نمایش‌های کارگاهی آینده تئاتر کشور را می‌سازند

پایگاه خبری تئاتر: نمایش "آنتیگنه" از جمله نمایش‌های کارگاهی است که در تماشاخانه سه نقطه به صحنه رفته و تا پایان شهریور نیز به روی صحنه می‌ماند.

در این نمایش بازیگرانی چون فاطمه احمدى، رامین جعفری، ژیلا دایى، بابک قادرى، رامین معصومیان، حمیدرضانقره دوست، حمیدرضا بوسعدى، مصطفى مباشرى، مرضیه زهرى، راشین دولت شاهى، بهداد قادرى، شهاب ملک پور و محمد عسکرى به ایفای نقش می‌پردازند.

حمیدرضا هدایتی کارگردان نمایش "آنتیگنه" در گفتگو با هنرآنلاین درباره شکل گرفتن ایده این نمایش، گفت: "آنتیگنه" یک کار کارگاهی است از سوی موسسه سه نقطه؛ برای این نمایش یک تصویرکلی داشتم، اما نه آنچنان که تغییر کند. دوست داشتم این اثر نمایشی برداشتی از سه‌گانه "افسانه‌های تبای" اثر سوفوکل باشد. داستان در باره دختری است که در یک مغازه قصابی کار می‌کند، اما کار در آنجا را دوست ندارد. تنها تفاوتی که این نمایش با "آنتیگونه" اصلی دارد در انتهای آن است که قهرمان اصلی نمایش ما نمی‌میرد.

او ادامه داد: این نمایش یک کار کارگاهی است و همه چیز دست جریانی است که درتمرین‌ها اتفاق می‌افتد و مسیر را هدایت می‌کند. بازیگران "آنتیگنه" کار اولشان است و باید ایده‌های جدید به کار تزریق می‌شد. در این نمایش تماشاچی که متن اصلی را خوانده و تماشاچی که نخوانده دیدگاهی متفاوت دارند، چون بیننده‌ای که از پیش با داستان اصلی آشنا است و داستان را می‌داند این تغییرات برایش لذت بیشتری دارد. معمولا وقتی این مدل کار اتفاق می‌افتد داستانی که امروزی شده منطبق بر داستان قبلی پیش می‌رود، اما داستان ما اینگونه نیست و تنها گوشه‌هایی از آن متن یکسان می‌شود. در عین حال ما داستان‌ها را ترکیب کردیم و مجموعه‌ای از هر سه نمایش را در کار می‌بینیم.

هدایتی درباره سبک اجرایی نمایش "آنتیگنه" اظهار کرد: کار کارگاهی دقیقا مانند یک آزمایشگاه است و ما هم در این نمایش سبک خاصی برای اجرا نداریم. می‌توان گفت از تمام سبک‌ها استفاده کرده‌ایم، اما بطور کلی کار را می‌توان یک کار مینی مال دانست.

بازیگر نمایش "جولیوس سزار" با اشاره به این که بازیگران این نمایش همگی برای بار اول است روی صحنه می‌روند، درباره کار با آنها و تفاوت این نوع کار و بازی گرفتن از بازیگران غیرحرفه ای گفت: کار با بازیگران تازه کار با حرفه‌ای کاملا متفاوت است. این بازیگران دو دسته هستند. برخی به کارگردان اعتماد کامل دارند و برخی دیگر اعتمادی به کارگردان ندارند. بچه‌هایی که اعتماد دارند کار با آنها جذاب است و پرقدرت هم می‌آیند. به عقیده من از خیلی جهات کار با بازیگران جوان که توانایی دارند لذت‌بخش است. درباره بازیگرانی که حرفه‌ای کار کرده‌اند معتقدم بازیگر نباید همه چیز را بداند و باید به کارگردانش اعتماد کند.

او ادامه داد: مدام از بچه‌ها می‌خواهم در کار ایده دهند. یکی از ضعف‌های بچه‌ها در ابتدا ارتباط برقرار کردن با این سبک کار بود، چرا که کارهای رئال خیلی راحت‌تر است و ارتباط به راحتی با آن برقرار می‌شود، اما در این نوع کارها باید زمان بیشتری صرف کرد. خوشبختانه در این کار بعد از این که همه چیز برای بازیگران جا افتاد شروع به دادن ایده کردن و حتی گاهی این ایده ها در طول اجرا نیز پیاده شد.

بازیگر نمایش "زنی برای همیشه" با اشاره به وجود سالن‌های خصوصی و رونق گرفتن فضای تئاتر عنوان کرد: از زمانی که سالن‌های خصوصی رونق گرفته، فضای تئاتر ما خیلی بهتر شده است. فضای تئاتر خیلی گسترده‌تر شده و اجازه کار بیشتری می‌دهد. همه دوست دارند در سالن‌های شماره یک کشور اجرا داشته باشند و این اتفاق رخ دهد، اما این‌که بچه‌ها در چه سالنی اولین تجربه را داشته باشند، مهم است و می‌توانند خودشان را بهتر بشناسند. بازیگری که بار اول وارد صحنه‌های بزرگ می‌شود، خیلی زود از دست می‌رود. بچه‌های این نمایش همگی هنرجوی سه نقطه هستند و هیچ جا بهتر از سالن خودشان نبود، چرا که فضای دلسوزانه تری دارد و بهتر می‌توانند کارشان را ارائه دهند.

هدایتی در پاسخ به این سوال که چقدر به توانایی بازیگران اعتماد دارد و برای بهتر نشان دادن این توانایی چقدر از صحنه بهره برده است اظهار کرد: صحنه باید کاربردی باشد و خیلی اوقات شاهد این هستیم که طراحی صحنه کاربردی نیست. طراحی صحنه ما مناسب برای نمایش مینی‌مال و دارای فضای سفیدی است که به فضای قصابی و مجسمه‌سازی نزدیک است. طراحی صحنه را خودم انجام دادم و با استفاده از ایده بچه‌ها در راستای کار پیش رفت و چیزی کم و اضافه ندارد. تنها تفاوت آن رنگ خونی است که به سیاهی می‌زند و هرچه جلوتر می‌رویم، می‌بینیم که طراحی صحنه کثیف‌تر می‌شود ونشان می‌دهد که امروز با فردا یکی نیست و به فضای کار و تازه شدن آن کمک می‌کند.

او افزود: نمی گذارم کار رنگ کهنگی به خودش بگیرد و هر روز ایده جدید به کار تزریق می‌کنم. ما در طول تمرینات توانایی بازیگر را بالا بردیم و خودش نیز هر روز توانایی‌اش بیشتر می‌شود. به نظر من در تئاتر همه چیز کدبندی شده است و هر چیزی جای خودش را دارد. من هیچ وقت ضعف لحظه‌ای بازیگرم را با موسیقی، طراحی صحنه یا گریم پر نمی‌کنم. گریم ما کاملا خاص است و اگر بر اساس توانایی بود باید این را کنار می‌گذاشتم، این گریم به تنهایی دارای مفهوم است وحتی به بازیگر کمک ‌می‌کند اما بدون آن‌هم باید بازیگرم حس را داشته و توانایی لازم را داشته باشد. طراحی صحنه، موسیقی و همه آنچه که در یک نمایش استفاده می‌شود وجود دارد تا به بازیگر کمک کند و مفهومی که در ذهنش است را بهتر منتقل کند.

هدایتی در پایان خاطر نشان کرد: امیدوارم بیشتر از این مدل کارها حمایت شود، چرا که آینده تئاتر ما را همین تئاترها می‌سازد. بازیگرانی که برای بار اول است روی صحنه می‌روند باید حمایت شوند، درچند سال آینده این بازیگران دیده می‌شوند و تئاتر کشور را پیش می‌برند.