پایگاه خبری تئاتر: بی شک نوشتن درباره یک فیلم در روزهای جشنواره بیش از هر چیز تابع رویارویی حسی و عاطفی با اثر است و این موضوع درباره روز صفر اولین ساخته سعید ملکان بسیار پر رنگ تر است. فیلمی که به جرات می توان گفت تمام مولفه های یک فیلم استاندارد را دارد. به گمان ام دو نکته مهم در روز صفر وجود دارد که می توان از آن به عنوان یک الگو در سینمای ایران یاد کرد. نخست خلق یک قهرمان با بازی بی بدیل امیر جدیدی در نقش یک مامور امنیتی است. اتفاقی که سینمای ایران این روزها به شدت به آن احتیاج دارد. این جا ما با کاراکتری روبه‌رو هستیم که مخاطب را به شدت با خود همراه می کند و او را می پذیرد. دومین ویژگی نکته ای است که در چند سال گذشته محل بحث های بسیاری است. این که در پروژه های امنیتی با رویکرد امنیت ملی اساسا ضد قهرمان ها جذاب تر از قهرمان ها یا همان ماموران امنیتی هستند. روز صفر اما این فرضیه در سینمای ایران را به شکلی جدی تغییر می دهد. این جا در تقابل پروتاگونیست و آنتاگونیست، فیلم ساز به شکل عامدانه ای تمرکزش را بر روی قهرمانش می گذارد تا در سکانس پایانی او را به میان مردمی بفرستد که هرگز او را نخواهند شناخت اما بی شک دوستش دارند.
روز صفر از منظر اجرا هم گام رو به جلویی در سینمای ایران است که اتفاقا با سعید ملکان در مقام تهیه کننده در آثاری مانند تنگه ابوقریب آغاز شده و حالا انگار زوج سعید ملکان و بهرام توکلی می توانند بسیاری از اتفاقات تاریخ معاصر را آن گونه که باید بسازند. فیلم هایی که حتی اگر مانند فیلم تختی با استقبال مخاطب روبه رو نمی شوند اما در مقام اجرا هر بار به استانداردهای سینمای ایران می افزایند و در روز صفر البته صرف نظر از سکانس های اکشن لحظات فوق العاده ای مانند مواجهه مامور امنیتی با نوجوانی که کمربند انتحاری به خود بسته دارد.
نکته پایانی این که روز صفر را می توان به شکلی مفصل مورد تحلیل قرار داد که البته قسمت مهمی از این خوانش بی شک فرامتنی است و به نظر درباره این فیلم و استقبال مردمی در روزهای باقیمانده جشنواره درباره آن بیشتر خواهیم شنید. فیلمی که بیش از هر چیز می توان گفت سینماست… .
منبع: سینماسینما
نویسنده: بهرنگ ملک محمدی
