شاید به علت اینکه فیلم‌سازی همزمان با معماری مدرن پدید آمده است، معماری به ابزاری برای نقد تبدیل شده است. در حقیقت، بسیاری از آثار سینمایی، خواسته یا ناخواسته، به نمونه‌های به یاد ماندنی نقد معماری و جامعه مدرن تبدیل شده‌اند.
چارسو پرس: در میان همه شاخه‌های هنر، تنها یکی از آن‌هاست که واقعاً توانایی به آغوش کشیدن معماری را دارد و آن هنر سینماست. سینما با توانایی بازنمایی فضاها و حرکت در گذر زمان بیش از باقی هنرها به معماری نزدیک شده است. هنرهایی مانند نقاشی، مجسمه‌سازی، موسیقی (که مدت‌ها به عنوان نزدیک‌ترین هنر به معماری تلقی می‌شد) و حتی رقص در نزدیکی به معماری محدودیت‌های مشخصی دارند که سینما ندارد. هم در سینما و هم در معماری، فضا یک موضوع کلیدی به شمار می‌آید. اگرچه این دو به شیوه‌های متفاوتی با موضوع فضا برخورد می‌کنند، اما با ارائه یک تجربه بدنی (و نه صرفاً بصری) از محیط ساخته شده، همگرا می‌شوند.
یکی از پیوندهای فراوان این دو حوزه در نقد فضا به دست سینما به وجود می‌آید که می‌توان آن را نقد معماری نیز خطاب کرد. مجموعه‌ای از فیلم‌هایی که از زمان لومیر تا به امروز تولید و منتشر شده‌اند، به بازنمایی شهرها و معماری روی پرده سینما پرداخته‌اند. بسیاری از این فیلم‌ها نگاه انتقادگری به معماری مدرن داشته‌اند و این کار را از طریق شکل و شمایل ناباورانه یا تحریک‌آمیز سازه‌های درون فیلم انجام داده‌اند.
شاید به علت اینکه فیلم‌سازی همزمان با معماری مدرن پدید آمده است، معماری به ابزاری برای نقد تبدیل شده است. در حقیقت، بسیاری از آثار سینمایی، خواسته یا ناخواسته، به نمونه‌های به یاد ماندنی نقد معماری و جامعه مدرن تبدیل شده‌اند.
۱. انتقاد از زیستگاه مدرن در فیلم «دایی من» (My Uncle)
۲. انتقاد از سیاست مسکن در فیلم «افسانه پروت ایگو» (The Pruitt-Igoe Myth)
۳. انتقاد از شهر مدرن در فیلم «وقت بازی» (Playtime)
۴. انتقاد از مصرف در فیلم «۲ یا ۳ چیزی که درباره آن زن می‌دانم» (۲ or 3 Things I Know About Her)
۵. انتقاد از کنترل در فیلم «آلفاویل» (Alphaville)
منبع: دیجی‌مگ
یکی از پیوندهای فراوان این دو حوزه در نقد فضا به دست سینما به وجود می‌آید که می‌توان آن را نقد معماری نیز خطاب کرد. مجموعه‌ای از فیلم‌هایی که از زمان لومیر تا به امروز تولید و منتشر شده‌اند، به بازنمایی شهرها و معماری روی پرده سینما پرداخته‌اند. بسیاری از این فیلم‌ها نگاه انتقادگری به معماری مدرن داشته‌اند و این کار را از طریق شکل و شمایل ناباورانه یا تحریک‌آمیز سازه‌های درون فیلم انجام داده‌اند.
شاید به علت اینکه فیلم‌سازی همزمان با معماری مدرن پدید آمده است، معماری به ابزاری برای نقد تبدیل شده است. در حقیقت، بسیاری از آثار سینمایی، خواسته یا ناخواسته، به نمونه‌های به یاد ماندنی نقد معماری و جامعه مدرن تبدیل شده‌اند.
۱. انتقاد از زیستگاه مدرن در فیلم «دایی من» (My Uncle)
- سال تولید: ۱۹۵۸
- کارگردان: ژاک تاتی
- بازیگران: ژاک تاتی، ژان پیر زولا، آدرین سروانتیه
- مدت زمان: ۱ ساعت و ۵۶ دقیقه
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۷ از ۱۰
۲. انتقاد از سیاست مسکن در فیلم «افسانه پروت ایگو» (The Pruitt-Igoe Myth)
- سال تولید: ۲۰۱۱
- کارگردان: چاد فردریکس
- بازیگران: سیلوستر براون، ایروین داگن، المر فیدلر
- مدت زمان: ۱ ساعت و ۱۹ دقیقه
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۵ از ۱۰
۳. انتقاد از شهر مدرن در فیلم «وقت بازی» (Playtime)
- سال تولید: ۱۹۶۷
- کارگردان: ژاک تاتی
- بازیگران: ژاک تاتی، ژاک لاگرنج، آرث بوچوالد
- مدت زمان: ۲ ساعت و ۳۵ دقیقه
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۸ از ۱۰
۴. انتقاد از مصرف در فیلم «۲ یا ۳ چیزی که درباره آن زن می‌دانم» (۲ or 3 Things I Know About Her)
- سال تولید: ۱۹۶۷
- کارگردان: ژان لوک گدار
- بازیگران: ژان لوک گدار، ایو بنیتون، ژولیت برتو
- مدت زمان: ۱ ساعت و ۲۷ دقیقه
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۵ از ۱۰
۵. انتقاد از کنترل در فیلم «آلفاویل» (Alphaville)
- سال تولید: ۱۹۶۵
- کارگردان: ژان لوک گدار
- بازیگران: ادی کنستانتین، آنا کارینا، آکیم تامیروف
- مدت زمان: ۱ ساعت و ۳۹ دقیقه
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
منبع: دیجی‌مگ
https://teater.ir/news/60689
