نمایش «زندانی در دانمارک» به کارگردانی محمد مساوات، خوانشی جسورانه و پست‌دراماتیک از «هملت» شکسپیر است که به جای وفاداری به متن اصلی، بر واسازی رویداد اجرایی تمرکز دارد. در این اثر، شبح هملت از تابوت تاریکی برمی‌خیزد تا در جهانی از فساد و تباهی، مخاطب را به رویارویی با «امر واقعی» دعوت کند و با دستکاری لذت تئاتری سنتی، تجربه‌ای متفاوت رقم بزند.
نمایش ˝برزیلیا˝ تلاش ستودنی از چند جوان عاشق تئاتر است که باید منتظر کارهای بهتر و پخته‌تری از آنها بود.
˝خواب‌آلودگی˝ نوشته، طراحی و کارگردانی احسان بیات‌فر به زمان پس از جنگ اختصاص دارد، متاسفانه خیلی دیر فرصت پراختن به چنین موقعیت‌هایی را یافته‌ایم در حالی‌که باید مردم خیلی زود‌تر از این‌ها با واقعیت‌های جنگ و آسیب‌های ناشی از آن آشنا می‌شدند.
آرتور میلر در سال 1949 با نوشتن نمایشنامه ˝مرگ فروشنده˝ واقعیتی را به تصویر کشید که در آن آدم‌های جامعه - آدم‌های معمولی جامعه - سرنوشتی هولناک داشتند.
نمایش ˝صدای آهسته برف ˝ به کارگردانی جابر رمضانی در کلیت یک نمایش استاندارد و حرفه‌ای است و کلیت اجزایش با یکدیگر هارمونی و هماهنگی دارند و این دستاورد کمی برای گروه جوانی نیست که کارشان را از تئاتر دانشگاهی آغاز کرده‌اند.
نمایش ˝بالاخره این زندگی مال کیه؟˝ اشکان خیل‌نژاد را باید دید چون ما با آن سروکار زیادی داریم و به لحاظ روانی باید تک تکمان خود را متقاعد کنیم که هر کسی به طور فردی حق انتخاب دارد و گاهی جمع نمی‌تواند تصمیم‌گیرنده شرایط زندگی یک فرد باشد.
˝ملاقات بانوی سالخورده˝ نمایش کلاسیکی محسوب می‌شود اما هادی حجازی‌فر با فضای گروتسک، فانتزی و رویاگونه در معاصر کردن این نمایش برای مخاطب کوشیده است.
نمایش ˝من˝ یک اثر پسامدرن است که به قاعده زیست در ایران و ژرف‌ساخت نظام اجتماعی ما با درکی درست دارد در قالب پسامدرن مسائل پیش پایمان را بازنمایی می‌کند.
بهتر است به جای مانعتراشیها یا بی‌نظمی‌ها، از تلاش‌های سرسختانه‌ای که در مسیر خلق اپراهای کلاسیک یا مدرن آینده صرف می‌شود، حمایت شود تا هم بهانه‌های ساده دلگرمی‌ها برای ادامه کار گروهی باقی بماند هم جریان پیشرفت اپرای ایرانی متوقف نشود.
آثار شکسپیر، جدا از اجراهای تئاتری و اقتباس‌های سینمایی و تلویزیونی، منبع الهام آثاری - حتی غیرتئاتری و غیرسینمایی - هم بوده که برخی را نمی‌توان اقتباس خواند؛ از الهام‌بخشی‌هایی در شعر، ادبیات و موسیقی، تا حتی استفاده از نام‌های شخصیت‌های آثارش در زمینه‌های مختلف. فهرست نوشته‌ها و کتاب‌ها درباره جنبه‌های مختلف کارهای شکسپیر (از جمله زنان آثارش) هم طولانی است، اما جمع‌کردن تعدادی از معروف‌ترین زنان شکسپیری در قالب یک نمایشنامه ایده‌ای هیجان‌انگیز است.
نمایش "نوعی داستان عاشقانه" نوشته آرتور میلر با ترجمه حسن ملکی با کارگردانی مسعود تاروردی در سالن خسرو شکیبایی تماشاخانه سه‌نقطه در حال اجراست
جلال تجنگی در نمایش ˝در همین نزدیکی˝ منطقی و عقلانی همه چیز را می‌شکافد و در تلفیق با آنچه نزدیک به ساختار ارسطویی است بر آن است تا داده‌هایی را پردازش کند که اینان در گره افکنی‌ها و گره گشایی‌ها مسیر را به نتیجه همگانی سوق دهند.
نمایش ˝ماضی استمراری˝ واکاوی شرایط اجتماعی سه دهه اخیر ایران و کلان‌شهری مثل تهران است و اینکه تغییرات اجتماعی و شهری در خانواده‌ها و روابط بین اعضا خانواده چقدر می‌تواند اثرگذار باشد.
کمدی هنری نمایشی طنزی است که در آن تمامی عناصر به شکلی انتخاب و ترتیب داده می‌‌شوند تا در کل موجب خنده و شادمانی می‌شود. بنابر این تعریف نمایش آرسنیک و تور کهنه یک کمدی تمام عیار است.
آنچه به هر متن جان میبخشد، کوشش پیشنهاد راه حل مناسب اجرا است و سیدمهدی احمدپناه در نمایش ˝هر کس با تنهایی‌اش˝ میکوشد به این راه حل دست یابد.
برتولد برشت یکی از افرادی است که در استقرار دراماتورژی موثر بوده و این به فاصله دو قرن پس از لسینگ سمت و سوی تازه‌ای به خود گرفته است. بنابراین می‌شود در این باره نتیجه کار زهرا خیالی صبری را تایید کرد که چرا باید در متن ننه دلاور و فرزندانش تغیر و تحولی ایجاد کرده باشد.
«دورهمی زنان شکسپیر» از نوع «بورلسک پست» است. میل به تماشای «ستاره‌های رسانهای سینما» چنان تماشاگران غیرجدی تئاتر را مسخ کرده که بالکل محتوای نمایش اهمیت خود را از دست داده است. نمایشی که محتوایی فراتر از «دورهمی» ندارد
وقتی اجرای ˝الیور توییست˝ را می‌بینی دیگر به کم و کیف آن کاری نداری، بلکه از این همه شیدایی و ایثار این جماعت به هنر نمایش شگفت زده می‌شوی و سر تعظیم فرود می‌آوری.
در متن اصلی، ننه‌دلاور شخصیتی ناهماهنگ، ضدونقیض و فرصت‌طلب‌تر از ننه‌دلاور زهرا صبری دارد که این البته فی‌نفسه نقص محسوب نشده و به سلیقه و خوانش کارگردان مربوط است. ننه‌دلاور زهرا صبری بسیار مادرانه‌تر و در عین‌حال متزلزل‌تر از ننه‌دلاور برشت است.
آنچه در نمایش ترانه‌های محلی آنچه به چشم می‌آید این است که تماشاگر، ضمن لذت از نواهای فولکلوریک و انتزاعی، با مفاهیم اشعاری لطیف و ایضا گفتار و کردار نمایشی قصه‌ای مربوط به شخصیت‌های فیلم که (قطعاتی از آن روی پرده پخش می‌شود) را می‌بیند و با آن همراه می‌شود.
اصغر خليلي با نگاهي به كنوانسيون ژنو و حقوق كودكان كار نمايش «اليور تويست» را با تركيبي از بازيگران حرفه‌يي و جمعي از دانشجويان و فارغ‌التحصيلان تئاتر در تالارحافظ به روي صحنه مي‌برد. آنچه در تحليل و زير متن اين نمايش به چشم مي‌خورد همين عدم حمايت از كودكان كار است كه مورد توجه اين كارگردان قرار گرفته است.
