اصفهان تئاتر/ نسیم خادم عباس : گروهی مسافر به بهانه های مختلف، روز تاسوعا از تهران راهی مشهد میشوند و در راه تصادف می کنند. این آغاز داستان نمایش "شله پزان" است و از معدود نکته های مثبت آن؛ چرا که یک شروع پرتنش با فضاسازی مناسب را پیش چشم تماشاچی می گذارد. با چنین آغازی هم نویسنده و هم کارگردان، فرصت این را دارند که بهترین کشمکش ها و فراز و فرودها را در داستان و نمایش ایجاد کنند. اما از بد ماجرا، نویسنده "شله پزان" هم همچون سایر نویسندگان ایرانی که به هنگام نگارش متن های مذهبی یا دفاع مقدس در دام تکرار و شعارزدگی می افتند، داستان را چنان پیش می برد که تماشاگر به سادگی از همان دقایق اولیه بتواند تا پایان را حدس بزند. با وجود آنکه همین سوژه و همین متن می توانست با اندکی تامل، به نمایشنامه ای پرکشش بدل شود، اما اصرار عجیب نویسنده در "رو بازی کردن" و ارائه تمام سرنخ های ممکن ، "شله پزان" را از یک اثر نسبتا خوب به متوسط رو به ضعیف تنزل میدهد. مسافران تصادف می کنند، به جز یک نفر که دلال زعفران است و به همین هدف به مشهد سفر کرده و اعتقادی به خدا ندارد – بدمن داستان- ،باقی مسافران برای زیارت و ادای نذر راهی حرم امام رضا (ع) شده اند و افرادی معتقد هستند.
در همان ابتدا، پیرزن همراه این گروه، کاراکتر کاملا مثبت نمایش شناخته میشود و عطا، دلال زعفران، در نقطه مقابل او قرار می گیرد. پیرزن مدام به توبه دعوت می کند و سربسته به همراهانش می فهماند که آن ها در کویری که در آن تصادف کرده اند سرگردان نیستند، بلکه در برزخ میان زندگی و مرگ دست و پا می زنند. این همان نکته ای است که اگر نویسنده به طریقی درست از آن بهره می جست، می توانست درامی جذاب و پرکشش خلق کند. کافی است سرگردانی مسافران در برزخ را مبرهن نسازد و با دادن کدهای آشکار، پایان داستان را به سرعت در اختیار مخاطبش قرار ندهد. بیننده این نمایش هم می توانست همراه مسافران، سردرگم بماند و تا زمان تنها شدن عطا، و به هوش آمدن او در بیمارستان، به چرایی این اتفاقات بیندیشد. اما نمایش این گونه پیش نمی رود، عطا از ابتدا به عنوان یک کاراکتر بد که قرار است در پایان توبه کند شناخته میشود؛ درست همان ماجرای همیشگی.
طبیعی است که با چنین متنی، بازیگر توان مانور زیادی ندارد و در همان قامت کلیشه ای نقش خوب یا بد، حرکت می کند. کارگردان نمایش با توجه به پلاتویی بودن اثر، بدون وارد کردن عنصر طراحی صحنه، از فضای خالی در دستش، برای طراحی میزانسن و حرکت بازیگرانش بهره جسته و تنها معدود ابزاری را به عنوان آکسسوار وارد صحنه کرده است.
"شله پزان" اثری از گروه تئاتر میعاد جوان، به کارگردانی "پویان عطایی" است که اجرای آن از 15 شهریور ماه ساعت 19 در سالن کوچک تالار هنر اصفهان شروع شده و تا 26 همین ماه ادامه خواهد داشت. هم چنین به زودی نمایش "تنگ های خالی" در سالن سوره حوزه هنری اصفهان، از همین گروه به روی صحنه خواهد رفت.
