پایگاه خبری تئاتر: نیک نژاد، لحن و فرمی که برای روایت قصه دوزیست در نظر می گیرد برای ارائه محتوایی که می خواهد به تصویر بکشد، دچار یک چالش جدی است، در پلان های که دوربین روی دست می رود، التهابش کاذب می شود اما دچار ضعف مطلق نیست.
شاید به زعم منتقد این تکنیک درخور موقعیت ها نیست و این نگاه کاملا سلیقه کارگردانش است که برای ارائه محتوا، چرا این سبک را برگزیده است؟
بحث بر سر نوع ساختار است، دوزیست فیلم سرپایی است و انتخاب بازیگرانش توی ذوق نمی زند و لحظه های خوبی دارد و به واسطه همین سکانس ها است که می شود گفت فیلم برزو نیک نژاد مهم است.
سعید پور صمیمی حضور جذابی در روایت قصه دارد و هادی حجازی فر متفاوت ظاهر شده است، اما رنجی که می برد از لحن دوپاره فیلمنامه است که بامعرفی بازیگر زن تازه اش این نقص کامل تر می شود، در فواصل مختلفی ریتم به شدت می افتد و شخصیت ها هم نمی توانند فیلم را سرپا نگه دارند و در پایان بندی هم خالقش می خواهد غافلگیری ایجاد کند.
اما از میانه های قصه پایانش قابل حدس می شود و هیجانی که لازم است ایجاد نمی شود اما نیک نژاد فیلمسازی که اشراف کاملی در کارگردانی دارد، این که چرا در دوزیست کمی خارج از قواعد گام بر می دارد، نگران کننده است، فیلمی که می توانست سرشار از لحظه های جذاب باشد، در حد یک ایده خوب باقی می ماند.
منبع: خبرگزاری ایرنا
نویسنده: سام بهشتی
