آنچه در نمایشنامه آتمن حائز اهمیت است و البته ارزشمند، این است که نویسنده هیچ سوگیریای نمیکند. مانیفست نمیدهد. از شعار و انکار به دور است. درگیر کشمکشها و پیچیدگیهای دینی و فلسفی نمیشود و فقط طرح مسئله میکند.
