«سال دوم دانشكده من» فراتر از يك فيلم متوسط آبرومند حركت نميكند و به نقطه اوج تازه در سينماي سازندهاش تبديل نميشود. با اين همه فيلم (با وجود ملالآور شدن در بعضي فصلها) ميتواند تا انتها تماشاگر را با خود همراه كند، بازگشت به سينماي اجتماعي براي صدرعاملي خوشيمن است. فيلمسازي كه مانند دوران روزنامهنگاري پيگير مسائل اجتماعي است و تلاش ميكند، فيلمهايش رنگ و بو و حال و هواي زمانه خود را داشته باشند.
وقتي انقلاب شده بود و من ساخت فيلم «خونبارش» را شروع كردم و بعد «رهايي» و «گلهاي داوودي» را ساختم، نميدانستيم چگونه بايد كار كنيم. يعني تعريفي از سينماي جمهوري اسلامي نداشتيم.