کارگردان به خوبی توانسته از پس اجرای دشوار نمایش‌نامه‌ی بکت برآید، زیرا او با تسلط در کار خویش و تفسیر و نگاه عمیق از متن و با ایجاد هارمونی در کلیه‌ی عناصر اجرایی نمایش، اعم از طراحی صحنه، لباس، طراحی نور و موسیقی، موفق شده میزانسی باورپذیر را فراهم آوَرَد و معناباخته‌گی زنده‌گی بشر معاصر را تصویر کند؛ میزانسنی که ناشی از ایده‌های خلاقانه‌ی صحنه‌پردازاش محسوب می‌شود و ریتم اجرایی درست، دقیق و متناسبی را برای تئاترش پدید می‌آورد.
چارسو پرس: تئاتر در انتظار گودو به کارگردانی امیرحسین جوانی با چهار بازی‌گر کاربلد خود (مجتبی بیات، محمدحسین قاسمی، سعید احمدی و امیرمحمد رفیع‌خواه) و با هم‌راهی بازی‌گر کودک‌ خود (مسیحا ذبیحی)، تئاتر تماشایی این فصل تئاتر تهران به شمار می‌رود؛ بازی‌گرانی که با هدایت کارگردان و با درک درست آنان از شخصیت‌های نمایشی بکت، همه‌گی به ‌اندازه، بی‌هیچ‌گونه غلونمایی و با قدرت و صلابتِ تمامِ بازی‌گری، تلاش می‌کنند نقش‌ها را از آن خود کنند و به طور طبیعی جان ببخشند.
 

به نظرم کارگردان به خوبی توانسته از پس اجرای دشوار نمایش‌نامه‌ی بکت برآید، زیرا او با تسلط در کار خویش و تفسیر و نگاه عمیق از متن و با ایجاد هارمونی در کلیه‌ی عناصر اجرایی نمایش، اعم از طراحی صحنه، لباس، طراحی نور و موسیقی، موفق شده میزانسی باورپذیر را فراهم آوَرَد و معناباخته‌گی زنده‌گی بشر معاصر را تصویر کند؛ میزانسنی که ناشی از ایده‌های خلاقانه‌ی صحنه‌پردازاش محسوب می‌شود و ریتم اجرایی درست، دقیق و متناسبی را برای تئاترش پدید می‌آورد.

بیشتر بخوانید:  نقد نمایش‌های روی صحنه

کارگردان هم‌چنین در بخش پایانی اجرای در انتظار گودو، توجه تماشاگرانَ‌ش را بیش از پیش به اثرش جلب می‌کند. او در این بخش با بازی‌های سریع و تند و گاه خیلی آرام (اسلومشن) بازی‌گران‌ش، یک بار دیگر کل درام بکت را بازنمایی می‌کند تا زنده‌گی تُهی و خالی دوران مدرن را به یادمان آوَرَد.
 

بدون شک تئاتر در انتظار گودو بعد از اجرای قدرت‌مند زنده‌یاد دکتر پروانه مژده از نمایش‌نامه‌ی ساموئل بکت که با موشکافی دقیقی از متن این نمایش‌نامه‌نویس برتر قرن بیستم ‌هم‌راه بود، تماشاگران زیادی را جذب خود کرده است؛ تماشاگرانی که برای دیدن تئاتر واقعی می‌آیند و قرار نیست در آن شاهد هنرنمایی باسمه‌ای یا تحمیلی ستاره‌ی سینما یا فوتبال، سلبریتی‌های سینما و بلاگرهای فضای مجازی یا خواننده‌ی پاپ باشند و یا کارگردان نیز بخواهد با حرکات موزون، موسیقی و آواز تحمیلی، تماشاگران را به دیدن اثرش دعوت کند. این تئاتر نشان می‌دهد اگر همه‌ی عناصر و عوامل اجرا به درستی انتخاب شوند و گروه اجرایی با پشتوانه‌ی یک‌دیگر و بی‌ادعا در کنار هم خلاقیت‌های خویش را به کار گیرند، می‌توانند مخاطبان واقعی تئاتر را به صحنه‌ی خود‌ دعوت کنند و آنان را با تئاتر واقعی آشتی دهند.


نویسنده: بهزاد صدیقی