چارسو پرس: نمایش «اتاق شماره سه» به نویسندگی و کارگردانی سعید عسگریان و تهیه‌کنندگی محسن جعفری و مهدی اشرافی از 26 خرداد ساعت 19:45 در سالن اصلی تالار مولوی روی صحنه است. سهند برادران، آیدا آقاخانی، شیده غفاریان، نازنین دلشادیان، حسین حیاتی، فرتاش دوراندیش، شبنم جعفرپیشه، سلاله ارغوان، امیرحسین دانشجو، نوید محسنیان، مهدی افراسته، علی قندالی، کاوه اکبری و مهدی اشرافی در این نمایش نقش‌آفرینی می‌کنند.
عسگریان فعالیت خود را از نویسندگی آغاز و کلاس‌های فیلمنامه‌نویسی دانشگاه تهران را شرکت کرد. سپس در موسسه کارنامه در دوره‌های کارگردانی و بازیگری مشغول شد و شاگرد رضا گوران بود. بعد از آن شاگرد اسماعیل‌کاشی شد و با مشاوره او نمایش«خاطره‌ای از دو دوشنبه» را سال 1397 در پردیس تئاتر شهرزاد و «شصت دقیقه منهای یک» را سال 1398 در تماشاخانه دیوار چهارم تولید کرد. پایان‌نامه‌اش در رشته کارگردانی دانشگاه تهران مورد توجه قرار گرفت و در دوران کرونا نمایش «اتاق شماره سه» را شروع به تولید کرد.
سعید عسگریان درباره نمایش «اتاق شماره 3» عنوان کرد: تعدادی از شخصیت‌های مارتین مک‌دونا به اقامتگاهی اسرارآمیز دعوت شده‌اند تا مهم‌ترین دارایی جهان (نجات‌دهنده انسان‌ها از بزرگترین مشکلشان) که در یکی از اتاق‌ها مخفی شده را پیدا کنند. این‌جا همه می‌ترسند از مردن، می‌ترسند از تمام شدن، باید راه نجاتی وجود داشته باشد اما ما فقط تم شخصیت‌های مک‌دونا را گرفتیم. او به شکلی گروتسک درام را ایجاد می‌کند اما در نهایت من قصه خودم را آنجا مطرح کردم.
عسگریان درباره سبک و فضای اجرایی نمایش گفت: سبک درام است که عمداً به صورت اپیزودیک ارائه می‌شود و رگه‌هایی از گروتسک هم در نوع برخورد کاراکترها با موقعیت‌های غم‌انگیز و ترسناک در این نمایش وجود دارد. طراحی صحنه نمایش سوررِئال است. گریم‌ها معمولی‌اند اما لباس و چیدمان صحنه و موسیقی، فضایی ایجاد می‌کند که گویی موجودات خیالی در فضای ذهن نویسنده و راوی قصه هستند و او از آنها می‌نویسد.
این نویسنده و کارگردان افزود: من پایانامه‌ام درباره مسئله ادغام در پروسه یک تئاتر بود و مرا به این نتیجه رساند که نمایش وقتی می‌تواند ادغام‌کننده باشد که بیشتر برای خود تولیدکنندگان کارایی داشته باشد، اندیشه‌هایشان را بهم نزدیک کند و یک جمع بهتر بسازد. در این کار در نظر داشتم چنین چیزی را در روند تولید با عوامل تجربه کنیم، فارغ از اینکه چه محصولی با تماشاگر به اشتراک گذاشته می‌شود.
او ادامه داد: می‌خواستم به جای نقش دیکتاتوری که همیشه داشتم آن را کنار بگذارم تا ببینم می‌شود در تولید اثر از یک فرایند دموکراسی‌گونه بهره برد یا نه. خوشبختانه نتیجه موفقیت‌آمیز بود و در چنین سیستمی گروه یکدل و همدستی شدیم.
عسگریان دغدغه خود را برای نوشتن، شخصی دانست و عنوان کرد: دغدغه‌های خودم را در مردم می‌دیدم. می‌خواستم بدانم آنچه زیست می‌کنم چگونه بازخوردی خواهد داشت و دغدغه اصلی من داشتن تجربه جدید بود.
او از روند تولید نمایش گفت: در کرونا با تماس ویدئویی آغاز کردیم و به دنبال کرونا چندین بار تمرین‌مان قطع شد. این ماجرا باعث شد این نمایش طولانی‌ترین کار من باشد. طبیعتاً یک سری تغییرات مثل تعویض بازیگران اتفاق افتاد اما باز با این حال بعد از واکسن و بهبود شرایط، دوباره تمرینات را آغاز کردیم تا به اجرا برسیم. تاریخ اجرای ما یک ماه نیز به خاطر شرایط سالن عقب افتاد، گویی توفیق اجباری بود چون هرچه گذشت تیم یک دل و بهتری شدیم.
سعید عسگریان درخصوص ویژگی نمایش و ریارویی مخاطب با این اثر عنوان کرد: مخاطب خیلی مهم و باارزش است، تئاتر بدون مخاطب هیچ نیست. ما بعضی‌وقت‌ها فرصت رشد را به آدم‌ها نمی‌دهیم، همیشه می‌خواهیم یک کار خوب و عالی داشته باشیم. من این بار می‌خواستم کار متفاوتی را برای خودم تجربه و به اندوخته‌های عملی خود اضافه کنم. کارهای متفاوتی کردم مثل فاصله‌گذاری البته برخلاف فاصله‌گذاری برشتی که مخاطب را از احساس خارج می‌کند تا او را وادار به اندیشه کند اما من برعکس، جایی که مخاطب وارد قصه می‌شود فاصله انداختم تا احساس از همان نقاط وارد شود و بتوانم چیز جدیدی را امتحان کنم. زمانی که مخاطب می‌خواهد فکر کند او را درگیر احساسات کردم خارج از مسیر درام.
او ادامه داد: قصه را تعمداً آشفته و تکه تکه، نه که بی‌ربط ازهم نوشتم. زیرا ذهن مردم و جامعه را این‌گونه دچار شلوغی می‌دیدم و دوست داشتم آن آشفتگی داخل داستانم باشد. هرچند که پیش‌بینی می‌کردم ذهن مخاطب کم حوصله این روزها که حقم دارد را شلوغ کند. می‌دانستم که سیستم کار به گونه‌ایست که یا بسیاری دوستش دارند و خیلی هم برعکس، کسانی که وارد این جهان می‌شوند ارتباط می‌گیرند در غیر این صورت از کار زده می‌شوند. نقدهای بسیار خوبی دریافت کردم و بسیار دستاوردهای خوبی داشتم. دوست دارم هرکسی که می‌آید برخورد آزادنه‌ای با اثر من داشته باشد.
سعید عسگریان ضمن سپاسگزاری از امیرحسین حریری و مجموعه مولوی که به دانشجوها فرصت ارائه آثارشان را دادند، تصریح کرد: در این روزها چنین مراکز هنری که چنین شرایطی را فراهم کند و موقعیت رشد و آزمون خطا را پیش رو بگذارند بسیار کم‌اند. اگر این فضاها نباشد دیگر امکان ریسک برای هنرمندان و علاقمندان به هنر وجود ندارد و ممکن است علاوه بر سرمایه، امید خود را هم از دست بدهند.
دیگر عوامل این نمایش عبارتند از گروه کارگردانی: صبا مرشد، نگین فیروز‌منش، طراح صحنه و نور: مهران زاغری، طراح موسیقی: پوریا کرمی و حسین شاهانی، طراح لباس: نسترن طاهرپور، طراح گریم: نازنین محمودی، طراح پوستر و بروشور: علیرضا گلدهی، طراح موشن‌گرافی: مجتبی رحامیان، گرافیست: هلیا جمالی‌جم، طراح تیزر: شایان معماری، مدیران صحنه: پیمان کریمی و طه رضاییان، منشی صحنه: لیلا پورشعبان، دستیار تهیه: مهدی نخئی و مجری طرح: گروه فرهنگی هنری پارادوکس.
منبع: هنرآنلاین
