اوضاع نامطلوب سینمای اجتماعی

چارسو پرس: کمی بیش از ۵۰درصد از فروش 6 ماهه امسال سینما متعلق به یک فیلم است و چنانچه فروش سایر فیلم‌های کمدی را به این درصد اضافه کنیم نزدیک به ۸۰درصد فروش متعلق به سینمای کمدی و طنز است. البته در دو دهه گذشته سینمای طنز رقیب بلامنازع در میان سایر مضامین سینمای ایران بوده است و این پدیده جدیدی در سینمای ایران نیست و فروش ۴۵۰ میلیارد تومانی و مخاطب ۱۰.۵ میلیون نفری ۶ ماهه امسال نسبت به سال گذشته نشان از بهتر شدن حال سینمای ایران دارد. میانگین بهای بلیت حدود ۴۶ تومانی سینمای ایران و افزایش ۳۵درصدی این بهای بلیت به نسبت سال گذشته توانسته فروش کل سال گذشته را در 6 ماهه امسال محقق کند. اما در 6 ماهه دوم تنها 3 تا ۴ فیلم است که می‌تواند این روند رشد فروش را نسبت به سال گذشته ادامه دهند و البته سینما به دلیل ماهیت غیرقابل پیش‌بینی خود ممکن است مخاطب سینما را نهایتا همانند سال گذشته در مخاطب ۱۴ میلیون نفری متوقف کند، اما باید نشست و نظاره کرد که هتل مسعود اطیابی، ویلای ساحلی کیانوش عیاری و انیمیشن بچه زرنگ و قیف محسن امیریوسفی می‌توانند سینمای ایران را به مرز ۲۰ میلیون مخاطب برسانند یا خیر؟

البته تجربه اقتصاد سینمای ایران در اکران نشان داده است که همیشه ۶ ماهه دوم هر سال شاهد کاهش فروش و جذب مخاطب سینمای ایران بوده است، عمدتا دو ماه بهمن و اسفند به دلیل جشنواره فجر و پایان سال فروش سینماها به پایین‌ترین میزان خود خواهد رسید و ۳ ماه مهر و آبان و آذر و فصل پاییز برای سینمای ایران تعیین‌کننده هستند که سینما بتواند تجربه 6 ماهه اول سال را در 6 ماهه دوم تکرار نماید.

و البته ناگفته نماند که آنچه بر سینمای ایران می‌گذرد مرثیه‌ای دردآور است که نباید از آن به راحتی گذشت، فروش نسبتا خوب فیلم سه کام حبس به عنوان تنها نماینده ۲۰ میلیارد فروش 6 ماهه سینمای اجتماعی به عنوان یک استثنا نباید به منزله حال خوب سینمای اجتماعی باشد، اتفاقات نمایش‌های نسخه قاچاق فیلم‌های جنگ جهانی سوم، برادران لیلا، تفریق و بی‌رویا به عنوان مطرح‌ترین فیلم‌های سینمای اجتماعی را اگر برنامه‌ریزی شده ندانیم قطعا اتفاق عجیبی است در سینمای ایران که فقط در زمان 6 ماهه جولان سینمای کمدی، 4 فیلم مهم سینمای اجتماعی در شبکه غیررسمی نمایش خودنمایی می‌کنند! باید نشست و نظاره کرد که در 6 ماهه دوم سال آیا می‌توانیم نظاره‌گر نماینده سینمای اجتماعی مطرح باشیم و شاید دو فیلم ویلای ساحلی و قیف بتوانند در این ۶ ماه این سینما را به درستی نمایندگی کنند. سینمای ایران در سال ۱۴۰۳ تمام‌قد نماینده سیاست‌های دولت سیزدهم خواهد بود و محک خوبی است برای به نظاره نشستن این سیاست‌ها که هم اقتصاد آن را باید نگریست و هم مضامین مورد علاقه این دوران افول سینمای معترض اجتماعی را ...

 ///.