چارسو پرس: شو کی، ستاره مشهور تایوانی و بازیگر آثاری چون «Resurrection» و همکاری‌های مکرر با هو شیائو-شین، در اولین تجربه کارگردانی خود با فیلم «دختر» سراغ داستانی تلخ و انسانی رفته است. فیلم با صراحتی عاطفی زندگی پرمشقت یک نوجوان در تایپه دهه ۱۹۸۰ را دنبال می‌کند؛ دختری که در میان فقر، بی‌توجهی والدین و خشونت خانگی به‌سختی راهی برای رهایی می‌جوید.
داستانی از کودکی در بند
شخصیت اصلی، «شیائو لی» (بای شیائو-یینگ)، دختری نوجوان است که کودکی‌اش با محرومیت و آزار جسمی و روحی شکل گرفته. مادرش «چوان» (۹m88، خواننده هیپ‌هاپ تایوانی) او را طرد می‌کند و پدری معتاد به الکل (روی چیائو) با خشونت دائمی‌اش زندگی را جهنم‌وار ساخته. در حالی‌که خواهر کوچک‌ترش بیشتر مورد محبت قرار می‌گیرد، شیائو لی حتی شب‌ها برای امنیت درون یک کمد ارزان می‌خوابد.
مدرسه تنها پناه اوست، هرچند ضعف و گرسنگی همیشگی مانع آرامش است. در این میان، آشنایی با دختری تازه‌وارد به نام «لی‌لی» (اودری لین) بارقه‌ای از دوستی و همدلی برایش می‌آورد؛ حتی اگر این دوستی بیشتر رنگ و بوی فرار موقت از واقعیت داشته باشد.
کارگردانی شو کی
شو کی در «دختر» تلاش می‌کند با دوربینی نزدیک به بدن شخصیت‌ها، تصویری ملموس از خشونت پدرسالارانه و زخم‌های نسلی زنان تایوان ارائه دهد. فیلم‌برداری یو جینگ-پین با نمایش گرمای خفه‌کننده تابستان و فضاهای شلوغ، حس فشار و گرفتگی را تقویت می‌کند. همچنین طراحی صحنه هوانگ می-چینگ به باورپذیری فضای دهه ۸۰ کمک زیادی کرده است.
با این حال، ضعف‌هایی در روایت دیده می‌شود. فلش‌بک‌های مربوط به نوجوانی مادر به‌درستی در روایت جا نمی‌افتند، سکانس پایانی با برشی ناگهانی به چند سال بعد تحول شخصیت را گنگ می‌گذارد و لحظات سوررئالیستی هرچند جاه‌طلبانه‌اند، گاهی بیشتر گیج‌کننده از آب درمی‌آیند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «کاله مالاگا»: درخشش کاریزماتیک کارمن مائورا
نقاط قوت و ضعف
نقطه قوت اصلی فیلم، صراحت احساسی و جسارت در نمایش چرخه خشونت خانوادگی است. سکانس‌های کوچک اما معنادار — مثل سیلی خوردن شیائو لی در مدرسه یا اشک‌های پایانی او درون یک کاسه نودل — قلب تماشاگر را هدف می‌گیرند. با این حال، طولانی بودن فیلم (بیش از دو ساعت) و عدم انسجام روایی مانع اثرگذاری کامل آن می‌شود.
«دختر» نخستین تجربه کارگردانی شو کی است؛ اثری پرنقص اما پرشور که نشان می‌دهد او نگاهی انسانی و دغدغه‌مند به سینما دارد. هرچند فیلم گاهی در روایت متزلزل می‌شود، اما صداقت احساسی‌اش و پرداختن به رنج‌های پنهان زنان تایوان در دهه‌ای پرآشوب، آن را اثری ارزشمند می‌سازد. درست مانند قهرمان زخمی‌اش، این فیلم نیز تازه در پایان، وقتی از دوران دخترانه عبور می‌کند، هویت واقعی خود را پیدا می‌کند.
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
