محمدرضا خاکی با اشاره به وضعیت تئاتر در 100 روز اول دولت یازدهم تصریح کرد: در این صد روز هنوز برنامه‌ی خاصی از طرف مسوولان تئاتر که مبتنی بر یک مطالعه جامع و دقیق باشد، ارائه نشده است.

پایگاه خبری تئاتر: این کارگردان،‌ مدرس‌ و پژوهشگر تئاتر گفت: در 100 روز اخیر شاهد اتفاق جدیدی در تئاترمان نبودیم و همچنان همان روند قبلی در حال ادامه است و تغییر محسوسی در تئاتر به وجود نیامده است.

او افزود: البته 100 روز واقعا زمان محدودی برای ارزیابی وضعیت تئاتر است و دولت جدید هم امروز با معضلات بزرگی رو به رو است که شاید این باعث شود تئاتر از اهمیت زیادی برخوردار نباشد. اما با این حال در 100 روز این امکان وجود داشت که مسئولین هنری نشست‌های مشترکی را با هنرمندان برگزار کنند و برای بررسی ضعف‌ها نظرسنجی انجام شود و در مجموع برنامه‌ریزی دقیق‌تری صورت بگیرد‌، تا جایی که من اطلاع دارم هنوز این اتفاقات در تئاتر انجام نشده است.

این پژوهشگر تئاتر همچنین با ارزیابی از وضعیت امروز تئاتر توضیح داد: وضع عمومی تئاتر ما خوب نیست‌،ما در تئاتر مان شاهد فقدان هرگونه برنامه‌ریزی و رویکرد مبتنی بر بینش فرهنگی و آینده نگری هستیم. امروز تئاتر ما محدود به چهره‌های تلویزیون و دیدن یکسری بازیگر روی صحنه شده است و با آوردن حیوانات و عواملی شبیه سیرک به دنبال جذب تماشاگر هستیم‌، واقعا این‌ها اتفاقات بدی در تئاتر است.

این کارگردان تصریح کرد:امروز کار به جایی رسیده است که عکس هنرپیشه‌های سینما و تلویزیون (به اصلاح چهره) را روی پوستر نمایش‌ها می‌آورند‌، قبلا تئاتر وجاهت فرهنگی داشت‌ اما الان تئاتر ما در قالب‌هایی عرضه می‌شود که پوسترها و آفیش‌های فیلم‌فارسی‌های 40 سال پیش عرضه می‌شد‌،این نشان می‌دهد تئاتر ما فاقد جدیت و نبود توجه به مسائل واقعی اجتماعی است و در این شرایط جنبه‌های هنری هم روز به روز به فراموشی سپرده می‌شود.

خاکی با اشاره به اینکه باید نیازهای جامعه تئاترمان را بشناسیم عنوان کرد: باید اول این موضوع را بررسی کنیم که تئاتر ما چه مخاطبی می‌خواهد،‌ اقتصادش می‌خواهد چگونه باشد چگونه می‌خواهیم جامعه تئاتری‌مان رشد کند و منابع آموزشی به روز در اختیارشان قرار دهیم و اینکه چگونه تماشاگران می‌توانند با تئاتر ارتباط برقرار کنند.

این پژوهشگر افزود: در همه جا تئاتر اگر پیشرفتی می‌کند به خاطر گفت‌وگوی فرهنگی درون جامعه کاری و صاحب نظران است اما در جامعه ما مسئولین هنری خودشان مثل تماشاگران شده‌اند، مثل تماشاگرانی که هر نمایش را می‌بینند چه خوششان بیاید و چه خوششان نیاید بی‌تفاوت دست می‌زنند.