پایگاه خبری تئاتر: «کریم عبدالجبار هنرپیشه، قهرمان بسکتبال و «ستون نویس هالیوود ریپورتر می‌گوید اگر چه این چنین محتواهای نژادپرستانه خساراتی به بار آورده‌اند، ما نیازمند راهی برای ارائه هنر در کانتکست‌های تاریخی هستیم. از این رو این آثار هنوز می‌توانند موجود باشند و از دستاوردهای فنی و سینمایی شان قدردانی شود اما دیگر نباید بخاطر قصور و اشتباهات فرهنگی شان تحسین هم بشوند.
من احساسات متفاوتی راجع به مقاله منطقی «جان ریدلی» در لس آنجلس تایمز دارم که از شبکه «اچ بی اُ» تقاضا کرده بود که به صورت موقت فیلم «بر باد رفته» را از پلتفرم خود حذف کند که این شبکه نیز در تاریخ 9 ژوئن اجابت کرده و آن را حذف کرد.
از یک جهت ریدلی صد در صد درست می‌گوید. این فیلم «the Confederacy» کنفدراسیون (اشاره به عنوان کنفدراسیون یا اتحادیه ایالات آمریکا در 1891) را ستایش می‌کند انگار آنها گروهی از شهدایی هستند که در شرایطی مقدس و باشکوه به تصویر کشیده شده اند بجای اینکه اصل واقعیتِ قاتلان، متجاوزان و خیانتکارانی هستند که سعی در نابودی ایالات متحده را دارند.
این فیلم همچنین برده داری را بسیار عادی و طبیعی جلوه می دهد انگار فیلمی کمدی از محل کار آن هاست که در آن تمام برده ها قهوه چی های شادی هستند که در کافی شاپ مزرعه «تارا» کار می کنند.
از سوی دیگر فیلم های بسیار اندکی از گذشته وجود دارند که با استانداردهای دقیق و سخت امروزی همخوانی داشته باشند. و تقریبا تمام کسانی که به اسم اصلاحات سیاسی همه چیز را به گند کشیدند حالا به تظاهر، این مسائل را مثبت تلقی کرده و حساسیتی به خرج نمی دهند.
سوال اینجاست که آیا آثار هنری فارغ از اینکه چقدر توهین آمیز هستند، باید سانسور شوند یا خیر؟
آمریکایی ها به ویژه به این موضوع حساس هستند زیرا می دانیم که سریعترین راه برای تضعیف دموکراسی، خاموش کردن رسانه آزاد است، که دیدیم دولت ترامپ این مساله را اولویت اصلی خود قرار داد. از تخریب چهره و وجهه گزارشگران در راهپیمایی ها گرفته تا انتشار شایعات دروغین درباره قاتل خواندن یک روزنامه نگار، تا خواستار عقب نشینی «CNN» و عذرخواهی در مورد انتشار نظرسنجی که نشان می دهد ترامپ به شدت بایدن را دنبال می‌کند.
زمانی که شروع به خاموش کردن صداها می‌کنیم، تنها صدایی که باقی می‌ماند، طنین صدای آنهاست که در راس قدرت هستند.
با این حال، ریدلی خواستار ممنوعیت فیلم «بر باد رفته» نشده است. واضح است که کسانی که با جدیت مخالف مقاله وی هستند، واقعا همه مقاله را نخوانده اند. ارائه عقیده و ایده در مورد موضوعی که کم در مورد آن اطلاعات دارید یا شنیده اید، می تواند مصداق گونه ایاز سانسور باشد زیرا شما دارید چیز خوبی را برای دیگران مسموم می کنید.
بنابراین، آنچه او می پرسد این است که، با توجه به فضای داغ فعلی اعتراضات گسترده علیه وحشیگری پلیس و نژادپرستی سیستمی، شاید بهتر باشد مانع تاثیر غم انگیز دیدن لذت های برده داری و قهرمانان نژادپرستی بر چهره هایمان نشویم.
حال سوال پیش می آید که کجا باید این خط (حریم) را مشخص کنیم؟ «ووپی گلدبرگ» با بیان اینکه درباره نمایش فیلم مخالف ممنوعیت این فیلم است، گفت: "اگر شروع به ممنوعیت فیلم ها کنید، باید فهرستی طولانی از فیلم ها را ممنوع کنید. بهترین راه حل این است که در گفتگویی صریح به کودکانمان در مورد فیلمسازان گذشته بگوئیم که آن ها به اندازه ما انسان های امروزی روشنفکر نبوده اند.
«مگان مک کِین» چنین پاسخ داد که او برای فرزندش توضیح می دهد که فیلم «بر باد رفته» نسخه ای کاملا داستانی و خیالی از وقایع جنوب آمریکا در طی آن دوره است که با برده داری خراب شده است.
این ها نسخه های کاملا داستانی و خیالی از تاثیر والدین در دنیاییست که کودکان فیلم های سینمایی را در گوشی های تلفنشان بدون اینکه کسی در اطرافشان باشد تماشا می کنند.
بیشتر بزرگسالان رژیم ناسالم مصرف فیلم ها و برنامه های تلویزیونی دارند که با افتخار نژادپرستانه، سوء رفتارگرایانه، زنوفوبیک(غریبه هراسی) هستند. در این فیلم ها زنان اشیاء جنسی بیمغزی هستند که درست زمانیکه سعی دارند برای برابری با مردان اقدام کنند، تنها زیبا و دلفریب نمایش داده می شوند.
در مورد والدینی که هیچ چیز به فرزندان خود نمی گویند یا بدتر از آن، تصویرهای تاریخی فیلمی چون «بر باد رفته» را ستایش می کنند چه باید گفت؟
