احساس می‌کنم اگر بخواهیم برای هندی‌ها هویتی مجزا متصور بشویم، باید جایی خارج از منازعات سیاسی و اجتماعی به دنبال آن باشیم؛ مثلاً در فیلم Fighter، یک بیننده‌ی خارجی، بجای اینکه هویت هندی‌ها را از طریق درگیری‌های نیروهای هوایی و شعار «زنده باد هند» بجوید، در نمایش‌های موسیقی توسط سلبریتی‌ها، شوخی‌های همیشه حاضر و قصه‌های عاشقانه‌ی فرعی پیدا می‌کند.
«مرد بازنده» بیشتر روی حافظه داستانی و تصویری ما حساب باز کرده است تا اینکه خودش روایتش را خلق کند. چیزی که کارنامه فیلمسازی مهدویان مدام تکرار می‌شود.
