چارسو پرس: فیلم «Gazer» اثری مستقل و خاص از کارگردان آمریکایی رایان جی اسلون است که نخستین‌بار در جشنواره کن به نمایش درآمد و اکنون اکران عمومی خود را در بریتانیا آغاز کرده است. فیلمی که با دوربین ۱۶ میلی‌متری در خیابان‌های تاریک و بی‌رحم جرسی سیتی ضبط شده، حسی سنگین، آزاردهنده و دائمی از بی‌قراری و ترس زیرپوستی را در سراسر زمان پخش خود منتقل می‌کند.
فیلم با موسیقی الکترونیک وهم‌آلود و ناله‌مانند استیو ماتیو کارتر همراه شده که هر لحظه را به کابوسی خزنده تبدیل می‌کند. «Gazer» در فضاسازی، بی‌شباهت به آثار اولیه کریستوفر نولان مانند «Memento» نیست و در برخی سکانس‌های سوررئال، یادآور دنیای تاریک و کابوس‌گونه دیوید لینچ و دیوید کراننبرگ است.
در مرکز داستان، آریلا ماسترویانی (که گفته می‌شود از اقوام دور مارچلو ماسترویانی است) در نقش فرانکی، زنی فقیر و گرفتار دو بیماری عصبی نادر آتاکسیا و دیس‌کرونومتریا قرار دارد؛ اختلالاتی که باعث می‌شود او در درک زمان دچار ناهماهنگی باشد و لحظاتی از زندگی را بی‌هشدار از دست بدهد.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم Happy Gilmore 2 – بازگشت آدام سندلر فقط برای طرفداران قدیمی
فرانکی برای کنترل بیماری‌اش، با استفاده از یک واکمن قدیمی نوارهای ۳۰ دقیقه‌ای گوش می‌دهد و وقت خود را صرف نگاه کردن به پنجره خانه‌های غریبه‌ها می‌کند. چهره‌ای تکیده و هوشمند، سرشار از خشم فروخورده و اندوهی عمیق، که حضورش در قاب دوربین به‌شدت تأثیرگذار است.
شوهر فرانکی مدتی قبل ظاهراً خودکشی کرده؛ رویدادی مبهم که مدام در کابوس‌های او تکرار می‌شود. او حالا موظف است سرپرستی فرزندش را به مادرشوهر عبوسش واگذار کند. در یک گروه درمانی برای بازماندگان خودکشی، فرانکی با زنی جوان و مرموز (با بازی رنه گگنر) آشنا می‌شود؛ زنی که می‌گوید توسط برادر افسر پلیس خود مورد آزار قرار گرفته و برای فرار نیاز به کمک دارد.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «The Home» | فیلمی بی‌رمق از خالق «The Purge» و بازی ضعیف پیت دیویدسون
او از فرانکی می‌خواهد وارد آپارتمان‌شان شود، کلید ماشین را بردارد و او را تا باتلاق‌های دورافتاده جرسی برساند. در ازای این کار، ۳۰۰۰ دلار به او خواهد داد. اما سؤال اصلی این است: آیا فرانکی می‌تواند چنین کاری را بدون اینکه دچار یکی از حملات اختلال زمانی‌اش شود، انجام دهد؟ یا ناگهان متوجه خواهد شد ساعت‌ها گذشته‌اند و اتفاقات غیرقابل بازگشتی رخ داده‌اند؟
با پیشرفت داستان، اتمسفر فیلم به‌طرز خفه‌کننده‌ای تاریک‌تر و کابوس‌وارتر می‌شود. مرز میان واقعیت و توهم در ذهن فرانکی کمرنگ می‌شود و مخاطب نیز همراه با او در این سقوط ذهنی غرق می‌شود. «Gazer» با فضاسازی بی‌نظیر، فیلمبرداری خاص، و نقش‌آفرینی خیره‌کننده ماسترویانی، تبدیل به اثری واقعاً ترسناک، ناآرام‌کننده و بی‌همتا شده است.
منبع: guardian
نویسنده: نسرین پورمند
