تجربه تماشای «سانتی‌متر» با داشتن موضوعی تراژیک که ساختار اجرا بر آن استوار گشته، بسیار شعف‌برانگیز است و دلنشین چرا که به معنای واقعی کلمه تئاتر است و در خدمت صحنه و مخاطب. متین است. باوقار است. اثر سیاه است اما نگاهش سیاه نیست. زاویه نگاه صاحب اثر به مساله‌ای که با میزانسن درست و حساب‌شده طرح می‌کند، نوعی زبان می‌سازد که نه تنها در ذوق مخاطب نزده و به دام کلیشه‌های رایج در نمایش‌های به ظاهر اجتماعی نمی‌افتد، بلکه همچون رود در ذهن مخاطب جریان می‌یابد و متبلور می‌شود.
