فیلم می خواست سبک اوپنهایمر پیدا کند یا آن سکانس های بسته و پر دیالوگش که سعی می کرد بهره مند از ۱۲ مرد خشمگین باشد اما به شدت افتضاح بود.
«صبح اعدام» هم یکی دیگر از آثاری محسوب می‌شود که مشخص می‌کند با جشواره‌ای به شدت ضعیف مواجه هستیم که تا روز سوم آن هنوز تحرکی به لحاظ سینمایی و ارزش‌گذاری هنری صورت نگرفته و فیلم‌ها یکی پس از دیگری امتیازات منفی را از آن خود می‌کنند.
ساخت فیلم سینمایی بد در مورد شخصیت‌های مهم تاریخی نه‌تنها به محبوبیت آنها نمی‌افزاید بلکه باور مردم نسبت به چنین شخصیت‌هایی را مخدوش می‌سازد.
«صبح اعدام»، فیلم چندان هوشمندانه‌ای برای کارگردان و دو شخصیتی که فیلم بر مبنای لحظات آخر زندگی آنها به تصویر کشیده شده، نیست. لحظات مرده بسیاری دارد که نمی‌توانند گشایشی در مسیر درام حاصل کنند.
