«فراخوان» چهل‌وچهارمین جشنواره ملی فیلم فجر به دبیری منوچهر شاهسواری منتشر شد. بر اساس این فراخوان، فرصت ثبت‌نام فیلم‌های متقاضی از روز شنبه ۱۷ آبان آغاز و تا ۲۵ آبان ماه ادامه خواهد داشت.
سوال اینجاست که چرا باید فیلم‌هایی در این جشنواره به نمایش درآیند که حتی از ابتدایی‌ترین اصول سینما دور هستند؟ جای چنین فیلم‌هایی در یک رویداد فرهنگی مهم کشور نیست. این در حالی است که جشنواره فجر باید محلی برای نمایش آثار برجسته و جریان‌ساز باشد، نه جایی برای نمایش کارهایی که هیچ‌گونه نوآوری در خود ندارند.
مهدی فرجی با اشاره به نقش کوتاه آقاخانی در فیلم ناتور دشت، گفت: آقاخانی به صورت افتخاری در فیلم حاضر بود و نقش آفرینی کوتاه او ارتباطی با ممیزی ندارد.
عنایت بخشی را به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین و پرکارترین بازیگران ایرانی می‌شناسیم؛ او بعد از ۶ دهه کار هنری و حضور در بیش از ۱۷۰اثر نمایشی امسال برای بازی در فیلم «شاه‌نقش» دیپلم افتخار بهترین نقش مکمل مرد را از چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر دریافت کرد.
فرهاد آییش که در آیین اختتامیه چهل و سومین جشنواره فیلم فجر برای ایفای دو نقش در «موسی کلیم الله» برنده جایزه بهترین نقش مکمل مرد شد، به ارایه توضیحاتی درباره این نقش پرداخت و گفت:با نقش «آنوبیس» اولین بار بود که در سینما از خودم راضی بودم.
اگر بخواهیم مسن‌های جشنواره امسال و سال‌های گذشته را هم بررسی کنیم باید نام مهدی فخیم‌زاده را ببریم. فخیم‌زاده با ۸۱ سال عنوان مسن‌ترین داور فجر را بر عهده می‌گیرد و به‌عنوان تنها هشتاد ساله حاضر در هیئت داوران فجر از این حیث رکورددار محسوب می‌شود.
«بچه مردم» فیلم کامل و بدون تقصی نیست. شاید بتوان گفت در مقیاس کلی به قاب تلویزیون نزدیک تر است تا سینما. اما به‌دلیل نگاه جدید به موضوعات تلخ و نوآوری در پرداخت خلاقاته و فاتتزی، فیلم خوبی است.
گفت‌وگوی فریدون جیرانی با اکتای براهنی کارگردان فیلم پیرپسر.
انتخاب ۳۳ فیلم برای جشنواره فجر امسال، انبوهی از سوالات را در ذهن مخاطبان و اهالی رسانه ایجاد کرد؛ چرا باید این تعداد فیلم اکران شود و چرا فیلم‌های ضعیف در جشنواره حضور داشتند؟ جشنواره فجر چهل‌وسوم پر از فیلم‌های درجه دو و سه بود که فقط برای رسیدن به تعداد مطلوب گنجانده شده بودند.
فیلم «پیشمرگ» با فروش ۷ هزار و ۳۰۰ بلیت در جایگاه ۱۶ یا ۱۷ قرار داشته است و این موضوع ابهام ایجاد می‌کند که چطور این فیلم انتخاب مردمی است.
آیین اختتامیه چهل و سومین جشنواره فیلم فجر، عصر روز دوشنبه ۲۲ بهمن ماه در مرکز همایش‌های برج میلاد برگزار و برندگان جوایز سیمرغهای بلورین این جشنواره اعلام شد.
«ناتور دشت» یک درام ملتهب و درگیرکننده است که تمام تخم‌مرغ‌های خود را در سبد فصل فینال می‌گذارد و به جز این پایان‌بندی شکوهمند، اتفاق چندان خاصی را رقم نمی‌زند.
«خاتی» علیرغم بهره گیری از لوکیشن‌های بکر و متعدد و زیبا ریتم کندی دارد و بخش زیادی از این کندی ریتم به روایت باز میگردد.
«بازی را بکش» از ناحیه کم‌مایه بودن داستان و نگاه تک‌کاراکتری خود ضربه می‌خورد؛ نه داستان چسب بسط محتوایی دارد و نه کاراکتر کلیدی روایت می‌تواند با کنش‌مندی خود، روندی سینوسی به داستان دهد.
موفقیتِ نسبی «باغ کیانوش» در جشنواره و فروشی که این فیلم کمدی فانتزی را به سومین فیلم غیرکمدی سال تبدیل کرد، سبب شد محمدجواد موحد دوباره به همراه کارگردانی فیلم اولی به سراغ «تاکسیدرمی» برود، فرمولی امتحان پس داده اما پرخطر.
«تاکسیدرمی» به‌عنوان تنها نماینده سینمای کمدی فانتزی در جشنواره این دوره، علیرغم آن‌که خوب شروع می‌شود اما به دلیل فقر داستانی و بلاتکلیف بودن در ماهیت خود، نمی‌تواند داستان سرراستی را برای مخاطبش تعریف کند و به همین دلیل با گنگی مشهودی مواجه می‌شود که چندان برازنده اثر نیست.
«رها» نخستین فیلم حسام فرهمند؛ یک اتفاق تازه و جدی در سینمای اجتماعی امروز ما است، فیلمساز نسبت به سوژه‌اش بلاتکلیف نیست و شناخت به اندازه نسبت به موقعیت دارد. دوربین نگاهش را به دل و درون جامعه متاثر از شرایط اقتصادی برده است.
«شوهر ستاره» فیلمی با شخصیت‌های درون‌گراست که فیلمنامه نمی‌تواند جهان خاص آنها را به شیوه‌ای دراماتیک به تصویر بکشد. متاسفانه آن زیرکی و فنون فیلمنامه‌نویسی که برای ساخت آثاری از این دست رعایت می‌شود، در این کار به چشم نیامد تا فیلمی که می‌بایست لحنی زنانه داشته باشد، در نشان‌گذاری کردن این تصویر، ناکام بماند.
«زیبا صدایم کن» دغدغه بی‌مکانی و یافتن سرپناه دارد، به وضعیت بد اقتصادی طعنه می‌زند و روی خط قرمز نقد گشت ارشاد نیز راه می‌رود؛ پس مخاطب را با اثری مواجه می‌کند که حرفی برای گفتن دارد اما از آن سو تصویرِ شهر به‌مثابه آرمان شهری برای عملی ساختن خیال‌های مخاطب، نوعی رویافروشی به اوست که با منطقِ قصه چفت نمی‌شود.
«شمال از جنوب غربی» فیلمی با دکوپاژ و برنامه است و زرگرنژاد نشان داده است که برای پلان به پلان فیلمش برنامه داشته است و دوربین، ایستا و یا سرگردان نیست و با یک فیلمنامه دکوپاژ شده به پیش رفته است.
«صددام» علیرغم اینکه از سوژه جذابی برخوردار است اما نمی‌تواند فضاسازی متناسبی حول این سوژه رقم بزند تا مشخص شود پدرام پورامیری پس از ساخت چند درام اجتماعی موفق، جهان کمدی را آن‌طور که باید و شاید، نمی‌شناسد.
