چارسو پرس: وقتی که یک فیلمساز بخواهد معجونی از ژانرها را به خورد مخاطب بدهد که هم طعم کمدی داشته باشد و هم مزه اکشن را بدهد و هم به ذائقه رمانتیک‌وار توجه داشته باشد و در نهایت به صورت یک فیلم جاسوسی سرو گردد، چیزی جز بی‌اشتهایی برای تماشاگر باقی نمی‌گذارد. آخرین فیلم «دکستر فلچر» یعنی «روح‌شده» همین خاصیت شتر گاو پلنگ گونه را دارد. فیلمی بلک باستری که تلاش دارد که عطر و بوی همه ژانرها را به خود داشته باشد و در عین حال کام مخاطب را گس نماید. فیلمساز این فیلم پر از خرج و هزینه که تمام هم و غم خود را در زرق و برق صحنه‌های اکشن و جلوه‌های ویژه‌اش خلاصه کرده، بدون اینکه بداند، فیلمنامه‌ای پر از اشکال را کارگردانی کرده که نه شخصیت‌ها به درستی شناسانده می‌شوند و نه روابط و مناسبات بین آنها درست تعریف می‌شود و نه ساختار خطی فیلم روال طبیعی خود را به صورت عادی طی می‌کند. انگار همه‌چیز در «روح شده» در حال طی الارض سکته‌وار است که نه تدوین می‌تواند آن را درست کند و نه خوشمزگی‌های رقم خورده بین دو کاراکتر اصلی فیلم یعنی سادی رودز (با بازی فوق تصنعی آنا د آرماس) و کول ترنر (با بازی آماتورگونه کریس ایوانز) باعث می‌گردد اشتباهات فاحش فیلمنامه به باد فراموشی رود و نه پرش‌های مداوم فیلمساز از صحنه اکشنی به اکشن بعدی، قابلیت سرگرم‌کنندگی دارد. روابط تعریف شده بین این دو شخصیت نه تنها هیچ رنگ و بوی صحیح شیمی بین دو زوج را ندارد، بلکه مجموعه بازیگران این فیلم دچار عارضه‌ای از القای بی‌حسی به مخاطب هستند که نه توان آن را دارند که با دیالوگ‌های تخت و گفت‌وگوهای غیردراماتیک، بخندانند و نه ایجاد هیجان کنند و نه به فکر فرو ببرند. گویی گروه فیلمنامه‌نویسان تمام توان خود را به کار گرفته‌اند تا هم همه شخصیت‌ها را باورناپذیرتر پرداخت کنند و هم موقعیت‌های رخ داده در فیلم را مضحک‌تر و احمقانه‌تر.
بنابراین در فیلم «روح شده» تماشاگر با مجموعه‌ای از شخصیت‌های الکن و بی‌دست و پایی طرف است که بی‌دلیل و ناکارآمد خلق شده‌اند و بی‌علت نیز از مسیر فیلمیک و سناریویی جدا می‌شوند که بارزترین آن شخصیت یوناس (با بازی ریان رینولذر) است که مشخص نیست چگونه در صحنه پایانی فیلم بسان اجل معلق در رستوان چرخشی ظاهر و به چشم برهم زدنی غیب می‌شود. این اکشن جعلی حتی نام بزرگی چون آدرین برودی که مثلا نقش آنتاگونیست را ایفا می‌کند، در دام مرداب خود می‌اندازد و او را پایین می‌کشاند. او که نقش لِوِک را در «روح شده» عهده‌دار است، به همان اندازه که هیولاوار ترسیم شده است، به همان میزان هم ساده‌لوح و کودن به نظر می‌رسد که بر سر به دست آوردن رمز عبور سلاح زیستی آزتک از اعتراف‌گیری به وسیله حشرات استفاده می‌کند و گاهی خود نیز طعمه طعمههایش می‌شود و این شخصیت جعلی نیز در مقابل قهرمان دروغین فیلم یعنی شخصیت سادی نیز بی‌روح و بی‌رمق است و آنچنان که در بزنگاه‌های مختلف می‌نماید کاراکتری باهوش نیست. حتی نگاه سمبلیک فیلمساز نیز در جایگاه درست و مناسبی تعریف نمی‌گردد و کارگردان فیلم مشخصا می‌خواهد این موضوع را در سکانس‌های ابتدای فیلم که «کول » سعی دارد به «سادی» کاکتوس اهدا کند، نمایش دهد به نحوی که شخصیت سادی با خارهای کاکتوس‌وارش می‌خواهد از شکارچیان در برابر خودش محافظت کند و به دلیل فقدانی که در زندگی‌اش دارد، از برقرار کردن رابطه پرهیز می‌کند و چه عجیب که شخصیت کول، کشاورزی است که عاشق گل و گیاه است! «روح شده» به قدری فیلم خنثی و بی‌اهمیتی است که حتی کارنامه سینمایی حضور این دو بازیگر در فیلم‌های اکشن «مرد خاکستری» و «چاقوکشی» را نیز زیر سوال می‌برد. فیلمساز حتی در صحنه‌های اکشن نیز صحنه‌های خسته‌کننده را تصویرسازی می‌کند، به‌طوری که سکانس تعقیب و گریز این دو پرسوناژ با اتوبوس در پاکستان یا فرار این کاراکترهای ماجراجو نما و رمانتیک‌شده از هواپیما، بدل و چاپی از همه فیلم‌های اورجینال مشابه است. به راستی که فیلمساز موفق شده است که بالیوودی را در هالیوود شکل دهد که بسیار بی‌مزه است و با این فیلم بی‌هویت، با ماهیت و ساختار خیلی از المان‌های سینمایی شوخی کند؛ ملغمه‌ای از بازیگران چهره که در رستوران گردان، هیپنوتیزم‌وار به دور خود می‌چرخند!
///.
منبع: روزنامه اعتماد
نویسنده: آریو راقب کیانی
