چارسو پرس: شما چه امسال و چه سال های پیش در جشنواره کمدی شرکت نکردید؟ چرا چنین انتخابی ندارید؟
گذشته از این جشنواره من به طورکلی سیاست‌گذاری شهرداری را در تالار هنر غلط می‌دانم و فکر می‌کنم تصمیم گیرنده‌ها نوع خاصی از تئاتر را مد نظر دارند. اینکه می‌خواهند متن خارجی کمتر کار شود و متون ایرانی کار شده نیز پارامترهای خاصی داشته باشد و در جزیی ترین موارد موضوع تعیین می کنند و آن را سفارش می‌دهند به نظرم درست نیست. این حرکت با اعتقاد به هنرمند منافات دارد. اگر ما معتقدیم هنرمندی وجود دارد که صاحب فکر و اندیشه است و نیازهای جامعه‌اش را تشخیص می‌دهد پس باید آزادی لازم را به او بدهیم و این در تضاد با تعیین موضوع حالا چه کمدی چه جدی و ... است.
اما مسولین طبق گفته خودشان با نیاز سنجی از مخاطب و نظرسنجی موضوعات را تعیین و به هنرمندان ابلاغ می‌کنند
آیا هنرمند در خلا زندگی می‌کند؟ یا او هم در همین شهر و لابه لای همین مردم می زیید؟ مگر جز این است که حساسیت هنرمند نسبت به بقیه بیش تر هم هست و مسائل را با ریز بینی خاص خودش می بیند؟
اصلا در رابطه با این نیازسنجی و توجه به مخاطب به نظرتان آیا هنرمند باید کاری بر این اساس تولید کند یا با خلق هنری اش دریچه تازه ای به روی او بگشاید؟
به نظر من تئاتر به طور کلی باید حداقل یک قدم از جامعه خود جلوتر باشد، اصلا بحث هنری اش از همین‌جا آغاز می‌شود. این قدم برخی اوقات به دلیل فرم مورد استقبال توده است و گاهی مورد توجه قشر خاص‌تری است و هر دوی اینها مکمل هم هستند و باید وجود داشته باشند تا تئاترتجربی رونق بگرفته و فرم‌های نویی شکل بگیرد و فضای خلاقه را شکل دهد.
اصلا به نظرتان هنر امروز ما باید چه ویژگی هایی داشته باشد ؟ آیا جز این است که خلق هنر معاصر با دارا بودن وجه انتقادی معنا پیدا می کند؟
به نظرم، باید انتقاد را تعریف کنیم؟ انتقاد در هنر لزوما به معنای طرح مباحث سیاسی و روزمره نیست؛ بلکه موضوعی عمیق تر از اینهاست و به یک فرهنگ برمی گردد، در مورد تئاتر فکر می کنم، تداوم و استمرار تئاتر در همه شیوه‌ها خود باعث بوجود آمدن گفتگو شده و این گفتگو فرهنگ انتقاد را شکل می‌دهد. نشان دادن نقایص و اعتراض نسبت به موضوعات روز مثل گرانی و ... ساده ترین تعریف انتقاد است هر چند که ما در طرح همین ها هم مشکل داریم زیرا ما در شهری مثل اصفهان مکان، تولید کننده، تماشاگر و ... را داریم ولی مدیریت درست اینها را نداریم؛ در نتیجه ما این موارد را با فشار و شوراهای مختلف کنترل و محدود کرده ایم. متاسفانه، مسولین ما فکر می کنند تئاتر برای تایید ماست در حالیکه قرار نیست تئاتر هنر تایید کردن باشد و حتی اگر ما را نقد و تکذیب کند، بودنش به جامعه عمق می بخشد. تئاتر ابزار چیزی نیست.
نویسنده: مریم قدسیه
