نقد فیلم «خانه دینامیت»؛ تریلری هیجان‌زده که به واقع‌گرایی نمی‌رسد

چارسو پرس: «خانه دینامیت» ساخته کاترین بیگلو، تریلری درباره شمارش معکوس تا یک فاجعه هسته‌ای است که تلاش می‌کند واقع‌گرایانه باشد، اما در نهایت به فیلمی هیجان‌زده و پرادعا تبدیل می‌شود. فیلم چندین بار سناریوی پرتاب یک موشک هسته‌ای به آمریکا را بازپخش می‌کند، با هیاهو و فشار زیاد، اما در نهایت اثرگذاری آن کاهش می‌یابد.

یک موشک هسته‌ای از سوی یک کشور ناشناس از اقیانوس آرام شلیک شده و در ۱۹ دقیقه به میدویست آمریکا خواهد رسید؛ شهر مقصد شیکاگو است و اگر موشک متوقف نشود، ده میلیون نفر در لحظه کشته خواهند شد.

بیگلو با استفاده از فیلمنامه نوا اوپنهایم («جکی») ما را به اتاق وضعیت کاخ سفید، دفاتر فرماندهی نظامی و دفتر بیضی شکل می‌برد، جایی که بازیکنان اصلی تلاش می‌کنند تا یک استراتژی هماهنگ کنند: از ربکا فرگوسن در نقش مسئول ارشد اتاق وضعیت، جیسون کلارک به عنوان فرمانده او، جارد هریس در نقش وزیر دفاع عصبی، تراسی لتس در نقش ژنرال سختگیر STRATCOM و آنتونی راموس در نقش فرمانده پایگاه مهم موشکی فورت گریلی در آلاسکا.

تنها گزینه عملی شلیک موشک با سیستم GBI است که حاوی EKV (Exoatmospheric Kill Vehicle) می‌باشد. فیلم پر از اصطلاحات فنی و دیالوگ‌هایی مثل «EKV از اولین GBI جدا شد. یک دقیقه تا رهگیری!» است. اما پیام اصلی فیلم این است که امنیت هسته‌ای ما یک توهم است؛ حتی شانس موفقیت سیستم فقط ۶۱ درصد است، که باعث عصبانیت وزیر دفاع و ابراز تأسف درباره ۵۰ میلیارد دلار هزینه می‌شود.

نیم ساعت ابتدایی فیلم پرتنش و هیجان‌انگیز است، اما فیلم در ادامه سه فصل دارد که سناریوی مشابه را از زاویه دید شخصیت‌های مختلف بازپخش می‌کند. در فصل دوم، تمرکز بر کشف منشأ موشک است؛ آیا کره شمالی یا روسیه مسئول است؟ و اگر روسیه باشد، چگونه می‌تواند بدون هشدار آمریکا اقدام کند؟ این بخش تکراری و کمی خسته‌کننده است.

در فصل سوم، داستان از زاویه رئیس‌جمهور آمریکا روایت می‌شود؛ ادریس البا در نقش رئیس‌جمهور عملکرد ضعیفی ارائه می‌دهد. او در ابتدا برای بازی بسکتبال با کودکان به Liberty Arena می‌رود و سپس با بحران مواجه می‌شود، اما رفتار او بیش از حد عادی و غیررسمی است و حس ریاست جمهوری را منتقل نمی‌کند. حتی دستیار امنیت ملی، جوان و کم‌تجربه، با روسیه تماس می‌گیرد، نه رئیس‌جمهور.

«خانه دینامیت» می‌خواهد هم هیجان‌انگیز باشد و هم باورپذیر؛ اما نه کاملاً موفق است و نه کاملاً واقع‌گرایانه. فیلم متنی هشداردهنده درباره خطرات هسته‌ای دارد، اما دیدگاه آن به خطرات هسته‌ای پس از جنگ سرد، کمی قدیمی و تکراری به نظر می‌رسد. مسئله امروز، تعداد سلاح‌ها نیست، بلکه این است که چه کسانی بر آن‌ها فرمانروایی می‌کنند.