در چارچوب یک سریال ایرانی، «افعی تهران» پس از مدت‌ها، به مسایل کودکان و تاثیری که مشکلات و آسیب‌های کودکی در بزرگسالی هر آدمی در هر موقعیت اجتماعی می‌گذارد، پرداخته. موضوعی که نمی‌توان به راحتی از کنار آن گذشت.
کاراکتری که «پیمان معادی» در مجموعه «افعی تهران» بازی می‌کند ازجمله نیکبختی‌های یک اثر است. منتقدی در دل شهری زندگی می‌کند که همه بده‌بستان‌هایش برای مخاطب آشناست. یا دست‌کم برای اهالی هنر و روزنامه‌نگاری این جغرافیا. سختگیر است.
«افعی تهران» یک روی دیگر سامان مقدم در عرصه فیلم‌سازی را به نمایش می‌گذارد و به نظر می‌رسد او با تولید اثری چندلایه و قصه‌گو توانسته چند گام به جلو حرکت کند. البته در این موفقیت نمی‌توان نقش پیمان معادی به عنوان نویسنده اثر را نادیده گرفت.
این روزها سریالی که مخاطبان بسیاری را به خود جلب کرده، افعی تهران است. روایتی واقعی از آنچه در زیر پوست این پایتخت و سرزمین می‌گذرد، بدون اغراق و تحمیل اراده و خواسته نویسنده و کارگردان به اثر، کاری که در عین سادگی و نزدیکی به زندگی، پر زحمت است و سخت به دست می‌آید.
اجازه دهید در بحث درباره سریالی که - تا زمان نوشته شدن این مطلب - تنها اپیزود ابتدایی آن پخش شده به این نکته اشاره کنیم که آغاز پخش «افعی تهران» در آستانه نوروز، نویدبخش مجموعه‌ای از سریال‌های تازه در پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی است که بعد از دوره‌ای افول دوباره بازیگران مهم سینمای ایران - البته آنها که ممنوع‌الکار نیستند - را به قاب تلویزیون‌های خانگی باز می‌گرداند.
سید حسام فروزان منتقد در یادداشتی نوشت: سریال «افعی تهران» شروع امیدوارکننده‌ای داشت و با تماشای قسمت اول می‌توان گفت افعی تهران پتانسیل تبدیل شدن به یک سریال پرکشش و پربیننده را دارد.
«افعی تهران» در نخستین قسمت خود توانست با ساختار نوینی بصری و روایی، شکل استانداردی از یک سریال مهیج را در پیشگاه مخاطب به نمایش بگذارد.
