حضور فرانسیس فورد کاپولا با آخرین اثرش در کن ۲۰۲۴ کافی‌ست که او به تیتر یک رسانه‌ها بدل شود. به ویژه آن که عمده منتقدان هالیوودی فیلمش را پسندیده‌اند و نقدهای منفی را فرانسوی‌ها نوشته‌اند.
چارسو پرس: فرانسیس فورد کاپولا روز جمعه پس از نمایش فیلم «مگالوپولس» که منتقدان را در جشنواره فیلم کن به شدت دچار دودستگی کرد، در فتوکال با رسانه‌ها روبرو شد.
«مگالوپولیس» از جمله آثاری بود که امسال در کن همه منتظر دیدنش بودند. صبح پس از نمایش فیلم، بحث پیرامون فیلم کاپولا که چندین دهه در اندیشه ساخت بود، کمرنگ نشده بود. نقدهای منتقدان هالیوودی درباره فیلم بسیار جاه طلبانه و تا حد زیادی مشتاقانه بود، در حالی که برخی از رسانه‌های فرانسوی به طور قابل توجهی نسبت به فیلم نظر منفی داشتند. کاپولا در سال ۱۹۷۹ با «اینک آخرالزمان» با جنجال‌های مشابهی روبرو شد اما برنده جایزه نخل طلای کن شد.
در نقد «ورلد آو ریل» آمده است: ««مگالوپلیس» شاید تعمداً در دنیایی نه‌چندان واقع‌گرایانه قرار داده شده که مملو از رفتارهای پرسش‌برانگیز است، و یا گران‌قیمت‌ترین فیلم «تجربی» تاریخ است، یا یک ناکامی حماسی دیوانه‌وار. نمی‌دانم به کدام دسته تعلق می‌گیرد. اگر اینجا در کن با مردم برخورد کنید، به شما می‌گویند در دسته دوم قرار می‌گیرد، در حالی که اقلیتی می‌گویند در دسته اول… کاپولا در اینجا واقعاً بندبازی می‌کند. واقعاً نمی‌دانم چگونه فیلم را هضم کنم، به‌ویژه وقتی چند ساعت از دیدنش گذشته. در ضمن، این فیلم به هیچ وجه تجاری نیست. احتمال پیدا شدن مخاطب برایش صفر است، اما در واقع چه اهمیتی دارد.»
منتقد «ددلاین» می‌نویسد: «کاپولا بسیاری از قوانین اساسی فیلمسازی را در این فیلم ۱۳۸ دقیقه‌ای نقض می‌کند اما مهم‌ترین آن‌ها را نگه می‌دارد: هرگز و هرگز خسته‌کننده نیست، و به همان اندازه که مخاطبینی را می‌راند الهام‌بخش هنرمندان بسیاری خواهد شد.»
منتقد «گاردین» اما به فیلم امتیاز دو ستاره داده. او می‌نویسد هر کسی که سینما را دوست دارد به کاپولا مدیون است: «و بدون شک فیلم ناموفقی از کاپولا بسیار جذاب‌تر از موفقیت‌های کارگردانان کوچک‌تر است… اما از نظر من این یک پروژه شوقمندانه بدون شوق است: یک فیلم اغراق‌شده، خسته‌کننده و به شکل گیج‌کننده‌ای سطحی، و پر از حقایقی درباره آینده بشر از گونه‌ای که در سخنرانی فارغ‌التحصیلی شاگرد اول دبیرستان بیان می‌شود. همزمان بیش‌فعال و بی‌روح است، با بازی‌های وحشتناک و غیرجذاب و جلوه‌های ویژه‌ای که ارزان قیمت به نظر می‌رسند و نه به بافت واقعیت آنالوگ می‌رسد و نه به بازآفرینی دیجیتال و رادیکال هستی.»
منتقد «والچر» این فیلم را «جنون محض» می‌خواند و می‌نویسد: «پروژه رؤیایی اعظم کارگردان که او چهار دهه است برای ساختنش تلاش می‌کند، زیر توده‌ای از ابرهای گمانه‌زنی و شک و جنجال به کن رسید. نشانه‌هایی از همه سال‌هایی که کاپولا صرف تلاش برای ساختنش کرده را دارد، با عناصری که به نظر از دوران دیگری از کارنامه‌ای وارد فیلم شده‌اند: کمی «پدرخوانده» در اینجا، کمی «تاکر: مرد و رؤیایش» در آنجا. اما فیلم از سوی دیگر قدیمی‌تر از این به نظر می‌رسد. با دیدنش، قوه تخیل کسی را حس می‌کنید که دهه ۱۹۵۰ با پیشرفت‌های علمی‌اش، طراحی نوآورانه و شگفتی عصر فضایی‌اش را زیسته. عجیب و در عین غرابت شایسته است که گوشه و کنار شهر کاپولا در آینده در این فیلم محصول سال ۲۰۲۴، چندان دور از چیزهایی که در کارتون «جتسون‌ها» دیده‌ایم نیست. «مگالوپلیس» به عنوان یک عهدنامه (شاید عهدنامه پایانی) یک هنرمند هشتاد و چند ساله به ما عرضه می‌شود، اما گاهی افکار مشوش یک کودک تیزهوش به نظر می‌رسد که از همه احتمالات دنیای پیش رویش مفتون و مبهوت و شاید کمی گمگشته باشد.» این منتقد در در پایان می‌نویسد: ««مگالوپلیس» شاید باورنکردنی‌ترین اثری باشد که به عمرم دیده‌ام. و اگر بگویم که از هر لحظه دیوانه‌وارش لذت نبرده‌ام دروغ گفته‌ام.»
در نقد «ورلد آو ریل» آمده است: ««مگالوپلیس» شاید تعمداً در دنیایی نه‌چندان واقع‌گرایانه قرار داده شده که مملو از رفتارهای پرسش‌برانگیز است، و یا گران‌قیمت‌ترین فیلم «تجربی» تاریخ است، یا یک ناکامی حماسی دیوانه‌وار. نمی‌دانم به کدام دسته تعلق می‌گیرد. اگر اینجا در کن با مردم برخورد کنید، به شما می‌گویند در دسته دوم قرار می‌گیرد، در حالی که اقلیتی می‌گویند در دسته اول… کاپولا در اینجا واقعاً بندبازی می‌کند. واقعاً نمی‌دانم چگونه فیلم را هضم کنم، به‌ویژه وقتی چند ساعت از دیدنش گذشته. در ضمن، این فیلم به هیچ وجه تجاری نیست. احتمال پیدا شدن مخاطب برایش صفر است، اما در واقع چه اهمیتی دارد.»
منتقد «ایندی‌وایر» نوشته است: «با «مگالوپلیس»، [کاپولا] ۸۵ سال تکریم هنری و عشق رمانتیک را به یک اعلامیه مستحکم، پرزرق‌وبرق، و فوق صمیمانه درباره نقش یک هنرمند و پایان یک امپراتوری تبدیل می‌کند.»
منتقد «لس‌آنجلس تایمز» می‌نویسد: «همه شلوغی و جاه‌طلبی دیوانه‌وار «مگالوپلیس» من را هیجان‌زده کرد. فقط یک بیننده لامروت می‌تواند این فیلم را فاجعه بداند. بی‌تردید فیلم ملال‌آوری نیست.»
«مگالوپولیس» از جمله آثاری بود که امسال در کن همه منتظر دیدنش بودند. صبح پس از نمایش فیلم، بحث پیرامون فیلم کاپولا که چندین دهه در اندیشه ساخت بود، کمرنگ نشده بود. نقدهای منتقدان هالیوودی درباره فیلم بسیار جاه طلبانه و تا حد زیادی مشتاقانه بود، در حالی که برخی از رسانه‌های فرانسوی به طور قابل توجهی نسبت به فیلم نظر منفی داشتند. کاپولا در سال ۱۹۷۹ با «اینک آخرالزمان» با جنجال‌های مشابهی روبرو شد اما برنده جایزه نخل طلای کن شد.
در نقد «ورلد آو ریل» آمده است: ««مگالوپلیس» شاید تعمداً در دنیایی نه‌چندان واقع‌گرایانه قرار داده شده که مملو از رفتارهای پرسش‌برانگیز است، و یا گران‌قیمت‌ترین فیلم «تجربی» تاریخ است، یا یک ناکامی حماسی دیوانه‌وار. نمی‌دانم به کدام دسته تعلق می‌گیرد. اگر اینجا در کن با مردم برخورد کنید، به شما می‌گویند در دسته دوم قرار می‌گیرد، در حالی که اقلیتی می‌گویند در دسته اول… کاپولا در اینجا واقعاً بندبازی می‌کند. واقعاً نمی‌دانم چگونه فیلم را هضم کنم، به‌ویژه وقتی چند ساعت از دیدنش گذشته. در ضمن، این فیلم به هیچ وجه تجاری نیست. احتمال پیدا شدن مخاطب برایش صفر است، اما در واقع چه اهمیتی دارد.»
منتقد «ددلاین» می‌نویسد: «کاپولا بسیاری از قوانین اساسی فیلمسازی را در این فیلم ۱۳۸ دقیقه‌ای نقض می‌کند اما مهم‌ترین آن‌ها را نگه می‌دارد: هرگز و هرگز خسته‌کننده نیست، و به همان اندازه که مخاطبینی را می‌راند الهام‌بخش هنرمندان بسیاری خواهد شد.»
منتقد «گاردین» اما به فیلم امتیاز دو ستاره داده. او می‌نویسد هر کسی که سینما را دوست دارد به کاپولا مدیون است: «و بدون شک فیلم ناموفقی از کاپولا بسیار جذاب‌تر از موفقیت‌های کارگردانان کوچک‌تر است… اما از نظر من این یک پروژه شوقمندانه بدون شوق است: یک فیلم اغراق‌شده، خسته‌کننده و به شکل گیج‌کننده‌ای سطحی، و پر از حقایقی درباره آینده بشر از گونه‌ای که در سخنرانی فارغ‌التحصیلی شاگرد اول دبیرستان بیان می‌شود. همزمان بیش‌فعال و بی‌روح است، با بازی‌های وحشتناک و غیرجذاب و جلوه‌های ویژه‌ای که ارزان قیمت به نظر می‌رسند و نه به بافت واقعیت آنالوگ می‌رسد و نه به بازآفرینی دیجیتال و رادیکال هستی.»
منتقد «والچر» این فیلم را «جنون محض» می‌خواند و می‌نویسد: «پروژه رؤیایی اعظم کارگردان که او چهار دهه است برای ساختنش تلاش می‌کند، زیر توده‌ای از ابرهای گمانه‌زنی و شک و جنجال به کن رسید. نشانه‌هایی از همه سال‌هایی که کاپولا صرف تلاش برای ساختنش کرده را دارد، با عناصری که به نظر از دوران دیگری از کارنامه‌ای وارد فیلم شده‌اند: کمی «پدرخوانده» در اینجا، کمی «تاکر: مرد و رؤیایش» در آنجا. اما فیلم از سوی دیگر قدیمی‌تر از این به نظر می‌رسد. با دیدنش، قوه تخیل کسی را حس می‌کنید که دهه ۱۹۵۰ با پیشرفت‌های علمی‌اش، طراحی نوآورانه و شگفتی عصر فضایی‌اش را زیسته. عجیب و در عین غرابت شایسته است که گوشه و کنار شهر کاپولا در آینده در این فیلم محصول سال ۲۰۲۴، چندان دور از چیزهایی که در کارتون «جتسون‌ها» دیده‌ایم نیست. «مگالوپلیس» به عنوان یک عهدنامه (شاید عهدنامه پایانی) یک هنرمند هشتاد و چند ساله به ما عرضه می‌شود، اما گاهی افکار مشوش یک کودک تیزهوش به نظر می‌رسد که از همه احتمالات دنیای پیش رویش مفتون و مبهوت و شاید کمی گمگشته باشد.» این منتقد در در پایان می‌نویسد: ««مگالوپلیس» شاید باورنکردنی‌ترین اثری باشد که به عمرم دیده‌ام. و اگر بگویم که از هر لحظه دیوانه‌وارش لذت نبرده‌ام دروغ گفته‌ام.»
در نقد «ورلد آو ریل» آمده است: ««مگالوپلیس» شاید تعمداً در دنیایی نه‌چندان واقع‌گرایانه قرار داده شده که مملو از رفتارهای پرسش‌برانگیز است، و یا گران‌قیمت‌ترین فیلم «تجربی» تاریخ است، یا یک ناکامی حماسی دیوانه‌وار. نمی‌دانم به کدام دسته تعلق می‌گیرد. اگر اینجا در کن با مردم برخورد کنید، به شما می‌گویند در دسته دوم قرار می‌گیرد، در حالی که اقلیتی می‌گویند در دسته اول… کاپولا در اینجا واقعاً بندبازی می‌کند. واقعاً نمی‌دانم چگونه فیلم را هضم کنم، به‌ویژه وقتی چند ساعت از دیدنش گذشته. در ضمن، این فیلم به هیچ وجه تجاری نیست. احتمال پیدا شدن مخاطب برایش صفر است، اما در واقع چه اهمیتی دارد.»
منتقد «ایندی‌وایر» نوشته است: «با «مگالوپلیس»، [کاپولا] ۸۵ سال تکریم هنری و عشق رمانتیک را به یک اعلامیه مستحکم، پرزرق‌وبرق، و فوق صمیمانه درباره نقش یک هنرمند و پایان یک امپراتوری تبدیل می‌کند.»
منتقد «لس‌آنجلس تایمز» می‌نویسد: «همه شلوغی و جاه‌طلبی دیوانه‌وار «مگالوپلیس» من را هیجان‌زده کرد. فقط یک بیننده لامروت می‌تواند این فیلم را فاجعه بداند. بی‌تردید فیلم ملال‌آوری نیست.»
https://teater.ir/news/61053
