«ناگهان درخت» امکان تماشای یک فیلم مستقل در سینمای ایران را برای تماشاگر فراهم می‌کند و به دور از هر گونه فخرفروشیِ متظاهرانه توانایی خود در ارائه بستری سازمند و بیانی منحصربه‌فرد را نشان می‌دهد

«ناگهان درخت» فیلمی است که به همان سبک و سیاق فیلم قبلی صفی یزدانیان ساخته شده است. فیلمی مملو از شعر، رنگ، نوستالژی و قاب بندی های زیبایی که بیشتر به تابلوی نقاشی می مانند تا فیلم. برخلاف بسیاری از فیلمسازان، صفی یزدانیان هرگز فیلم خود را مهندسی نمی کند.

در فيلم‌هاي صفي هميشه کسي در سفر است. مسافري مي‌آيد و کسي به سفر مي‌رود. رفته‌ها و نرفته‌ها مقصد آخرشان رشت است؛ رشتي که خود سرا‌پا ايماژ است؛ رشتي که هميشه قبل از رسيدن به آن بايد از مرگ و رفتگان عبور کرد. کارگردان چند سال پيش در رثاي پيش از طلوع/ پيش از غروب لينکليتر مي‌نويسد اين چه عاشقانه‌اي است که در شروع داستانش آدم‌‌هايش را به گورستان مي‌برد و حالا اين چه آرمان‌شهري است که براي ورود به آن بايد هميشه از گورستان گذشت.