«حسن ناهید» ۲۸ بهمن ۱۴۰۱ در ۷۹ سالگی درگذشت. او که از معدود بازماندگان نسل نامداران موسیقی سنتی ایران بود، استاد برجسته نی‌نوازی محسوب می‌شد. این هنرمند محجوب در جریان ثبت تاریخ شفاهی هنرمندان پیشکسوت ایران، با صراحت بیشتری درباره خودش و همکارانش سخن گفته است.
او جزو معدود نوازندگان نی بود که با خط نت آشنایی داشت. ساز نی سازی بسیار دلی و به غایت عرفانی است و اگر کسی از این ساز برای ارکسترهای حرفه‌ای استفاده کند نشان‌دهنده مهارت و تسلط او به نواختن این ساز است.
ناهید آثار ماندگاری را از خود به جای گذاشت. آثاری که به گوش دوستداران موسیقی آشناست. نوای نی او در آثاری همچون «شب نیشابور» (فرامرز پایور)، «وطن من» (پرویز مشکاتیان) و «گلپونه‌ها» (حسین پرنیا) ماندگار شد. همچنین آلبوم «گل و نی» که شامل تکنوازی و دونوازی به همراه تمبک در دستگاه نوا، شوشتری و ماهور است و آلبوم «آوای نی» شامل تکنوازی در دستگاه‌های بیات ترک، بیات اصفهان، ابوعطا و مخالف سه‌گاه از آثار به‌جا مانده از این هنرمند فقید است.
