نمایش بی‌پدر به نویسندگی و کارگردانی سیدمحمد مساوات در سالن لبخند در حال اجراست. این نمایش برگرفته از داستان آشنای شنگول، منگول و حبه‌انگور است ولی با پیکربندی متفاوت. این پیکربندی داستانی به موضوع از خودبیگانگی می‌پردازد، موضوعی که در چندین وضعیت قابل تعمیم است.
˝سیستم گرون هلم˝ نام نمایشی است از نویسنده‌ای اسپانیایی به نام گالچران که این نمایشنامه را در آغاز دهه نخستین سال ۲۰۰۰ نوشته است. اجرای این نمایش در اسپانیا و بیش از سی کشور، این نویسنده را به شهرتی جهانی رسانده است.
نمایش ˝یوبیستومه˝ نیما نادری، مربوط به احوالات آدم‌های دهه شصت است که با گذشت سه دهه بدون مصلحت‌اندیشی مورد قضاوت قرار گرفته است.
حیف، حیف... این مرثیه‌ای است که بازیگران زن نمایش «دولیتر در دو لیتر صلح» با صدای بلند فریاد و ضجه می‌زنند. مرثیه آدم‌هایی که زیر خاک خوابیدند و آنها زنده ماندند تا تقاص خون آنها را پس بگیرند. پیروزی برای آنها، در ریختن خون طرف مقابل تعریف شده است و تا خون دشمن به خاک نریزد، داغ عزیزانشان سرد نمی‌شود.
آنچه در نمایش دن‌کامیلو رخ داده تضاد و رویارویی کمیک در باطن اثر است. چالش آدم‌هاست که کمیک است و برای همین «دن‌کامیلو» یک کمدی آسان اما قابل بازتولید است که ماهیتا لحظه‌ها و موقعیت‌های کمیکش ایجاد کشمکش می‌کنند و به لحاظ دراماتیک پیش‌رونده هستند.
˝ردپای صورتی˝ نمایشی برگرفته از پلنگ صورتی مشهور است که این روزها باب شده بر اساس متون و آثار نمایشی (فیلم، سریال و پویانمایی) دیگران چنین آثاری برای صحنه آماده و اجرا می‌شود. بنابراین در حال حاضر مرسوم است که تبادلاتی برای انجام آثار نمایشی صورت گیرد تا بر اساس مدیوم‌ها و متون دیگران آثار تازه‌ای به صحنه آورده شود. شاید مشکلی در این رد و بدل شدن‌ها نباشد که این ظاهر قضیه است. افراد سطحی‌نگر شاید به راحتی پذیرنده هر اتفاقی باشند.
فيروزي توانسته تا حدود زيادي به آنچه در پي تجربه كردن بوده، دست يابد. گرچه اجراي او مي‌توانست با حذف برخي زايدات به اجرايي تميزتر و كامل‌تر بدل شود اما همين حالا هم فرمي قابل‌قبول دارد كه در تناسب با محتوا مي‌تواند تماشاگر را درگير كند.
نمایش ˝ من، آنتیگونه و دیگران˝ سوسن رحیمی اگرچه نگاهی به تراژدی ˝آنتیگونه ˝سوفکل دارد اما پایانی امید بخش را نوید می‌دهد.
نمایشنامه «ازدواج های مرده» نوشته «آزیا سرنچ تودوروویچ» و به کارگردانی محمدحسین میربابا این روزها در تماشاخانه مان روی صحنه رفته است.
نمایش «دن کامیلو» در جذب تماشاگر موفق بوده است و بدون آنکه بخواهد حرف بزرگی بزند با داستانی به دور از شوخی‌های سبک و حفظ وقار تماشاگر را راضی روانه خانه می‌کند.
منصور نصیری در مقام کارگردان همگام با نمایشنامه، اجرایی به دور از کلیشه و ساده به روی صحنه برده است. دکور صحنه که متشکل از یک دیوار ساخته شده از روزنامه است، تداعی‌گر مناسبی برای خلق فضای قتل با چاشنی شوخی است
بارها، برای خیلی ها، در لحظات مختلف از گذران روز، پیش آمده که به مرگ به مثابه راه نجات و به خودکشی، به عنوان آخرین راه حل نگاه می کنند. ولی واقعا چند نفر هستند - که به هر دلیل - «ماشه را نکشند»! نمایش ˝گلوله رو گذاشت توی اسلحه دستشو گذاشت روی ماشه، نوک اسلحه رو گذاشت روی شققیه‌اش، ماشه رو نکشید˝ درباره همین آدم‌هایی است که می خواهند ماشه را بکشند، ولی نمی‌کشند.
نمایش آخرین برگ، بشر با تکنولوژی روز بر قدرت کلان خویش اشاره می‌کند. جنگ‌های روباتیک شاید مهم‌ترین جنگ آینده بشری باشد که با توجه به بی‌احساس‌بودن روبات‌ها می‌توان پیش‌بینی کرد که جنگ‌های سختی را پیش‌رو داشته باشیم.
آخرین برگ نمایشی که از ایران عزیز ما اجراهایش را شروع کرده و قرار است به مدت دو سال در سراسر جهان اجرا شود، درباره ی صلح و دوستی است. اینکه یک گروه ایرانی از دیگران دعوت کرده تا در اجرای یک نمایش بین المللی شرکت کند، حرکتی خلاقه و نو است که تئاتر ما بیش از هر چیزی به آن نیاز دارد به دلیل آنکه ما در چنین حرکت ها و جریان هایی هم می توانیم خودمان را مطرح کنیم و هم با آخرین دستاوردها و شیوه ها و فنون نمایشی آشنا شویم.
برخلاف برخی افراد که این نمایش را یک تجربه نو معرفی کردند باید گفت «ردپای صورتی» نمایشی کسالت‌آور است، نمایشی که حتی از مسیر معرفی شده‌اش بیرون می‌زند.
نمایش «طورپ و طرب» داستانی متفاوت از دنیای پس از مرگ در بستری شاد و موزیکال دارد، تکیه تقیانی‌پور و نوری بر عنصر مرگ و روایت کارهای گذشته افراد، فرآیندی اخلاقی را به وجود آورده است که ذره ذره و با عنصر طنز به مخاطب انتقال پیدا می‌کند.
از منظر نقد آکادمیک، نمایش قصه ظهر جمعه نمایشی ناتورالیستی نیست. آیا اینکه یک نمایش به بازنمایی دقیق شخصیت، مکان و زمان و روابط میان آنها می پردازد، الزامی برای ناتورالیستی بودن آن است؟ ناتورالیسم بعنوان شیوه ای از اندیشیدن متکی بر پوزیتیویسم و علم گرایی است.
در خوانش نمایش ˝آخرین نامه˝ مهرداد کوروش‌نیا لایه بیرونی اثر است منتهی به زبان و نسبت آدم‌ها و در نهایت رویکرد اثر به موضوع می‌شود.
نمایش طنز- انتقادی «سه‌روایت از زندگی» نوشته یاسمینا رضا، نویسنده ایرانی- فرانسوی، که نمایش‌هایش در سطح جهانی شهرت دارد، به کارگردانی و بازیگری سیما تیرانداز و بازی لیلی رشیدی، رضا مولایی، امیرکاوه آهنین‌جان و ندا گلرنگی هر شب ساعت 20 در سالن استاد سمندریان روی صحنه می‌رود.
با علم به محاسن متن ژان میشل ریب، به تماشای نمایش «آنتراکت بی آنتراکت» نشستم. اما در اجرای مقتدی چیزی جز یک نمایش‌نامه‌خوانی با طعم مد و فشن نبود.
من به عمد از جایگاه تماشاگر برای تماشای «تانگوی تخم مرغ داغ» اشاره می‌کنم تا شاید بتوان متوجه عمق فاجعه شد و به این نتیجه رسید که اجرای این نمایش در شرایط کنونی هیچ الزامی نداشت.
