پایگاه خبری تئاتر: بدون شک نمایش بک تو بلک می تواند الگوئی بی نظیر برای نوعی از خطابه ایی نمایشی ( The Lecture Performance) قلمداد گردد ، متن،کارگردانی ، صحنه و بازیگری پرفرماتیوی که یک کوارتت ویرتوز را با نوعی از هنر دیداری-شنیداری هنرمند سجاد افشاریان و تیم قدرتمندش را این شبها در تئاتر شهرزاد را می بایستی حتما دید و پرفرمنسی کاملا غافلگیر کننده در مرزی میان ژانری تراژیک-کمیک مدام در رفت و آمده است و انگار داستان به واقع از توست که حکایت دارد و "الان و اینجا" (شکچنر ) خالی بودن رادیکال صحنه ی نمایشی و پارادوکیسکال مکانی که در کنتراستی حیرت انگیز ما را به عنوان مخاطبین اثر در رعب و وحشتی دیگر و داستان هایی دیگر در لحظه و چه بسا بعدا بتدریج داستانچه های دیگر ما به عنوان تماشاگر خود به روایتش اعتراف خواهیم نمود و بازی فوق العاده سجاد افشاریان تماشاگر این نمایش را به وسوسه واداشته که دوباره به دیدن اثر بنشیند
- و انگار با نمایشی از نوع "درام باز" و سیالی مواجه می شود و در سویی دیگر این مکان خالی و دیواره ها و خوشبختانه بدون پرده های زشت و غلط در تئاتر های ایران؛ بار دیگر به صحنه ایی آرام و مدیتاتیو و هم سویه با مراقبه ایی از ابعاد تن و روان مخاطبینش قرار می گیرد و باردیگر از جهان موسیقی می توان وام گرفت و بیان نمود: کاری در حد کمال گرایی مطلق-ویرتوزیتت- و با "روح زمانه" (هگل) حتما تطابق دارد .
و حتما می بایستی از پایانی بی نظیر و درخشانش نه تنها بازگو نمود و چه بسا ناگفته پیداست، می بایستی تجربه نمود و انگار با نمایشی باز مواجه می شود که من و تو و دیگران به سرانجامش می رسانیم و حتما با یک درام باز و سیالی مواجه خواهی شد که به قول شاعر و فیلسوف مکزیکی اوکتاویو پاز چه سروده ی زیبایی در باره ی آثار مارسل دوشام بیان می کند. تحقق و پذیرش یک اثر هنری در به اشتراک گذاشتن مخاطبینش با یک اثر هنری ست که یک اثر هنری را تنها یک هنرمند به سرانجام نمی رساند، چه بسا تماشاگر در پایان خود به هنرمندی تبدیل می گردد و تنها چیزی که میان هنرمند و مخاطبینش مشترک است، همانا اثر هنری است.
به هر حال با نمایشی معمولی و خط مستقیم روایت داستانی تماشگر نمی تواند سرو کار داشته باشد و حتما به مانند خود اثر ،تماشاگر هم به "حضور ذهن سیال"(ی) هم نیازمند است که مطمئنا برخاسته از نوع نگارش متن خاص آن از نوع سهل و ممتنع است و بدین خاطر ست که عکس العمل مخاطبین اثری چون "بک تو بلک" به قطعیت کامل احیانا لایه های طنز اثر هم به سختی دست می یابد که می تواند بخندد و یا نه و شاید گفته برتولت برشت به کمک آید که گوید:" آنکه می خندد از فاجعه خبر ندارد و هنوز در نیافته ، بربریتی که در روی صحنه نمایش اتفاق میافتد؛ بربریتی ست که در مکان تماشاگران هم به مانند صحنه در حال اتفاق افتادن است؛ اگر تماشاگر سر خود را به مانند کلاهش در رختکن آویزان نکرده باشد..."
*محسن حسینی
نویسنده ، پژوهشگر ، بازیگر و کارگردان تئاتر
کارشناسی و کارشناسی ارشد تئاتر، درام و ارتباطات از دانشگاه یوستوس لیبیک، آلمان، گیسن
نویسنده: محسن حسینی
