مستند Monrovia, Indiana، یک فیلم مستند آمریکایی، محصول سال ۲۰۱۸ به‌کارگردانی فردریک وایزمن است. این فیلم مستند نگاهی به‌زندگی روزمره مردمان ناحیه‌ای کوچک در ایالت ایندیانا دارد و اینکه شهرهای بزرگ، چطور به‌آرامی شهرهای قدیمی و کوچک را می‌بلعند.
چارسو پرس: مستند Monrovia, Indiana، یک فیلم مستند آمریکایی محصول سال ۲۰۱۸ است که توسط فردریک وایزمن تدوین، تهیه و کارگردانی شده است. این مستند بلند نگاهی اجمالی به‌زندگی روزمره جامعهٔ مردمان کشاورز ناحیه‌ای کوچک تحت عنوان مونروویا از ایالت ایندیانا ارائه می‌دهد. این فیلم برای اولین مرتبه در هفتادوپنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز در تاریخ ۴ سپتامبر ۲۰۱۸ به‌نمایش درآمد. مستند Monrovia, Indiana همچنین برای اولین مرتبه در ایالات متحده آمریکا در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۸ در جشنواره فیلم نیویورک روی پردهٔ نقره‌ای رفت.
فردریک وایزمن در مستند خود، پایهٔ داستانی را روی بررسی کلیشه‌های متضاد گذاشته و نشان می‌دهد که چگونه ارزش‌هایی مانند خدمات اجتماعی، وظایف دولت‌مردان و دوری از فساد ریشه‌ای و از سوی دیگر زندگی معنوی، سخاوت و اصالت شخصی در اینجا که ناحیهٔ مونروویا است شکل گرفته، تجربه شده و حال مردمان آن نسل به‌نسل آن را زندگی می‌کنند. کارگردان نمای پیچیده و همزمان ظریف از زندگی روزمره در این شهر روستایی و می‌توان گفت در تعریف امروزی از فرهنگ شهری آمریکایی، این ناحیهٔ شبه‌آمریکایی، ارائه می‌دهد و روشی از زندگی را که همیشه در آمریکا مهم بوده است، اما در شهرهای بزرگ در سواحل شرقی و غربی یا در شهرهای بزرگ دیگر، شناخته نشده است یا زندگی مدرن آن را کم‌کم از یاد و خاطره‌ها پاک کرده است، روشن می‌کند و البته که داستانی که روایت می‌شود تِمی جهان‌شمول دارد و نه‌تنها در آمریکا و شهرهای بزرگ آن، بلکه در سراسر دنیا چنین است.
داستان مستند Monrovia, Indiana، صرفاً ازطریق صداها و در بیشتر موارد صداها و زمزمه‌های مردمان جامعه که در حالت عادی شنیده نمی‌شود یا اهمیتی به‌آن‌ها داده نمی‌شود، آگاهانه یا ناآگاهانه، روایت می‌شود و دوربینِ فیلم‌بردار هرآنچه وجود دارد را ثبت کرده و در کل در این مستند هیچ موسیقی متنی وجود ندارد و همچنین خبری از راوی نیست. مستند Monrovia, Indiana از زمان اکران خود در سینماها، یعنی تاریخ ۲۶ اکتبر ۲۰۱۸، چیزی حدود ۳۶ هزار دلار در ایالات متحده فروش داشت.
منتقدان در سایت Rotten Tomatoes، براساس ۶۲ نقد، امتیاز ۸۴ را به‌این مستند دادند و بیشتر این منتقدان اعتقاد داشتند ساختهٔ وایزمن بسیار صبورانه بوده و تصویری صادقانه از شهروندان مونروویایِ ایندیانا را به‌تصویر کشیده است. در سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۷۹ از ۱۰۰ نشان‌دهندهٔ نقد‌های اکثراً مثبت منتقدان بوده است. اِی. اُ، اسکات، از نیویورک تایمز، این مستند بلند را بسیار تحسین کرد و مورد ستایش قرار داد و در توصیفی جالب فردریک وایزمن را «بزرگ‌ترین شاعر آمریکایی» خواند و به‌فوریتِ ساخت این مستند باتوجه‌به‌نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده در سال ۲۰۱۶ اشاره داشت.
به‌طورخلاصه، مستند «مونروویا، ایندیانا»، نمایندهٔ کاوشی قابل تأمل در شهرهای کوچک آمریکا است که جوهر جامعه‌ای را که اغلب توسط مراکز شهری بزرگ‌تر نادیده گرفته می‌شود، به‌تصویر می‌کشد. مونروویایِ ایندیانا، شهری کوچک، زیبا و جذاب است که در شهرستان مونرو، شهر مورگان، در ایالت ایندیانایِ ایالات متحده آمریکا واقع شده است. طبق سرشماری سال ۲۰۲۰، مونروویا ۱۶۴۳ نفر جمعیت داشت که از ۱۰۶۳ نفر در سال ۲۰۱۰ افزایشی قابل‌توجه داشته است. با‌این‌حال، جمعیت فعلی مونروویا دوباره کاهشی عجیب پیدا کرد و حال کمی بیش از ۱۰۰۰ نفر است.
مونروویا در سال ۱۸۳۴ ساخته شد و نام این شهر برگرفته از شهرک مونرو است که به‌نام جیمز مونرو نام‌گذاری شده بود. از تاریخچهٔ مونروویا بخواهیم بگوییم باید به‌اداره پست آن اشاره کنیم که از همان روز اول ساخت این ناحیهٔ کوچک، در مونروویا شروع به‌کار کرد و همچنین پل دریاچهٔ دیچ در مونروویا در فهرست ملی اماکن تاریخی ایالات متحده آمریکا ثبت شده است.
فردریک وایزمن، فیلم‌ساز و مستندساز تحسین‌شده آمریکایی، کارنامهٔ بسیار پرباری دارد و مستند‌سازی بسیار باکیفیت و باتجربه است و بد نیست مروری کوتاه بر برخی ساخته‌های برجستهٔ این کارگردان داشته باشیم. فردریک وایزمن در سال ۱۹۶۳ اولین فیلم بلند خود را با عنوان The Cool World ساخت که به‌بررسی زندگی شهری، در منطقهٔ هارلم نیویورک پرداخته بود. وی در سال ۱۹۶۷ مستندی بسیار قوی با عنوان Titicut Follies را کارگردانی کرد که داستان آن در یک مؤسسه روانی در ماساچوست اتفاق می‌افتد و واقعیت‌های تلخ و سختی که بیماران این مؤسسه با آن روبه‌رو بودند را به‌تصویر کشید. یک سال بعد، وایزمن تصویری گیرا و صمیمی از یک دبیرستان در فیلادلفیا را با عنوان High School جلوی دوربین برد و همزمان چالش‌های پیش‌روی دانش‌آموزان و مربیان این دبیرستان را نمایش داد.
فردریک وایزمن در سال ۱۹۷۰ مستند Hospital را ساخت که نگاهی عمیق به‌عملکرد کارکنان و سیستم بیمارستان مرکزی متروپولیتن نیویورک داشت. در سال ۱۹۷۵، مستند Welfare را ساخت که سیستم‌های رفاهی برای شهروندان در شهر نیویورک را بررسی می‌کند و همزمان فقر و بوروکراسی آن زمان را با شهامت به‌تصویر کشید و نشان داد که فیلم‌ساز/مستند‌سازی دغدغه‌مند است و موضوعات اجتماعی و ایجاد رفاه برای تمام مردم، اولویت حرفهٔ کاری وی است. ۲۲ سال بعد، فردریک وایزمن مستندی جالب با عنوان Public Housing را کارگردانی کرد که وقایع زندگی عادی و روزمرهٔ ساکنان یک ساختمان مسکونی عمومی در شیکاگو بود. در سال ۲۰۱۳، مستندی با عنوان At Berkeley و با موضوع مشاهده‌ای از زندگی دانشجویان در دانشگاه کالیفرنیایِ برکلی ارائه داد. یک سال بعد نیز مستند National Gallery را ساخت که گالری ملی لندن و آثار هنری، کارکنان و بازدیدکنندگان این گالری معروف را زیر ذره‌بین برد.
از ویژگی‌های بسیار مهم آثار فردریک وایزمن می‌توان به‌حالت رصدی تک تک این مستند‌ها و فیلم‌ها و ثبت لحظات نابی که بدون استفاده از هیچ‌گونه فیلم‌نامه‌ای (ذهنی یا نوشتاری) خلق شده‌اند و همچنین آشکار کردن جوهرهٔ زندگی آمریکایی اشاره کرد. آثار او اصیل است و رویکرد منحصربه‌فرد وایزمن در داستان‌نویسی، همواره مورد ستایش منتقدان و کسانی که آثار مستند را جدی‌تر دنبال می‌کنند قرار گرفته است.
منبع: زومیت
فردریک وایزمن در مستند خود، پایهٔ داستانی را روی بررسی کلیشه‌های متضاد گذاشته و نشان می‌دهد که چگونه ارزش‌هایی مانند خدمات اجتماعی، وظایف دولت‌مردان و دوری از فساد ریشه‌ای و از سوی دیگر زندگی معنوی، سخاوت و اصالت شخصی در اینجا که ناحیهٔ مونروویا است شکل گرفته، تجربه شده و حال مردمان آن نسل به‌نسل آن را زندگی می‌کنند. کارگردان نمای پیچیده و همزمان ظریف از زندگی روزمره در این شهر روستایی و می‌توان گفت در تعریف امروزی از فرهنگ شهری آمریکایی، این ناحیهٔ شبه‌آمریکایی، ارائه می‌دهد و روشی از زندگی را که همیشه در آمریکا مهم بوده است، اما در شهرهای بزرگ در سواحل شرقی و غربی یا در شهرهای بزرگ دیگر، شناخته نشده است یا زندگی مدرن آن را کم‌کم از یاد و خاطره‌ها پاک کرده است، روشن می‌کند و البته که داستانی که روایت می‌شود تِمی جهان‌شمول دارد و نه‌تنها در آمریکا و شهرهای بزرگ آن، بلکه در سراسر دنیا چنین است.
داستان مستند Monrovia, Indiana، صرفاً ازطریق صداها و در بیشتر موارد صداها و زمزمه‌های مردمان جامعه که در حالت عادی شنیده نمی‌شود یا اهمیتی به‌آن‌ها داده نمی‌شود، آگاهانه یا ناآگاهانه، روایت می‌شود و دوربینِ فیلم‌بردار هرآنچه وجود دارد را ثبت کرده و در کل در این مستند هیچ موسیقی متنی وجود ندارد و همچنین خبری از راوی نیست. مستند Monrovia, Indiana از زمان اکران خود در سینماها، یعنی تاریخ ۲۶ اکتبر ۲۰۱۸، چیزی حدود ۳۶ هزار دلار در ایالات متحده فروش داشت.
منتقدان در سایت Rotten Tomatoes، براساس ۶۲ نقد، امتیاز ۸۴ را به‌این مستند دادند و بیشتر این منتقدان اعتقاد داشتند ساختهٔ وایزمن بسیار صبورانه بوده و تصویری صادقانه از شهروندان مونروویایِ ایندیانا را به‌تصویر کشیده است. در سایت متاکریتیک نیز امتیاز ۷۹ از ۱۰۰ نشان‌دهندهٔ نقد‌های اکثراً مثبت منتقدان بوده است. اِی. اُ، اسکات، از نیویورک تایمز، این مستند بلند را بسیار تحسین کرد و مورد ستایش قرار داد و در توصیفی جالب فردریک وایزمن را «بزرگ‌ترین شاعر آمریکایی» خواند و به‌فوریتِ ساخت این مستند باتوجه‌به‌نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده در سال ۲۰۱۶ اشاره داشت.
به‌طورخلاصه، مستند «مونروویا، ایندیانا»، نمایندهٔ کاوشی قابل تأمل در شهرهای کوچک آمریکا است که جوهر جامعه‌ای را که اغلب توسط مراکز شهری بزرگ‌تر نادیده گرفته می‌شود، به‌تصویر می‌کشد. مونروویایِ ایندیانا، شهری کوچک، زیبا و جذاب است که در شهرستان مونرو، شهر مورگان، در ایالت ایندیانایِ ایالات متحده آمریکا واقع شده است. طبق سرشماری سال ۲۰۲۰، مونروویا ۱۶۴۳ نفر جمعیت داشت که از ۱۰۶۳ نفر در سال ۲۰۱۰ افزایشی قابل‌توجه داشته است. با‌این‌حال، جمعیت فعلی مونروویا دوباره کاهشی عجیب پیدا کرد و حال کمی بیش از ۱۰۰۰ نفر است.
مونروویا در سال ۱۸۳۴ ساخته شد و نام این شهر برگرفته از شهرک مونرو است که به‌نام جیمز مونرو نام‌گذاری شده بود. از تاریخچهٔ مونروویا بخواهیم بگوییم باید به‌اداره پست آن اشاره کنیم که از همان روز اول ساخت این ناحیهٔ کوچک، در مونروویا شروع به‌کار کرد و همچنین پل دریاچهٔ دیچ در مونروویا در فهرست ملی اماکن تاریخی ایالات متحده آمریکا ثبت شده است.
فردریک وایزمن، فیلم‌ساز و مستندساز تحسین‌شده آمریکایی، کارنامهٔ بسیار پرباری دارد و مستند‌سازی بسیار باکیفیت و باتجربه است و بد نیست مروری کوتاه بر برخی ساخته‌های برجستهٔ این کارگردان داشته باشیم. فردریک وایزمن در سال ۱۹۶۳ اولین فیلم بلند خود را با عنوان The Cool World ساخت که به‌بررسی زندگی شهری، در منطقهٔ هارلم نیویورک پرداخته بود. وی در سال ۱۹۶۷ مستندی بسیار قوی با عنوان Titicut Follies را کارگردانی کرد که داستان آن در یک مؤسسه روانی در ماساچوست اتفاق می‌افتد و واقعیت‌های تلخ و سختی که بیماران این مؤسسه با آن روبه‌رو بودند را به‌تصویر کشید. یک سال بعد، وایزمن تصویری گیرا و صمیمی از یک دبیرستان در فیلادلفیا را با عنوان High School جلوی دوربین برد و همزمان چالش‌های پیش‌روی دانش‌آموزان و مربیان این دبیرستان را نمایش داد.
فردریک وایزمن در سال ۱۹۷۰ مستند Hospital را ساخت که نگاهی عمیق به‌عملکرد کارکنان و سیستم بیمارستان مرکزی متروپولیتن نیویورک داشت. در سال ۱۹۷۵، مستند Welfare را ساخت که سیستم‌های رفاهی برای شهروندان در شهر نیویورک را بررسی می‌کند و همزمان فقر و بوروکراسی آن زمان را با شهامت به‌تصویر کشید و نشان داد که فیلم‌ساز/مستند‌سازی دغدغه‌مند است و موضوعات اجتماعی و ایجاد رفاه برای تمام مردم، اولویت حرفهٔ کاری وی است. ۲۲ سال بعد، فردریک وایزمن مستندی جالب با عنوان Public Housing را کارگردانی کرد که وقایع زندگی عادی و روزمرهٔ ساکنان یک ساختمان مسکونی عمومی در شیکاگو بود. در سال ۲۰۱۳، مستندی با عنوان At Berkeley و با موضوع مشاهده‌ای از زندگی دانشجویان در دانشگاه کالیفرنیایِ برکلی ارائه داد. یک سال بعد نیز مستند National Gallery را ساخت که گالری ملی لندن و آثار هنری، کارکنان و بازدیدکنندگان این گالری معروف را زیر ذره‌بین برد.
از ویژگی‌های بسیار مهم آثار فردریک وایزمن می‌توان به‌حالت رصدی تک تک این مستند‌ها و فیلم‌ها و ثبت لحظات نابی که بدون استفاده از هیچ‌گونه فیلم‌نامه‌ای (ذهنی یا نوشتاری) خلق شده‌اند و همچنین آشکار کردن جوهرهٔ زندگی آمریکایی اشاره کرد. آثار او اصیل است و رویکرد منحصربه‌فرد وایزمن در داستان‌نویسی، همواره مورد ستایش منتقدان و کسانی که آثار مستند را جدی‌تر دنبال می‌کنند قرار گرفته است.
منبع: زومیت
https://teater.ir/news/59575
