چارسو پرس: فیلم «The Home» در نگاه اول جذاب به نظر می‌رسد؛ پیت دیویدسون، چهره محبوب «Saturday Night Live»، این بار در نقشی غیرکمدی و جدی ظاهر شده و جیمز دماناکو، خالق فرنچایز موفق «The Purge»، پشت دوربین ایستاده است. اما واقعیت این است که این ترکیب جذاب، نتیجه‌ای کاملاً ناامیدکننده دارد.
داستان درباره «مکس» (با بازی پیت دیویدسون) است؛ جوانی زخم‌خورده و افسرده که برای گذراندن دوران خدمات اجتماعی، به خانه سالمندانی در ناحیه‌ای دورافتاده در نیویورک منتقل می‌شود. او پس از مرگ برادرخوانده‌اش که خودکشی کرده، درگیر اندوه و انزواست. در ابتدا، ساکنین خانه با او برخوردی دوستانه دارند، اما کارمندان آن‌جا — به‌ویژه دکتر و پرستاران — هشدار می‌دهند که به هیچ وجه نباید به طبقه چهارم نزدیک شود.
طبق کلیشه‌های ژانر ترسناک، کنجکاوی کار دست مکس می‌دهد. او به طبقه چهارم می‌رود و شاهد پدیده‌هایی هولناک می‌شود. ساکنان این طبقه، چهره‌هایی عجیب دارند، چشمانشان خون‌آلود است و ظاهرشان با گریم‌های غیرطبیعی پوشیده شده؛ اما مکس به‌طرز عجیبی جذب آن‌ها می‌شود، بدون آنکه پرسشی درباره واقعیت یا توهم بودن‌شان داشته باشد.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «زمینی» (Terrestrial) | کمدی سیاه، تخیل دیوانه‌وار و دروغ‌هایی که به خون ختم می‌شوند
فیلم با فضاسازی اولیه‌ای قوی شروع می‌شود. نور خاکستری، قاب‌های بسته، موسیقی هشداردهنده و نوع فیلم‌برداری، حس انزوا و ترس را به خوبی منتقل می‌کنند. اما مشکل اینجاست که این روند رو به رشد، خیلی زود جای خود را به آشفتگی روایی می‌دهد.
فیلمنامه، که توسط دماناکو و آدام کانتور نوشته شده، ساختار منسجم ندارد. عناصر کلیدی داستان با ایمیل‌های مشکوک به مکس منتقل می‌شوند، و اغلب توضیحات، از زبان شخصیت‌هایی بیان می‌شود که در صحنه بعدی گفته‌های خود را نقض می‌کنند. عدم انسجام در روایت باعث می‌شود که تماشاگر نتواند ارتباطی منطقی با روند داستان برقرار کند.
در بخش‌هایی، فیلم به‌وضوح از آثار کلاسیکی مانند «Rosemary’s Baby» و «The Shining» الهام گرفته است، اما نه به شکلی خلاقانه. تلاش برای ادای احترام، تبدیل به نسخه‌ای ضعیف و بدون هویت شده است.
بازی پیت دیویدسون یکی از بزرگ‌ترین نقاط ضعف فیلم است. او در بیشتر صحنه‌ها بی‌احساس، یکنواخت و بدون عمق ظاهر می‌شود. تغییر حالت چهره‌اش تقریباً صفر است و حتی در موقعیت‌های احساسی، تن صدایش تغییری نمی‌کند. گویی نبود شوخی و طنز، او را در ارائه نقش جدی فلج کرده است.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «Happy Gilmore 2» | آدام سندلر بازمی‌گردد: انفجاری از نوستالژی، شوخی و خشم کنترل‌نشده
تنها نقطه قوت نسبی فیلم، بازی «مری بث پی‌یِل» است که در نقش یکی از سالمندان خانه، با بازی‌ای آرام و متقاعدکننده ظاهر می‌شود، اما تعاملش با دیویدسون از تأثیرگذاری می‌افتد.
در نهایت، «The Home» نتوانسته نه در ژانر وحشت موفق عمل کند و نه در ساخت یک درام روان‌شناسانه. با یک پایان خونین و بی‌منطق، فیلم تمام اضطراب و تعلیق اولیه خود را به هدر می‌دهد و چیزی جز ناامیدی باقی نمی‌گذارد. این فیلم نه‌تنها نمی‌تواند میراثی برای «The Purge» باشد، بلکه حتی به یک تجربه‌ی سرگرم‌کننده در ژانر ترسناک بدل نمی‌شود.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
