چارسو پرس: نمایش «تنهایی وَ تنهایی وَطن‌هایی» که برداشتی آزاد از نمایشنامه پیکر زن همچون میدان نبرد در جنگ بوسنی نوشته ماتئی ویسنیک است؛ به نویسندگی سجاد افشاریان، کارگردانی کیومرث مرادی و با بازی سجاد افشاریان، آتنا اسدی، پرهام خاکزاد از روز یکشنبه ۹ مهر ماه ساعت ۱۸ اجراهای خود را در سالن استاد سمندریان آغاز می‌کند. در این رابطه گفتگویی کوتاه با کیومرث مرادی داریم؛
*** تئاتر شما را بخاطر نویسندگی سجاد افشاریان می‌توانیم مواجهه دو دنیای تئاتر عامه‌پسند و تئاتر حرفه‌ای بدانیم؟
-فکر نمی‌کنم اینطور باشد چون اگر اشاره شما به اجرای بک تو بلک سجاد افشاریان است، باید بگویم که نمایش سجاد نمایشی بود که تماشاگر را به تفکر دعوت می‌کرد و اتفاقا معناگرا بود و نه سطحی. ازین نظر ویژگی های نمایش عامه پسند را ندارد. به نظر من اجرای بک تو بلک، اجرایی خاص در یک دوره تاریخی ما محسوب می‌شود. سال‌های سال است که سجاد را می‌شناسم و از سال گذشته بود که راجع به اجرای مشترکی با هم حرف زدیم و قرار شد متن ویسنیک را اجرا کنیم.
٭٭٭ موضوع اجرایتان چیست و آیا آنطور که از اسم برمی‌آید، متن ویسنیک را ایرانیزه کرده‌اید؟
-اول باید بگویم که نه ما آن متن را ایرانیزه نکرده‌ایم، چون همه خاصیت متن به زمینه تاریخی آن است. ما برای این اجرا سه تا چهار ماه تمرین کرده‌ایم و حالا آماده اجرا شده‌ایم. ببینید در متن اصلی دو بازیگر زن هستند اما در کار ما یک بازیگر زن و یک بازیگر مرد است. به طور کلی باید بگویم که اجرای ما راجع به قربانیان زن جنگ بالکان است. یک روانکاو مرد با زنی که قربانی جنگ بوسنی شده حرف می‌زند و از لحاظ ذهنی سعی می‌کند او را نجات دهد. در آن جنگ به این زنِ مسلمان چندین و چندبار تجاوز شده و او حالا در آسایشگاه است و زیر نظر این روانکاو سعی دارد به زندگی عادی برگردد. این روانکاو با گروهی از سازمان ملل برای کشف گورهای دسته جمعی به بوسنی آمده‌اند.
به گزارش صبا، کیومرث مرادی کارگردان تئاتر واستاد دانشگاه تئاتر در تهران، ایران به دنیا آمده است. از سال ۱۳۷۲ شروع به کارگردانی تئاتر کرده و تا کنون بیش از بیست نمایش را کارگردانی کرده است. او در سال ۱۳۷۹ در رشته کارگردانی تئاتر از دانشگاه سینما و تئاتر، دانشگاه هنر فارغ التحصیل شده است. همچنین فارغ التحصیل رشته ادبیات نمایشی در سال ۱۳۷۷ از دانشگاه هنر و معماری تهران، دانشگاه آزاد است.
در ما تنها نیستیم، کم هم نیستیم، جهان لبریزه از آدم‌هایی که یه جایی یه لحظه‌ای موتورشون خاموش شده، مهم اینه که برن رو چال سرویس، تعمیر شن، موتورشون و روشن کنن، بعد بزنن دهن این دنیایی که می‌خواستن یا نمی‌خواستنش رو سرویس کنن. این کار، برداشتی آزاد از نمایشنامه پیکر زن همچون میدان نبرد در جنگ بوسنی نوشته ماتئی ویسنیک است.
منبع: خبرگزاری صبا
