پایگاه خبری تئاتر: وضعيت نابسامان سالن‌ها تا چه حدي بر اجراي تئاتر و وضعيت اجرايي تئاتر در تهران تاثير دارد؟ به طور مشخص اين وضعيت درباره تالار مولوي وجود دارد كه هويتي دانشجويي دارد؟
اينكه تالار مولوي بسته و بعد از مدتي باز مي‌شود به اين معني نيست كه اتفاق خاصي رخ داده است شايد مهم‌ترين اتفاقي كه در اين جريان رخ مي‌دهد به هم خوردن برنامه‌ها باشد. اينكه چه اتفاقي افتاده است يا نه ، به صورت شفاف مشخص نيست، قطعا مشكلي بوده است كه منجر به بسته شدن تالار مولوي براي مدتي شده است. شايد دولت بودجه ندارد كه در اختيار مديريت قرار دهد يا اصلا دلش نمي‌خواهد بودجه بدهد. همه اين دلايل و موانع دست به دست هم مي‌دهند و منجر به بسته شدن يك سالن مي‌شود. اجراهاي تالار مولوي در سال گذشته خوب بود از اين رو بسته شدن اين تالار برمي‌گردد به نهادهاي تصميم‌گيرنده عرصه فرهنگي كه بر مديريت سالن‌ها تاثير مي‌گذارد كه براي اين اقدام‌ها هم پاسخگو نيستند كه چرا تعطيل كردند ايرادش چه بوده است. خاص بودن تئاتر به دليل هنري بودنش نيست بلكه آن نگاه اجتماعي است كه انسان‌ها در بستر جامعه با آن درگير مي‌شوند و همه بايد نگاه شان را به تئاتر عوض كنند تئاتر بايد راهش را عوض كند و به سمت ديگري برود و مديران از اين طريق استقلال بيشتري داشته باشند.
اكثر سالن‌هاي تئاتر توسط نهادهاي دولتي مديريت مي‌شود حال بخش خصوصي چقدر مي‌تواند وارد شود و اين اتفاق بايد به چه نحوي رخ دهد؟
كسي كه مي‌خواهد در بخش خصوصي سرمايه‌گذاري كند اولا بايد تمايل به اين كار داشته باشد و دوما يكسري وي‍‍‍‍ژگي‌هاي كلي را در اين كار ببيند تا اقدام به كار كند. اتفاق خوبي كه در اين چند سال اخير رخ داده است وجود پلاتو‌هاي زيادي در تهران است كه به صورت خصوصي كار مي‌كنند و اين اتفاق خيلي اهميت دارد، نشان مي‌دهد كه تئاتر رو به جلو حركت مي‌كند. براي مثال پلاتو باران در حال حاضر به يك تماشا خانه تبديل شده است هرچند كه فعلا كاري به نوع كيفيت برگزاري نداريم همچنين اتفاق خوب ديگر تماشاخانه اكو اين است كه به صورت خصوصي فعاليت مي‌كند و خواه‌ناخواه وابستگي به نهادهاي دولتي ندارد. با اين روند فكر مي‌كنم چهار سال ديگر تهران پر شود از تماشاخانه‌هاي خصوصي كه بايد همه ما از آن حمايت كنيم و از نابودي‌اش خوشحال نشويم. بايد فكري كرد تا اين روند به شكل هدفمندتري پيش برود و گروه‌ها با فراغ بال بيشتري كار كنند و نگران تعطيلي تماشاخانه نباشند طوري كه دخل و خرج‌شان با هم همخواني داشته باشد چرا كه نگاه اقتصادي هم مهم است كه باعث تداوم تئاتر مي‌شود. اگر سالن‌هاي خصوصي تعدادشان بيشتر و از طريق دولت حمايت شوند و سالن‌هاي خصوصي دغدغه فروش نداشته باشند به اين شكل مي‌توانند ساز و كار اقتصادي را در پيش بگيرند.
با توجه به شرايط و مختصات واقعي تئاتر در ايران چگونه مي‌توان به تئاتر خصوصي رسيد؟
تئاتر خصوصي به اين معناست كه نظارت دولتي به حداقل مي‌رسد هرچند اين دليل نمي‌شود كه حمايت دولتي وجود نداشته باشد نه اينكه به طور مثال 50 ميليون بودجه بدهد بايد عناوين مختلف گروه‌ها را حمايت كند و از طريق نهادهاي ديگر يك بودجه يك‌ساله در اختيار گروه‌ها قرار دهد. بخش عمده شرايط را براي گروه‌ها مهيا سازد و شركت‌هاي خصوصي اسپانسرهاي مالي شوند و كار فرهنگي انجام دهند. ما با شهرداري در اين باره صحبت كرديم اما به جايي نرسيديم، اوضاع آن طور كه ما فكر مي‌كرديم نبود و شهرداري نتوانست يا نخواست اين مناطق را كه شك ندارم بسيار زياد است در اختيار ما بگذارد بايد يك عزمي وجود داشته باشد تا اين مناطق مخروبه به مكان‌هاي فرهنگي تبديل شوند اما متاسفانه تا به امروز موفق به دستيابي به چنين مكان‌هايي نشده‌ايم.
گروه پاپتي‌ها دو دوره است كه جشنواره برگزار مي‌كند چرا تاكنون يك مكان مشخص براي اجرا و برگزاري جشنواره در نظر نگرفته شده است؟
ما پيگير اين موضوع بوديم اما متاسفانه تاكنون نتوانستيم مكاني را پيدا كنيم. من به سراغ سينماهاي متروكه رفتم تا بتوانم براي پنج سال آنجا را اجاره كنم اما اين امكان به وجود نيامد. شهرداري بايد خانه‌هاي متروكه‌يي كه در دست ميراث فرهنگي است را در اختيار گروه‌ها قرار دهد به اين شكل كم‌كم گروه‌ها مي‌توانند استقلال بيشتري پيدا كنند.
براي برگزاري سومين جشنواره پاپتي‌ها تاكنون چقدر پيش رفته‌ايد و چه برنامه‌هايي داريد؟
به دليل نداشتن مكان ما هنوز خيلي پيش نرفته‌ايم اما صحبت‌هايي شده است و هدف‌مان پيدا كردن راه خودمان است جداي از اتفاقاتي كه رخ مي‌دهد. به صورت واضح نمي‌شود گفت تا كجا پيش رفته‌ايم و به يك قطعيت كامل هنوز نرسيده‌ايم.
منبع: روزنامه اعتماد
