نقد فیلم «Anemone»؛ بازگشت دنیل دی‌لوئیس با اثری سنگین و کم‌رمق از پسرش رونان

چارسو پرس: فیلم «Anemone» در جشنواره فیلم نیویورک، نخستین تجربه کارگردانی رونان دی‌لوئیس و بازگشت پدرش دنیل دی‌لوئیس به سینما پس از بازنشستگی بود. اثری که به جای یک بازگشت باشکوه، بیشتر به تجربه‌ای ایستا و سنگین شباهت دارد.

داستان فیلم درباره «ری» (با بازی دنیل دی‌لوئیس)، مردی منزوی و گوشه‌نشین در جنگل‌های شمال انگلستان است. او گذشته‌ای پر از راز و زخم‌های پنهان دارد. در طول فیلم، ری در قالب مونولوگ‌هایی رازهای زندگی‌اش را آشکار می‌کند؛ از جمله خاطره‌ای تکان‌دهنده درباره سوءاستفاده کشیشی در کودکی و انتقام عجیب و شوکه‌کننده‌ای که از او گرفته است. این روایت که دی‌لوئیس با شور و هیجان بازی می‌کند، هرچند جسورانه است، اما باعث فاصله‌گرفتن مخاطب می‌شود.

فیلم بیشتر در کلبه جنگلی ری و در کنار برادرش «جِم» (شان بین) می‌گذرد. این دو بیشتر اوقات در سکوت، نوشیدن و نگاه‌های عبوس به سر می‌برند. گاهی صحنه‌ای مانند رقص نیمه‌شب برای شکستن یکنواختی رخ می‌دهد، اما ریتم کند و فضای بسته فیلم باعث می‌شود داستان پیش نرود.

دنیل دی‌لوئیس در کارنامه‌اش نقش‌های فراموش‌نشدنی در آثاری چون «My Left Foot»، «There Will Be Blood» و «Lincoln» داشته، اما در «Anemone» نقشی کم‌اثر و عقب‌نشسته ارائه می‌دهد. به نظر می‌رسد او نمی‌خواسته بازگشتش پررنگ‌تر از تجربه کارگردانی پسرش باشد.

رونان دی‌لوئیس در مقام کارگردان، قاب‌بندی‌های چشم‌نواز و تصویربرداری‌های جنگلی زیبایی خلق کرده، اما روایت بیش از حد خودآگاه و پرمدعاست. مضامینی چون سوءاستفاده جنسی در کلیسا و خاطرات جنگ ایرلند شمالی (Troubles) تنها در حد اشاره مطرح می‌شوند و عمق نمی‌گیرند. حتی شخصیت‌های مکمل مانند نسّا (سامانتا مورتون) و برایان (ساموئل باتاملی) هم نتوانسته‌اند جان تازه‌ای به قصه ببخشند.

فیلم در چند لحظه کوتاه جان می‌گیرد؛ از جمله مونولوگ دوم ری که درباره گذشته‌اش به‌عنوان سرباز بریتانیایی است. اینجا دی‌لوئیس با غمی سنجیده روایت می‌کند که چگونه تصمیمی انسانی به‌عنوان «جنایت جنگی» علیه او تعبیر شد. اما این لحظات انگشت‌شمار نمی‌توانند ۱۲۵ دقیقه رخوت و رکود فیلم را جبران کنند.

نام «Anemone» که به گل شقایق دریایی اشاره دارد، قرار است نمادی از فقدان و شروع دوباره باشد. اما مانند بسیاری از نمادهای فیلم، معنای آن در روایت گم می‌شود. در نهایت، بازگشت دنیل دی‌لوئیس در این اثر بیش از آنکه یک اتفاق بزرگ در سینما باشد، بیشتر به یک تجربه خانوادگی محدود شبیه است.