوران پسا کرونا سخن گفت.
در یادداشت سعید اسدی آمده است: «با ظهور کووید ۱۹ ، مرارت ها و موهبت های زیستن با دیگری ، در مواجهه با موجودی که خود زنده نیست و درونمایه محفوظ در پوسته‌اش باید با تاجی از مصیبت به سلولی از ما بچسبد و بساط تکثیر خود را بگسترد ، از نو ادراک می شود. هر امر عادت شده‌ای ، فقط با متفاوت رخ دادنش و یا پذیرش روایتی متفاوت برای به ادراک درآمدنش ، آشنایی زدایی می شود.
چگونه نظم های نمادینی که ما به آن وابسته ایم و در هنر درباره اش می کاویم و سخن می گوییم ، هم از سوی این واحد مرگ آور نادیدنی ، و هم از سوی خود آدمیان در چنین شرایطی با تهدیدِ جدی و حتی ویرانیِ محتمل رو به رو می شود؟
چنین موقعیتی هر بار ما را به سرآغاز زیستن باز می گرداند. شرایطی که در آن ، زنده ماندن و سپس زندگی کردن می بایست دوباره معنا شود.
موضوعاتی که ما درباره آن نوشته و ساخته ایم ، سطوحی از زندگی را در بر می گیرد که این هسته پنهان ، در غلاف آن پیچیده شده است ؛ و این ویروس یکی از عمده ترین کارهایش لایه برداری است برای رسیدن به آن هسته. و مواجهه با آن هسته، یادآور اضطرابِ بزرگِ وجودی است ، که در ادوار مختلف ، بشر با آن مواجه شده و با گذشتن از بحران ها ، دوباره آن را در پس خروارها لایه پوشاننده پنهان می کند.
ویروس یک اثر است و هنگام ابتلای شخص، با او به متن تبدیل می شود؛ متنی به قول بارت نه خواندنی، بلکه نوشتنی. کرونا ویروس ، در تکثیر پاندمیک خود ، مشارکتی ناگزیر را در تولید این متن به همگی تحمیل می کند. و آنچه که این همجوشی را شکل می دهد، پیوند تجربه بودن هر یک از ما با این موجود ظاهراٌ بدون حیات است.
از قضا کرونا ویروس هم مثل هر اثر ادبی و هنری بی جان است. به قول ریکور هر اثری یک جسد است ، مگر اینکه با تجربه خواندن زنده و تکثیر پذیر شود. ویروس و اثر هر دو به تن ما برای جان پذیری نیازمندند اما ، اولی در تحمیل خود نیازمند التفات ما نیست ، ولی دومی بی شک محتاج آن است.
