نقد فیلم «کاله مالاگا»: درخشش کاریزماتیک کارمن مائورا

داستانی درباره خانه، خاطره و مقاومت

«کاله مالاگا» ماجرای ماریا آنخلس (با بازی کارمن مائورا) است؛ زنی بیوه که ۴۰ سال در آپارتمانی کوچک اما پر از خاطره در قلب تاریخی طنجه زندگی کرده است. از شمعدانی‌های سرخ بالکن گرفته تا قاشق‌های چوبی کهنه آشپزخانه، همه‌چیز برای او یادگار زندگی مشترکش است. وقتی دخترش کلارا (مارتا اتورا) پس از سال‌ها از مادرید بازمی‌گردد، خبری تلخ می‌آورد: به دلیل مشکلات مالی قصد دارد خانه مادر را بفروشد.

ماریا دو گزینه بیشتر ندارد؛ یا به اسپانیا برود و با دخترش زندگی کند، یا به خانه سالمندان منتقل شود. او با اکراه دومی را می‌پذیرد اما خیلی زود درمی‌یابد جایی در آن محیط ندارد. پس تصمیم می‌گیرد پنهانی دوباره به خانه‌اش بازگردد و حتی با کمک یک فروشنده عتیقه‌جات (احمد بولان) وسایلش را پس بگیرد. در این مسیر رابطه‌ای عاطفی تازه نیز برایش شکل می‌گیرد.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم «Man on the Run»؛ مستندی پرشور اما سطحی درباره پل مک‌کارتنی

ستایش یک ستاره قدیمی

کارمن مائورا که سال‌ها پیش با همکاری با پدرو آلمودووار به چهره‌ای شاخص در سینمای اسپانیا بدل شد، در این فیلم بار دیگر توانایی منحصربه‌فردش را در ترکیب سادگی، طنز و احساس به نمایش می‌گذارد. او شخصیتی می‌آفریند که هم عمل‌گرایانه و زمینی است و هم سرشار از سرزندگی و حتی لجبازی‌های کودکانه.

مریام توزانی، کارگردان مراکشی که پیش‌تر با فیلم «خیاط آبی» توجه منتقدان را جلب کرده بود، این‌بار تمام دوربینش را وقف درخشش مائورا کرده است. نتیجه، فیلمی شیرین و جمع‌وجور است که بیش از آن‌که به پیچیدگی‌های اجتماعی بپردازد، روی رابطه انسان با خانه و خاطرات تمرکز دارد.

نقاط قوت و ضعف

فیلم با حال‌وهوای آفتابی طنجه، موسیقی جاز لاتین و حس پررنگ اجتماع محلی، فضایی گرم و امیدوارکننده می‌سازد. با این حال، برخی شخصیت‌های فرعی مثل دختر یا دوست صومعه‌نشین ماریا چندان پرداخته نمی‌شوند و پایان مبهم فیلم نیز به‌جای تکمیل مسیر قهرمان، بین زمین و هوا رها می‌ماند.

با این همه، «کاله مالاگا» بیش از هر چیز یک نمایش تک‌نفره برای مائورا است؛ بازیگری که حضوری زنده، صادقانه و جذاب دارد و تماشاگر را تا آخرین لحظه همراه خود نگه می‌دارد.