اردیبهشت، ماه تولد استاد بنان، خواننده محبوب موسیقی ایرانی است.
نغمه‌ای محزون است، اصیل و بسیار دلنشین. از همان ابتدا که به گوش می‌خورد حالی در وجودتان حاصل می‌کند که گویی نمی‌خواهید از آن رها شوید. ملودی و حال و هوای اثر همچون بسیاری از آثاری که در آن دوره ساخته شدند، تصویرسازی دل‌انگیزی را مقابل چشمان تداعی می‌کند! گویی نوار فیلمی قدیمی است از سال‌های دور که آدم را می‌برد به آن روزها که خانه‌ها، خانه بودند موسیقی، موسیقی و زندگی، زندگی بود!
ویدیویی از پخش شدن یک ترانه قدیمی از استاد بنان در کنسرت گروه مشهور راک انگلیسی در فضای‌مجازی پربازدید شد.
غلامحسین بنان فعالیت موسیقی خود را این گونه آغاز کرد: یواشکی! خودش در این باره گفته است: «همیشه در خانواده ما از قدیم‌الایام موسیقی بود و مادرم در گوش من پیانو می‌زد. خواهرانم نیز شروع کردند به ساز زدن نزد مرتضی خان نی‌داوود. بعدا خودم علاقه پیدا کردم و رفتم پیش معلمان قدیمی. اول یواشکی می‌رفتم تا بعد که علنی شد.»
بنان دو مشخصه داشت؛ یک اینکه هیچگاه در صحبت‌هایش مشخصا کسی را به عنوان استاد خود معرفی نمی‌کرد و دوم اینکه شاگرد خاصی از خود باقی نگذاشت. «سایه» درباره این ویژگی‌های او گفته است: «اگر هزار نفر هم به شاگردی بنان می‌رفتند، باید خیلی استثنایی می‌بودند که آن لطافت صدا و علم او را داشته باشند. بنان هنوز بی‌نظیر مانده است و در سرتاسر تاریخ آواز مثل بنان نداریم.»
غلامحسین بنان الدوله نوری متولد ۱۰ اردیبهشت سال ۱۲۹۰ در تهران بود و در نهایت در سن ۷۴ سالگی دارفانی را وداع گفت.
سال ۱۳۳۳ خورشیدی بود. مردم در خانه‌شان پیچ رادیو را باز کرده بودند تا ببینند، دنیا دست کیست! یک‌باره «رادیو ایران» خبر پخش یک قطعه موسیقی جدید با صدای غلامحسین بنان را داد. توده مردم از شنیدن این قطعه به وجد آمدند و تا به امروز «الهه ناز» هنوز هم یکی از محبوب‌ترین قطعات موسیقی ایرانی است.
