پایگاه خبری تئاتر: این کارگردان تئاتر با انتقاد فراوان از وضعیت فعلی تئاتر ایران ادامه داد: به امید خدا، بزودی با دستان توانای خود، مراسم تدفین تئاتر را برگزار می‌کنیم!
دادگر با اشاره به وضعیت فرهنگی ابراز عقیده کرد: ما ملت عجیبی هستیم و به همین دلیل دوام آورده‌ایم. اگر مثل ژاپنی‌ها بودیم تا به حال مستعمره کشور دیگری شده بودیم. اما چون غیر قابل پیش‌بینی هستیم، هیچ کس سراغ ما نمی‌آید چون نمی‌داند باید با مردم ما چه کند! مثلا امشب در فیس‌بوک به مدیر تئاتر فحش می‌دهیم اما فردا مدیرش می‌شویم!
این استاد دانشگاه افزود: ما ملت گروتسکی هستیم! حتی در شرایط ابزورد هم نیستیم! ما در عین مظلومیت، یکدیگر را می‌دریم.
دادگر با ابراز تاسف از حاشیه‌های تئاتر در چند هفته گذشته یادآور شد: این روزها هم که بد و بیراه گفتن از محافل خصوصی به مطبوعات کشیده شده است و هیچ حرمتی را نگه نمی‌داریم.
این کارگردان تئاتر درباره احتمال حضورش در جشنواره تئاتر فجر گفت: گروه ما قطعا چندین پروژه دارد و درباره آنها فکر می‌کند اما دیگر جرات نمی‌کنم در جشنواره تئاتر فجر شرکت کنم.
دادگر که سال گذشته با اجرای نمایش«هملت» جایزه ویژه جشنواره تئاتر فجر را گرفت، ادامه داد: سال گذشته هم به سیم آخر زدیم که نمایش‌مان را برای شرکت در جشنواره ارائه کردیم ولی امسال دیگر چنین جراتی ندارم.
این مدرس تئاتر با اشاره به شرایط فراخوان این دوره از جشنواره تئاتر فجر اضافه کرد: با خواندن این فراخوان، متوجه شدم فرصت کافی از زمان اعلام نتایج تا بازبینی وجود ندارد. بنابراین آنچه به مرحله بازبینی می‌رسد، تمرین‌های اولیه است که نظر گروه ما را تامین نمی‌کند. در حالی که شورای بازبینی، از گروه‌ها کار کامل می‌خواهد و با این وضعیت، کار ما رد می‌شود و وقت و انرژی‌مان هم هدر خواهد شد.
دادگر گفت: با این وضعیت، باید ببینیم شرایط برای اجرای عمومی در سال آینده فراهم می‌شود یا نه. البته جالب اینجاست برخی دوستان چهار نمایش همزمان با هم اجرا می‌کنند اما وقتی نوبت به ما می‌رسد، مدیران می‌گویند امسال کار کرده‌اید و دیگر نوبت اجرا ندارید، انگار بابت اجرای نمایش پولی به ما داده‌اند!
کارگردان نمایش«صبحانه‌ای برای ایکاروس» اضافه کرد: جالب‌تر آن است که مدیران هنری می‌گویند دوست داریم هرسال، سه، چهار نمایش مثل نمایش شما داشته باشیم اما در این مملکت حتی اگر جایزه اسکار داشته باشیم و آن را هم بگیریم، سال بعد دوباره باید مانند یک سرباز صفر همه مراحل را از اول طی کنیم!
دادگر در عین حال مطرح کرد: البته من همیشه به خود و کارم امیدوارم. اما به شرایطی که برای کار کردن فراهم شود، امیدوار نیستم. من تئاتری هستم و همیشه هم جهانم، تئاتر است. امیدوارم بتوانم کار خود را پیشرفت دهم اما دیگر نمی‌توان به کمک دولت یا برنامه ریزی آن امیدوار بود.
کارگردان نمایش «لیرشاه» یکی دیگر از مشکلات تئاتر را مافیا و باندبازی دانست و توضیح داد: ما تماشاگر را فراموش کرده‌ایم و فقط به فکر خودمان هستیم. حالا هم که در تئاتر مان اشکال هندسی را مهم کرده‌ایم! گاهی «پابرهنه» می‌شویم، گاهی در «سایه» هستیم، گاهی «بازی» می‌کنیم ، گاهی «مهر» می‌ورزیم و گاهی هم مثل ما دیوانگان اهل فیزیک و «کوانتوم»می‌شویم.
آرش دادگر در پایان سخنانش گفت: بیایید با یکدیگر دوست و انسان باشیم. به هم احترام بگذاریم و با یکدیگر حرف بزنیم. این روزها ما دیگر رویا نداریم و ناچیز شده‌ایم و اینها همه فاجعه‌های بزرگی است که بر سرمان آوار شده است.
