چارسو پرس: در نهمین روز از جشنواره سی و سوم تئاتر فجر، نمایش" کتابها" نماینده کشور لهستان با سالنی پر از تماشاگران مشتاق پس از خوش آمد گوئی نماینده گروه به تماشاگران اجرای خود را آغاز کرد.
نکته ای که توجه مخاطبان را جلب کرد،بالا نویسی بود در گوشه سالن نصب کرده بودند، که به دلیل مبهم بودن و خوانا نبودن باعث اعتراض شد.
علیرغم کوتاه بودن نمایش، گنگ بودن اثر باعث شد لحظاتی کسالت بار بر سالن نمایش حاکم شود و تعدادی از تماشاگران، به نشانه اعتراض سالن را ترک کردند .این نمایش با این شکل اجرائی که قاعدتاً هیچ بار معنائی و هنری را با خود به همراه ندارد و فاقد کیفیت لازم برای انتخاب و حضور در یک فستیوال بین المللی است قرار است دو شب دیگر تا پایان جشنواره به روی صحنه برود که البته در قیاس با کلیت کیفی جشنواره در تمامی بخشها آنچنان وصله ناچسبی به حساب نمی آید.
کمی آنطرف تر در تالار چهارسو، ساعت بیست نوشته و کار علی موسویان توانست با استفاده از تکه پرانی های دم دستی که این روزها برای خنده گرفتن از تماشاگر کهنه شده و کم کم رنگ می بازد، داستان یک خانواده ایرانی را که برای نگهداری از پدر پیرشان در جدال هستند در قالب طنز تلخ اجتماعی بازگو کند و تماشاگران را برای لحظاتی سرگرم نماید .
با نگاهی به نمایش «ساعت بیست» که البته مخاطب خاص خود را دارد، با گذشتن از نارسایی های ساختاری و نواقص نمایشی جاری در کل نمایش، میتوان به ارائه بازی های خوب و یکدست چند تن از بازیگران نمایش مثل کوروش زارعی، سروش طاهری، حسین پور کریمی و محمد زوار بی ریا، در صحنه ی طراحی شده وحید لاری که شاخصه های بارزی از چیدمان درست و ساخت مناسب را نشان میداد با همراهی موسیقی دلنشین و مناسب بهنام رحیمی اشاره کرد که در جهت پیشبرد کار و برقراری یک فضای نمایشی و قابل باور سهم به سزائی داشته و از نقاط قوتی است که می شود به آن پرداخت .
فارغ از نقدهای ساختاری کلی و جزئی وارده به این دست نمایش ها و نحوه راه یابی آنان به جشنواره تئاتر فجر و ملاک انتخابشان برای حضور به عنوان تازه های تئاتر و برآورد یک سال هنری در حوزه تئاتر که به نوعی ویترین معرفی توان تئاتری کشور است که در چند سال گذشته موضوعی مورد نقد و بحث بوده است گاه شاهد به صحنه رفتن نمایشهائی هستیم که یادآور تئاترهای تعریف شده از دهه های گذشته با سبک و سیاقی آشنا است که در بحثهای کارشناسی بارها به آن اشاره شده است.
