چارسو پرس: فیلم‌هایی با موضوعات ورزشی، ذات پرهیجان و پرتنشی دارند از این رو وقتی با درام و قصه دلنشین و قابل‌توجهی همراه می‌شوند می‌توانند در جذب مخاطب به‌خوبی عمل کنند و علاقه‌مندان را به تماشا ترغیب کنند. فیلم‌هایی که حول محور ورزش هستند به‌واسطه تعداد بسیار هواداران رخدادهای ورزشی و اتفاقات مرتبط با ورزش در سراسر دنیا، برای بسیاری در لیست فیلم‌های محبوب و موردعلاقه قرار دارند. با توجه به اینکه بسیاری از این فیلم‌ها صرفاً به موضوعات و مضامین ورزشی اکتفا نمی‌کنند و با طرح فیلمنامه‌هایی از داستان‌ها و اتفاقات تأثیرگذار، قصد نمایش رخدادهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی زمان خود را دارند توانسته‌اند مورد توجه مخاطبین قرار گیرند.
برای نمونه و در سینمای جهان، فیلم‌های بسیاری با موضوع ورزش بوکس ساخته شده‌اند که از بین آنها می‌توان به قهرمان (به کارگردانی مارک رابسون)، مشت‌زن (دیوید او. راسل)، عزیز میلیون دلاری (کلینت ایستوود) و ... اشاره کرد. در سال‌های گذشته و در جشنواره‌های دوره‌های قبلی فجر نیز فیلم‌هایی همچون عرق سرد (به کارگردانی سهیل بیرقی)، مستند صفر تا سکو (به کارگردانی سحر مصیبی)، غلامرضا تختی (به کارگردانی بهرام توکلی)، سونامی (میلاد صدرعاملی) و ... به نمایش درآمدند و هرکدام به نوعی توانستند سهمی در سینمای ورزشی ایران داشته باشند.
حسین ریگی، فیلمساز سیستانی که از سال 1399 با فیلم لیپار، فعالیت جدی خود را در سینمای بلند آغار کرد در جشنواره چهل‌ویکم با فیلم هوک به جشنواره آمده است؛ فیلمی که هرچند تلاش می‌کند با تعریف داستان دو برادر که سودای شرکت در مسابقات بوکس جهانی را دارند به ساختار و محتوای برخی فیلم‌های موفق جهان که در این زمینه و با این موضوع ساخته شده‌اند نزدیک شود و اثری قابل‌توجه و تماشایی را خلق کند اما راه به جایی نمیبرد.
برادر بزرگ‌تر، میرخان (با بازی علیرضا جعفری)، به‌عنوان الگوی برادر کوچک‌تر خود شیران (با بازی سبحان رخشانی) قصد دارد او را در مسیر درست زندگی و ورزش قرار دهد و این روند را تا موفقیت جهانی برادر کوچک‌تر ادامه دهد تا اینکه یک اتفاق ناگوار او را از این مسیر خارج می‌کند و زندگی را برای برادران تغییر می‌دهد.
اما دو علت اصلی در این فیلم که مانع از ارتقای سطح کیفی هوک و علت قرار نگرفتن این فیلم در لیست اندک فیلم‌های قابل‌قبول ورزشی ایران می‌شود، فقدان سکانس‌های قابل‌قبول و تکنیکی ورزشی و مبارزات بوکس و فقدان درام و داستان پرچالش و تماشایی است. در واقع کارگردان این اثر به دلیل برخوردار نبودن از تکنیک قابل‌قبول در ساخت اثر نتوانسته مبارزه‌ای ورزشی را به‌درستی برای مخاطب به نمایش بگذارد و فیلمنامه‌نویس نیز با محتوایی شکست‌خورده و کم‌جان، نتوانسته کشش و جذابیتی برای مخاطب به‌وجود آورد.
فیلم در پرده اول خود قصد دارد ضمن نمایش قاب‌هایی جذاب از طبیعت استان، به تشریح زندگی و شخصیت دو برادر بپردازد و در پرده دوم با نمایش رخداد پیش‌آمده برای برادر بزرگ‌تر، سمت دیگری از زندگی را به مخاطب نشان دهد. اما نتیجه نهایی و خروجی فیلم در این پرده‌ها، همانند تله‌فیلم‌های تلویزیونی می‌شود و به توفیقی برای جذب مخاطب نمیرسد. هوک سرشار از موقعیت‌های ازدست‌رفته و ناقصی است که به‌واسطه شناخت صحیح نداشتن فیلمساز از این موقعیت‌ها بر ضد فیلم عمل کرده یا از دست رفته‌اند. از سکانس مهمانی شبانه تا مبازره‌های رسمی بوکس که به دلیل عدم پرداخت صحیح در متن و کارگردانی راه به جایی نبرده و فیلم را از مسیر اصلی خود خارج کرده‌اند.
از سویی دیگر، اشکال دیگر فیلم در انتخاب بازیگر بوده است؛ به‌ویژه حضور کاریکاتورگونه امیر جعفری که می‌توانست آخرین انتخاب برای این فیلم باشد. در واقع استفاده از بازیگران بومی با وجود تمامی موانعی که ممکن است در فروش گیشه داشته باشد برای این فیلم می‌توانست انتخاب بهتر و مناسب‌تری باشد. علاوه بر این موارد، هوک تلاش کرده است با نمایش اقلیم استان سیستان و بلوچستان، به تصویری توریستی و جذاب از استان مورداشاره برسد که با وجود برداشت‌های غالباً اشتباه مردم از آن اقلیم (که در مواردی از نمایش غلط فیلمسازان در فیلم‌ها نشأت گرفته) ایجاد این تصویر می‌تواند مفید فایده باشد و در صورت دیده شدن فیلم، در افزایش گردشگری و جذب مسافر نیز مؤثر عمل کند.
هر آنچه از ۲۴ فیلم «سودای سیمرغ» می‌دانیم
بیشتر بخوانید: صفحه ویژه جشنواره فیلم فجر
منبع: خبرگزاری تسنیم
نویسنده: پارسا آتش پر
