کیومرث مرادی معتقد است یک کارگردان باهوش باید ببیند در هر مسیر چه توقعی از پرفورمنسش دارد بنابراین خیلی اوقات هنر یک کارگردان این است که دیده نشود؛ دیده نشدن به معنای خودنمایی نکردن.
کیومرث مرادی با اشاره به تجربیات جدیدش در تئاتر به جمله‌ای از حمید سمندریان اشاره می‌کند که «نباید کار جدید یک کارگردان شبیه کار قبلی‌اش باشد»، از این رو تلاش می‌کند آثارش متفاوت از هم باشد.
نمایش «تنهایی و تنهایی وطن‌هایی» به تازگی میزبان یکی از کودکان کار بود که حضورش اجرایی متفاوت را رقم زد.
عکس های نمایش «تنهایی و تن هایی وطن هایی» به کارگردانی کیومرث مرادی- اجرا در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر
افشاریان ترجیح داده بعضی قسمت‌های استراتژیک نمایشنامه ویسنی‌یک را کنار گذاشته و بیشتر بر گفت‌وگوهای کیت و دورا تمرکز کند. فی‌المثل صحنه بیستم که قبل از این توضیح داده شد به کل حذف شده و در نتیجه بر دو چیز تاثیر مستقیم گذاشته است: اولی مربوط است به تخیل فضاسازانه‌ای که دورا هنگام بازنمایی مردسالاری نژادهای مختلف منطقه بالکان بیان می‌کند آن‌هم با فرو رفتن در نقش هر کدام از مردهای صرب، بوسنایی و کروات، دومین تاثیر مربوط است به فاصله گرفتن متن افشاریان از سیاست نوشتاری ویسنی‌یک در نفی کردن «ایدئولوژی قربانی‌سازی» تمدن غرب در رابطه با زنان هتک حرمت‌شده‌ای چون دورا.
نور تعریف و کارکرد مشخصی در این اجرا ندارد و کارگردان از ظرفیت بصری آن به راحتی گذشته است. پرده‌های سفید حریر ارگانزا که دورتادور سالن را در برگرفته به طراحی صحنه و ظرفیت‌های اجرا کمک شایانی نمی‌کند و می‌توان بود و نبودش را یکسان در نظر گرفت. طراحی لباس و چهره پردازی ساده و بی‌اثر است و در کل امضای کیومرث مرادی به عنوان کارگردانی پرکار و با تجربه پای کار نیست و این باعث تعجب من می‌شود.
مهرداد رایانی‌مخصوص منتقد، نویسنده و کارگردان تئاتر طی یادداشتی به تحلیل نمایش «تنهایی و تنهایی وطن‌هایی» کیومرث مرادی پرداخت که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است.
کیومرث مرادی، کارگردان نمایش «تنهایی وَ تنهایی وَطن‌هایی» گفت: ما نمایشنامه ماتئی ویسنیک را ایرانیزه نکرده‌ایم و این نمایش راجع به قربانیان زن جنگ بالکان است.
نمایش «تنهایی و تن هایی وطن هایی» به نویسندگی سجاد افشاریان و کارگردانی کیومرث مرادی به صحنه می رود.
