چارسو پرس: نمایش من و گربه‌ی پری نوشته‌ی سیمین امیریان به کارگردانی شهره سلطانی چند روزی است که در تالار چهارسوی تئاتر شهر اجرا می‌شود. از امیریان که پیش از این، بیشتر نمایش‌نامه‌هایی برای مخاطب و کودک و نوجوان دیده بودیم، این‌بار متنی برای مخاطبان بزرگ‌سال را شاهدیم که زنده‌گی زن و شوهر جوانی از طبقه‌ی متوسط شهری را با لایه‌ای از فانتزی به تصویر کشیده است. تماشاگر با دیدن این اثر با درامی رئالیستی-فانتزی رو‌به‌رو می‌شود که به نوعی نمونه‌ای از این نوع درام را در این سال‌ها شاهد نبوده است.
سلطانی که به هم‌راه دو بازی‌گر دیگر، ایفاگر نقش‌های این نمایش‌نامه است، کوشیده نمایشی از این طبقه را با زبان فانتزی اجرا کند. در این اثر حضور راوی-گربه سبب شده تا تماشاگر با اثر هم‌راهی و هم‌ذات پنداری بیش‌تری کند زیرا که راوی (بهروز پناهنده) در برخی از لحظات نمایش، در نقش گربه که یکی از شخصیت‌های این اثر است، ظاهر می‌شود و خیلی شیرین و بانمک آن را بازی می‌کند. از آن‌جا که ما با مسائل و مشکلات زنده‌گی این زوج رفته‌رفته آشنا می‌شویم، اما حضور گربه نیز به همان میزانی که در آپارتمان آن‌ها راه می‌یابد، در زنده‌گی این زوج جوان نیز خلل وارد می‌کند. همان‌گونه که اخته‌گی گربه به زنده‌گی طبیعی این حیوان خانه‌گی آسیب می‌رساند، حضور این حیوان نیز سبب می‌شود، آنان از زنده‌گی زناشویی و نیاز های عاطفی–جنسی خود غافل شوند و به یک اخته‌گی و سترونی ناخواسته‌ای تن دهند؛ زنده‌گی‌هایی که در این سال‌های اخیر بیش از پیش در میان زوج‌های جوان جامعه رواج پیدا کرده و مشکلات فراوانی را برای آن‌ها ایجاد کرده است.
نمایش من گربه‌ی پری در عناصر اجرایی (طراحی صحنه و نور و لباس و موسیقی) و هم‌چنین بازی‌های بازیگران موفق عمل کرده است. از این روی می‌توان گفت کارگردان در اجرا توانسته در همه‌ی این عناصر اجرایی، هارمونی و هماهنگی لازم را به وجود آورد و نمایش خوش‌ریتمی را پیش روی تماشاگران خود نشان دهد و در نهایت نیز به ارتباط خوبی با آنان دست یابد. علاوه بر این هر سه بازی‌گر این نمایش، شهره سلطانی، مجتبی رجبی معمار و بهروز پناهنده در این نمایش با هماهنگی کامل، بازی‌های راحت، روان، مسلط و به یادماندنی از خود به نمایش می‌گذارند بدون آن‌که به دام بازی‌های تکراری و یا کلیشه ای در این نوع از نمایش‌ها بیفتند. نمایش من و گربه‌ی پری، بی‌هیچ ادعا و ادا و اطواری تأثیر خود را بر روی تماشاگران می‌گذارد و با تلنگری بر آنان، به تأمل‌شان وا می‌دارد.
بیشتر بخوانید: نقد نمایش‌های روی صحنه
به نظر می‌رسد اجرای این نمایش در کنار نمایش پشت هم‌اندازها نوشته و کارگردانی علی محمدرحیمی در تالار چهارسو، نوید امیدی را برای دور شدن تئاتر شهر از نمایش‌های بی‌خاصیت یا سفارشی و آماتوری این سال‌های اخیر (البته منهای تعداد بسیار محدوی از نمایش‌های اجرا شده در این مجموعه‌ی حرفه‌ای که استثنا قلم‌داد می‌شوند) می‌دهد.
نویسنده: بهزاد صدیقی
