هنری جگلوم، کارگردان «همیشه» و «تابستان گذشته در همپتون» درگذشت

چارسو پرس: هنری جگلوم، فیلمساز مستقل که فیلم‌هایی از جمله «همیشه» (۱۹۸۵)، «روز سال نو» (۱۹۸۹)، «تابستان گذشته در همپتون» (۱۹۹۵) و «دژاوو» (۱۹۹۷) را کارگردانی کرده بود، طبق گزارش نیویورک تایمز درگذشت. او ۸۷ سال داشت.

کارنامه‌ای پر از ستایش و انتقاد

شخصیت جگلوم و فیلم‌هایش همیشه دو دسته واکنش متفاوت برمی‌انگیخت. در مستند «هنری جگلوم کیست؟» (۱۹۹۷)، او هم به‌عنوان یک نابغه سینمایی و صدای فمینیستی شناخته می‌شد و هم به‌عنوان یک «کارگردان خودشیفته» مورد تمسخر قرار می‌گرفت.

استفن هولدن از نیویورک تایمز در نقدی نوشت: «فیلم‌های جگلوم با درون‌نگری ناف‌نگرانه، به صبری نیاز دارند که همه تماشاگران حاضر به تحملش نیستند. اما حتی خودمحورترین آثار او، به حوزه‌های روانی می‌روند که کمتر کارگردانی جرأت پرداختن به آن‌ها را دارد.»

سبک بداهه و نگاه شخصی

جگلوم غالباً بدون فیلمنامه یا تمرین فیلم می‌ساخت. به گفته خودش، این شیوه به او اجازه می‌داد اجراها را «برانگیزد» و «شکل دهد». فیلم‌هایش اغلب مرز زندگی شخصی و هنر را از بین می‌بردند.

نمونه بارز آن فیلم «همیشه» (۱۹۸۵) بود که جدایی از همسرش را به‌طور مستقیم در قالب داستانی بازتاب داد.

آثار مهم هنری جگلوم

• «روز سال نو» (۱۹۸۹): داستان مردی در بحران میانسالی که در نیویورک با دو زن جوان روبه‌رو می‌شود.

• «خوردن» (۱۹۹۰): زنانی که درباره زندگی و رابطه‌شان با غذا صحبت می‌کنند.

• «ونیز/ونیز» (۱۹۹۲): روایت رابطه عاشقانه یک کارگردان آمریکایی و یک خبرنگار زن.

• «تب نوزاد» (۱۹۹۴): اثری پرحرف و طولانی درباره انتخاب بچه‌دار شدن، که راجر ایبرت آن را «صادق و گاهی خنده‌دار» توصیف کرد.

• «تابستان گذشته در همپتون» (۱۹۹۵): فیلمی الهام‌گرفته از چخوف، رنوار و وودی آلن که تحسین ورایتی را برانگیخت.

• «دژاوو» (۱۹۹7): داستان عاشقانه‌ای برگرفته از زندگی واقعی او و همسرش ویکتوریا فویت.

اوج و افول شهرت

محبوبیت جگلوم در سینمای مستقل در دهه ۹۰ میلادی به اوج رسید، اما آثار بعدی او مانند «جشنواره در کن» (۲۰۰۱)، «رفتن به خرید» (۲۰۰۵) و «رویای هالیوود» (۲۰۰۶) نتوانستند همان توجه را جلب کنند.

پیشینه و زندگی شخصی

• تولد: در یک خانواده یهودی در لندن.

• مهاجرت: خانواده در سال ۱۹۳۹ به آمریکا آمدند.

• تحصیلات: فارغ‌التحصیل دانشگاه پنسیلوانیا، آموزش دیده در استودیوی بازیگری لی استراسبرگ.

• آغاز کار: بازی در تلویزیون و سینما در دهه ۶۰، همکاری با جک نیکلسون و دنیس هاپر.

• نخستین کارگردانی: «یک مکان امن» (۱۹۷۱) با بازی تیوزدی ولد و اورسن ولز.

روابط و ازدواج‌ها

هنری جگلوم دو بار ازدواج کرده بود:

• پاتریس تاونسند (۱۹۷۹–۱۹۸۳)

• ویکتوریا فویت (۱۹۹۱–۲۰۱۳)
  هر دو ازدواج به طلاق انجامید. او دو فرزند به نام‌های سابرینا جگلوم و سایمون جگلوم دارد.

میراث هنری

جگلوم در سال ۱۹۹۹ جایزه یک عمر دستاورد از جشنواره Method Fest دریافت کرد. او با انتشار کتاب «ناهارهای من با اورسن» (۲۰۱۳)، شامل گفتگوهایش با اورسن ولز، بار دیگر توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد.

هنری جگلوم، با سبک بداهه‌پردازانه و فیلم‌های شخصی‌اش، همواره مرزهای سینما را به چالش کشید. اگرچه آثارش گاهی به «خودشیفتگی» متهم می‌شد، اما همان جسارت و نگاه متفاوت او را به یکی از چهره‌های منحصربه‌فرد سینمای مستقل آمریکا تبدیل کرد. میراث او، هرچند بحث‌برانگیز، بخش مهمی از تاریخ فیلمسازی مستقل باقی خواهد ماند.