۱۰- زندگی واقعی (Real Life)
- کارگردان: آلبرت بروکس
- بازیگران: آلبرت بروکس٬ چارلز گرودین
- محصول: ۱۹۷۹
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰
سال‌ها قبل از اینکه پدیده ریالیتی‌شو با برنامه‌هایی مانند «کارداشیان‌ها» محبوب شود، آلبرت بروکس کار خود را با ساخت فیلمی که زندگی یک خانواده واقعی را به صورت مستند نشان می‌داد، شروع کرد. این فیلم که جزو فیلم‌های کمدی دهه هفتاد است همچنین یکی از نمونه‌های اولیه ماکیومنتری به شمار می‌رود، زیرا نسخه‌ای جعلی از یک سریال به نام «خانواده آمریکایی» محصول PBS است. بروکس همچنین در نقش مستندساز سازنده این پروژه با نام خودش یعنی آلبرت بروکس بازی می‌کند. او برای ضبط زندگی خانواده‌ای که چارلز گرودین به عنوان پدرسالار تشکیل می‌دهد، با کلاهی که دوربین به آن متصل است وارد کار می‌شود. وقتی که ثبت واقعیت روی دوربین هنوز یک پروسه معمولی نیست، همه چیز به آرامی و خوبی پیش نمی‌رود. با این حال، همه چیز مطمئنا خنده‌دار است زیرا بروکس تمام تلاش خود را می‌کند تا کارش را با برخی از تاکتیک‌های غیر متعارف انجام دهد.
ذهن کمدی آلبرت بروکس تعدادی از بی‌نظیرترین کمدی‌های سینمایی تمام دوران را تولید کرده است. او قبل از این فیلم، فیلم‌هایی کوتاه برای اولین سال پخش برنامه «شنبه شب زنده» تهیه کرده بود. بروکس در ادامه ساخت «زندگی واقعی»، شش فیلم سینمایی را در طول دوران حرفه‌ای خود کارگردانی کرد که در آنها نقش‌آفرینی و نویسندگی نیز داشت.
۹- پسران آفتاب (The Sunshine Boys)
- کارگردان: هربرت راس
- بازیگران: والتر ماتاو٬ جورج برنز
- محصول: ۱۹۷۵
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۷۱ از ۱۰۰
این اثر سینمایی از یکی از معروف‌ترین نمایشنامه‌های نیل سایمون اقتباس شده است؛ با بازی والتر ماتاو و جورج برنز در نقش یک زوج کمدی سابق که از ته دل از یکدیگر متنفرند و نمونه واقعی یک کمدی دهه هفتاد است.
این دو مرد مسن سال‌هاست همدیگر را ندیده‌اند. وقتی آنها در نهایت دوباره به هم می‌رسند، شوخی‌ها از راه می‌رسند. ماتاو چیزی جز شکنجه کردن برنز نمی‌خواهد و برای این کار از استراتژی‌های احمقانه زیادی استفاده می‌کند. این نقش برای برنز جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را به ارمغان آورد و حرفه سینمایی او را در ۷۹ سالگی احیا کرد. آخرین حضور او در یک فیلم به ۳۶ سال قبل در فیلمی به نام «هونولولو» باز می‌گشت. نقش مدیربرنامه/برادرزاده ماتاو را ریچارد بنجامین همیشه جذاب بازی می‌کند که بیشتر از آن چیزی که انتظار می‌رود در کنار دو افسانه کمدی خنده به روی لبانتان می‌آورد. نیل سایمون به دلیل آثار متعدد کمدی‌اش، بزرگترین نمایشنامه‌نویس کمدی تمام دوران در نظر گرفته می‌شود. بسیاری از نمایشنامه‌های او در سینما اقتباس شدند که «پسران آفتاب» یکی از بهترین های آنها است و از جذاب‌ترین فیلم‌های کمدی دهه هفتاد.
۸- دوازده صندلی (The Twelve Chairs)
- کارگردان: مل بروکس
- بازیگران: فرانک لانگلا٬ مل بروکس
- محصول: ۱۹۷۰
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۶.۴ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۹۳ از ۱۰۰
تجربه منحصر به فرد تماشای فیلم‌های مل بروکس شبیه هیچ فیلم دیگری نیست و تعدادی از بهترین فیلم‌های کمدی جهان را ساخته است. در ادامه فیلم برنده اسکارش «تهیه‌کننده‌ها» که برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد، بروکس نوع متفاوتی از داستان را در یکی از بهترین فیلم‌های کمدی دهه هفتاد ارائه می‌کند. داستان یک حقه‌باز با بازی فرانک لانگلای بسیار جوان که به دنبال جواهرات ارزشمندی است. می‌پرسید کجا هستند؟ آنها درون بالشتک یکی از دوازده صندلی در یک مجموعه میز و صندلی غذاخوری دوخته شده‌اند. لانگلا برای یافتن آنها به سفر می‌رود در حالی که دام دی‌لوییز همیشه بامزه خود به طور جداگانه آن صندلی‌ها را جستجو می کند.
بروکس به خاطر آثار کمدی کلاسیکش مانند «زین‌های شعله‌ور»، «فرانکنشتاین جوان» و «توپ‌های فضایی» شناخته شده است. رویکرد او در فیلم‌های هجوآلود شبیه هیچ کس دیگری نبود. تماشای نسخه‌های اصلی و فکر نکردن به لحظات خنده‌داری که در فیلم‌های بروکس آنها را مسخره می‌کند دشوار است. در حالی که بروکس در هجو فیلم‌ها و ژانرها استاد بود، این فیلم در واقع بر اساس رمانی به همین نام در سال ۱۹۲۸ ساخته شده است. چندین اقتباس سینمایی دیگر نیز وجود داشته است، اما شکی نیست که نسخه بروکس خنده‌دارترین آنها است و نماینده واقعی یک فیلم کمدی دهه هفتاد.
۷- فیلم کنتاکی سرخ‌شده (Kentucky Fried Movie)
- کارگردان: جان لندیس
- بازیگران: دیوید زوکر٬ جیم آبراهامز
- محصول: ۱۹۷۷
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۶.۴ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۸۳ از ۱۰۰
قبل از «هواپیما!»، فیلم «کنتاکی سرخ‌شده» وجود داشت – مجموعه‌ای از بخش‌های خنده‌دار که تبلیغات تلویزیونی، برنامه‌ها و فیلمی به سبک بروس لی را هجو می‌کند. دیوید زوکر، جیم آبراهامز و جری زاکر با هم تئاتری به نام «تئاتر کنتاکی سرخ‌شده» راه‌اندازی کردند که در آن آیتم‌های خنده‌دار اجرا می‌کردند. آنها تصمیم گرفتند از آن فیلم بسازند و جان لندیس را به عنوان کارگردان به خدمت گرفتند تا رهبری یکی از عجیب‌ترین فیلم‌های کمدی دهه هفتاد را برعهده بگیرد.
این فیلم در مرز مضحک بودن و پوچی است. این آیتم‌ها شامل تریلرهای فیلم است که فیلم‌های سیاه‌پوستان و فاجعه را هجو می‌کنند. در مورد آخری دونالد ساترلند در نقش پیشخدمت دست و پا چلفتی ظاهر می‌شود. آیتم دیگری به هجو سالن سینما می‌پردازذ که در آن یک کارمند پشت شما در سالن می‌ایستد و حسی واقع‌گرایانه برای همراهی با فیلم به شما می‌دهد. در کل، این فیلم تقریبا نیم قرن است که باقی مانده و حاوی لحظات خنده‌ه‌داری است که انتظارش را ندارید.
۶- خفته (Sleeper)
- کارگردان: وودی آلن
- بازیگران: وودی آلن٬ دایان کیتون
- محصول: ۱۹۷۳
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۱۰۰ از ۱۰۰د
وودی آلن بعدا در دوران حرفه‌ای خود به دلیل انتخاب ستاره‌های بزرگ در فیلم‌های کم‌هزینه با دیالوگ‌های فراوان شناخته شد. ستارگان همیشه می خواستند نقشی داشته باشند زیرا کار آلن بسیار منحصر به فرد است. اما در اوایل کار، آلن در تمام فیلم‌هایش به همراه دایان کیتون بازی کرد. آن زمان فیلم‌ها خیلی احمقانه‌تر بودند. از احمقانه‌ترین فیلم‌ها می‌توان به «پول را بردار و فرار کن»، «دیوانه‌ها» و همین «خفته» اشاره کرد که در آن او خودش را منجمد می‌کند و ۲۰۰ سال آینده بیدار می‌شود.
این تنها فیلم علمی تخیلی آلن است که جزو فیلم‌های کمدی دهه هفتاد به حساب می‌آید. این فیلم به اندازه‌ای خنده‌دار است که دوست داشتید در فیلم‌شناسی او بیشتر علمی تخیلی وجود داشت. تلاش وودی آلن برای وارد شدن در هر جایی خنده‌دار است، اما نمی توان از حضور او در آینده‌ای دیستوپیایی غافل شد. این فیلم ادای دینی است به بزرگان کمدی دوران صامت؛ چارلی چاپلین، باستر کیتون و هارولد لوید. تماشای این فیلم برای هر طرفدار وودی آلن ضروری است و حتی اگر طرفدار آن نباشید، باز هم به طرز شگفت‌انگیزی خنده‌دار است.
۵- حاشیه‌نشین‌ها (The Out-Of-Towners)
- کارگردان: آرتور هیلر
- بازیگران: جک لمون٬ سندی دنیس
- محصول: ۱۹۷۰
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۶۳ از ۱۰۰
کمتر از دو دهه قبل از اینکه هواپیماها، قطارها و اتومبیل‌ها چند آدم را نشان دهند که فاجعه‌ای پس از فاجعه دیگر را از سر می‌گذرانند، جک لمون و سندی دنیس نقش چند شهروند حومه شهری را بازی می‌کنند که مدام در اطراف شهر نیویورک با مشکلات خاص خود مواجه می‌شوند. فیلمنامه این فیلم توسط نابغه کمدی، نیل سایمون نوشته شده است و لمون و دنیس در بحبوحه وحشی‌گری شهر کاملا به عنوان یک زوج عالی جفت شده‌اند. دور از خانه امن خود در اوهایو، آنها فاجعه پس از فاجعه را در این شهر برهنه تجربه می‌کنند.
ذکر این نکته ضروری است که نیویورک در زمان ساخت این فیلم مکان بسیار متفاوتی بود. شهر به هیچ‌وجه جاذبه توریستی خوشایند امروزی نبود. این تغییر و تحول تا دهه ۹۰ اتفاق نیفتاد. در سال ۱۹۷۰، نیویورک به شدت با جنایت گریبان‌گیر بود. فیلم این معضلات نشان می‌دهد، اما به نوعی آن را بسیار خنده‌دار می‌سازد. لمون یک بازیگر کهنه‌کار و همچنین یک کمدین با استعداد است. اولین جایزه از دو جایزه اسکار او برای بازی جذابش در فیلم «آقای رابرتز» بود. دنیس هم روی صحنه و هم صفحه نمایش به کمدی پرداخته بود و انگار از ابتدا کمدین زاده شده است. این فیلم در اواخر دهه ۹۰ با همین عنوان بازسازی شد که یک زوج عالی دیگر از بازیگران کمدی، استیو مارتین و گلدی هاون، در آن نسخه بازی کردند. اما شکی نیست که نسخه اول یکی از بهترین فیلم‌های کمدی دهه هفتاد است.
۴- چه خبر، دکتر؟ (What’s Up, Doc?)
- کارگردان: پیتر باگدانوویچ
- بازیگران: باربارا استرایسند٬ رایان اونیل
- محصول: ۱۹۷۲
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷.۷ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۸۹ از ۱۰۰
پیتر باگدانوویچ کارگردان، پس از یک فیلم مستند، یک فیلم هیجان‌انگیز و درام دوران بلوغ، به یکباره به دریای کمدی اسکروبال شیرجه می‌زند. به همان اندازه که او همه کاره است، به تنهایی با همین فیلم یک استاد کمدی لقب می‌گیرد. حقیقت این است که باگدانوویچ یک فیلمساز و کارگردان بسیار با‌استعداد است. این فیلم که از ماندگارترین فیلم‌های کمدی دهه هفتاد است، یک ادای احترام به کمدی‌های دوران طلایی مانند «بزرگ کردن بیبی» با بازی کاترین هیپبورن و کری گرانت است.
در این فیلم، باربارا استرایسند افسانه‌ای عملکردی را ارائه می‌دهد که تا به حال از او ندیده‌اید. در مقابل او رایان اونیل قرار دارد و با هم خنده‌های زیادی را ایجاد می‌کنند. همچنین مادلین کان باورنکردنی در کنار آستین پندلتون و کنت مارس بسیار بامزه که نقش فرانتس لیبکیند را در فیلم «تهیه‌کننده‌ها» بازی می کرد، همبازی می‌شود. این فیلم در سال ۱۹۷۲ موفق شد سومین فیلم پرفروش سال پس از «ماجراجویی پوزیدون» و «پدرخوانده» لقب بگیرد.
۳- بشکه‌ساز (Hooper)
- کارگردان: هال نیدهم
- بازیگران: برت رینولدز٬ سالی فیلد
- محصول: ۱۹۷۸
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۶.۴ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۵۷ از ۱۰۰
فیلمی درباره بدلکاران که توسط یک بدلکار و یک ستاره سینما که خودش بدلکاری انجام می‌داد کارگردانی شد. ستاره سینما، برت رینولدز، در فیلمی نقش بدلکار را بازی می‌کند که اتفاقا آدام وست فیلم «بتمن» در نقش خودش ظاهر می‌شود. کارگردان، هال نیدهم، در دهه ۵۰ تبدیل به یک بدلکار شد و خیلی زود به یکی از بدلکاران برتر صنعت سرگرمی تبدیل گشت. او یک بدلکار معمولی برای رینولدز بود و این دو در نهایت با هم دوست شدند.
نیدهم فیلمنامه را نوشت و رینولدز به او فرصت کارگردانی داد. در این فیلم خاص از شمار فیلم‌های کمدی دهه هفتاد، سالی فیلد جذاب نیز بازی می‌کند که در آن زمان در فیلم‌های دیگری با رینولدز همبازی بود. آنها در زمان ساخت فیلم با هم رابطه داشتند. در حالی که فیلم‌های زیادی در مورد بدلکار در سینما وجود نداشته است، این یکی برجسته است. این یک نامه عاشقانه برای بدلکاران است و اتفاقا به طرز غافلگیرکننده‌ای خنده‌دار.
۲- بیمارستان (The Hospital)
- کارگردان: آرتور هیلر
- بازیگران: دایان ریگ٬ جورچ سی اسکات
- محصول: ۱۹۷۱
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۱۰۰ از ۱۰۰
جورج سی اسکات در این کمدی سیاه پوچ بازی می‌کند، جایی که به نظر می‌رسد هیچ چیز درست در بیمارستان آموزشی منهتن پیش نمی‌رود. پدی چایفسکی نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس مشهور پس از اینکه همسرش سوزان با مراقبت ناکافی در بیمارستان مواجه شد، از آن برای نوشتن فیلمنامه الهام گرفت. او اصرار داشت که اسکات را برای نقش اصلی انتخاب کند. این فیلمنامه دومین جایزه اسکار را برای چایفسکی به ارمغان آورد. او پنج سال بعد سومین جایزه اسکار را برای مشهورترین فیلمش «شبکه» دریافت کرد.
اسکات برای بازی در نقش رئیس پزشکی نامزد اسکار شد، اما تنها اسکار او یک سال قبل برای بازی قدرتمندش در نقش پاتون بود. «بیمارستان» نوع متفاوتی از کمدی را در مقایسه با دیگر فیلم‌های کمدی دهه هفتاد ارائه می‌کند، اما خنده‌های بسیاری نیز می‌سازد.
۱- قتل با مرگ (Murder By Death)
- کارگردان: رابرت مور
- بازیگران: پیتر فالک٬ مگی اسمیت
- محصول: ۱۹۷۶
- امتیاز سایت IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰
- امتیاز فیلم در سایت راتن تومیتوز: ۶۷ از ۱۰۰
در سومین فیلم خود در این فهرست، نیل سایمون فیلمنامه‌ای اصیل می‌نویسد که پنج کارآگاه مشهور را گرد هم می‌آورد که به تقلید از کارآگاهان داستانی معروف می‌پردازند: هرکول پوآرو، سم اسپید، چارلی چان، خانم مارپل و نیک و نورا چارلز از سری فیلم‌های «مرد لاغر». به طور طبیعی، طرح داستانی کلاسیک در یک خانه روستایی می‌گذرد. بازیگران ستاره فیلم را می‌سازند. با وجود نام‌هایی مانند پیتر فالک، الک گینس، پیتر سلرز، مگی اسمیت و آیلین برنان، فیلم نمی‌تواند بد باشد. ترومن کاپوتی، نویسنده مشهور، در تنها نقش روی پرده خود در نقش لیونل تواین نیز حضور دارد. کاپوتی برای کارش نامزد گلدن گلوب شد.
خالق «خانواده آدامز»، چارلز آدامز، مسئولیت کاریکاتورهای تیتراژ ابتدایی و پایانی فیلم را برعهده داشت. یکی از ستاره های فیلم، پیتر فالک، به عنوان کارآگاه قتل معروف کلمبو شناخته می‌شد که در این مقطع هشت فصل از آن پخش شده بود.
منبع: دیجی‌مگ
