نقد فیلم «Exit 8»؛ سفری روانشناختی در تونل‌های متروی توکیو، جایی که هر ناهنجاری راه خروج است

چارسو پرس: فیلم «Exit 8» اقتباسی از بازی ویدیویی محبوب «The Exit 8» است که توسط Kotake Create ساخته شده و مکانیزم ساده اما جذابی دارد: شما در تونل‌های مترویی بی‌پایان و پرنور گم شده‌اید و تنها راه خروج، شناسایی «ناهنجاری‌ها»ست — تغییرات کوچک و عمدی نسبت به الگوهای پیشین. Kawamura و Kentaro Hirase، با حذف زاویه اول شخص بازی، یک وجه روانشناختی به روایت سوم‌شخص فیلم اضافه کرده‌اند و نشان می‌دهند که شخصیت اصلی نه تنها در تونل‌ها بلکه در زندگی خود نیز در نقطه‌ای از سرگشتگی قرار دارد.

شخصیت‌ها و داستان

قهرمان ما، که تنها با نام «مرد گمشده» شناخته می‌شود (Kazunari Ninomiya)، در ابتدا شاهد آزار و اذیت یک مادر توسط یک مرد تجاری است و در این موقعیت دخالتی نمی‌کند. سپس تماس تلفنی با نامزد سابقش که باردار است، او را وارد چرخه‌ای از اضطراب می‌کند. او به‌زودی متوجه می‌شود که در تونل‌های مستطیلی و بی‌پایان مترو تنها نیست؛ مردی باریک با کیف دستی (Yamato Kochi) در همان لحظه از کنارش عبور می‌کند و بعداً افراد دیگری هم ظاهر می‌شوند، اما تعاملاتش با آن‌ها خشک و محدود است، گویی آن‌ها NPC هستند.

مکانیک معما و ناهنجاری‌ها

همانند بازی، تنها انتخاب فعال مرد گمشده حرکت به جلو یا بازگشت است و هر ناهنجاری کوچک، مسیر او را تغییر می‌دهد. اشتباه کردن باعث بازگشت او به نقطه شروع و از بین رفتن پیشرفت‌های قبلی می‌شود. این مکانیزم ساده، باعث می‌شود تماشاگران نیز مانند خود شخصیت اصلی، هر فریم را با دقت بررسی کنند تا تفاوت‌ها را پیدا کنند؛ از ترتیب پوسترها گرفته تا تغییر جزئی رفتار دیگران.

بیشتر بخوانید: نقد فیلم «Swiped»؛ روایت واقعی یک داستان پرچالش

سبک بصری و اجرا

تصاویر روشن و صافی که توسط DP Keisuke Imamura ثبت شده‌اند، فضایی بیش‌واقعی و کمی ناامیدکننده ایجاد می‌کنند که کاملاً با فضای تاریک فیلم‌های ترسناک معمولی تفاوت دارد. ویرایش سریع و دقیق Sakura Seya نیز تونل‌های مترو را به‌گونه‌ای باورپذیر و واقع‌گرایانه ارائه می‌دهد، با تغییرات جزئی در سبک و ریتم برای تاکید بر سردرگمی مرد گمشده.

تغییر روایت و ابعاد اخلاقی

در نقطه‌ای که ممکن است پیشرفت نامنظم شخصیت اصلی کمی خسته‌کننده شود، Kawamura با تغییر ناگهانی روایت، برخی از NPCها را به بازیکنان دیگری تبدیل می‌کند که هر یک در چرخه‌ای روانشناختی و فیزیکی به دام افتاده‌اند. این بازیکنان هرکدام دلایل شخصی و اخلاقی خاص خود را دارند که باعث بروز لحظات تأثیرگذار و روشن شدن بحران مرد گمشده می‌شود.

نتیجه‌گیری

«Exit 8» تجربه‌ای کوتاه و لذت‌بخش شبیه حل معماست که نیاز به تفکر فلسفی عمیق ندارد، اما از طریق سادگی روایت و سبک بصری، پیام اخلاقی و روانشناختی خود را منتقل می‌کند: تنها راه شکستن چرخه‌های مخرب ذهنی، شناسایی و پذیرش «ناهنجاری‌ها»ست. در دنیایی که هم‌گرایی فکری و تقلید جمعی بیش از پیش فراگیر شده، «Exit 8» تماشاگر را به درک و مواجهه با تفاوت‌ها و تغییرات غیرمنتظره دعوت می‌کند.