۱۰ فیلم تماشایی نائومی واتس که باید دوباره تماشا کنید: از «مولهولاند درایو» تا «بردمن»

چارسو پرس: نائومی واتس (Naomi Watts) را می‌توان یکی از بزرگ‌ترین بازیگران کم‌تقدیر شده سینمای جهان دانست. با وجود نقش‌آفرینی‌های چشمگیر در برخی از مهم‌ترین آثار ابتدای قرن ۲۱، او مسیر حرفه‌ای متفاوتی را انتخاب کرد: به جای حضور در پروژه‌های پرزرق و برق هالیوودی یا فیلم‌های ابرقهرمانی، ترجیح داد به سراغ آثار مستقل و داستان‌های صمیمی برود. همین انتخاب باعث شد تا شاید کمتر به گستره وسیع استعدادهایش توجه شود، اما واتس در طول سال‌ها ثابت کرده که ریسک‌پذیری و پذیرش چالش‌های هنری را به محبوبیت سطحی ترجیح می‌دهد.

در سال‌های اخیر، نائومی واتس در کنار فعالیت در سینما، در تلویزیون نیز درخشیده است؛ از جمله در سریال تحسین‌شده Twin Peaks: The Return و پروژه موفق Feud: Capote vs. The Swans. با این وجود، او همچنان در سینمای جهان حضور پررنگی دارد و در آثار درام، فیلم‌های هنری چالش‌برانگیز، داستان‌های عاشقانه و حتی آثار کالت (فرهنگی-فرقه‌ای) نقش‌آفرینی‌های به‌یادماندنی ارائه داده است.

در ادامه به معرفی ۱۰ فیلم برتر نائومی واتس که بیشترین ارزش تماشا و بازبینی را دارند، می‌پردازیم.

۱۰. «بازی عادلانه» (Fair Game) – محصول ۲۰۱۰

کارگردان: داگ لیمان (Doug Liman)

فیلم «بازی عادلانه» (Fair Game) یکی از درخشان‌ترین درام‌های سیاسی سینمای جهان است که بسیار عمیق‌تر از بسیاری از آثار معاصر، به فرهنگ توطئه‌ها و افشاگری‌ها می‌پردازد. نائومی واتس در این فیلم نقش یکی از مقامات عالی‌رتبه دولت ایالات متحده را بازی می‌کند که پس از افشای اطلاعات محرمانه توسط همسرش (با بازی شان پن - Sean Penn)، زیر ذره‌بین رسانه‌ها قرار می‌گیرد. این اطلاعات افشاشده مربوط به اقدامات نظامی مشکوک آمریکا در خارج از کشور و نبود شواهد قانع‌کننده برای توجیه حملات بود.

افزایش فشار رسانه‌ای باعث می‌شود این زوج با این پرسش حیاتی روبرو شوند که آیا وفاداری به کشورشان از حفظ زندگی مشترک‌شان مهم‌تر است؟ و آیا گفتن حقیقت، ارزش به خطر انداختن آزادی شخصی را دارد؟

هرچند «بازی عادلانه» موضوعاتی جدی و حساس پیرامون گفت‌وگوی سیاسی را مطرح می‌کند، اما در عین حال یک بررسی دقیق درباره فشارهای زندگی زناشویی نیز به شمار می‌آید. شیمی قدرتمند میان نائومی واتس و شان پن جان تازه‌ای به داستان می‌بخشد. با توجه به شباهت موضوع فیلم با بسیاری از وقایع خبری سال‌های اخیر، «بازی عادلانه» یکی از نقش‌های به‌یادماندنی و ارزشمند واتس است که بارها و بارها تماشایش خالی از لطف نخواهد بود.

۹. «من عاشق هاکبی‌ها هستم» (I Heart Huckabees) – محصول ۲۰۰۴

کارگردان: دیوید او. راسل (David O. Russell)

فیلم «من عاشق هاکبی‌ها هستم» (I Heart Huckabees) بدون شک عجیب‌ترین اثری است که نائومی واتس تاکنون در آن حضور داشته؛ اما در عین حال، یکی از سرگرم‌کننده‌ترین آثار کارنامه او نیز به حساب می‌آید. این کمدی سورئال به کارگردانی دیوید او. راسل، نگاهی طنزآمیز به مصرف‌گرایی و سرمایه‌داری دارد و بر گروهی از شخصیت‌های عجیب تمرکز می‌کند که برای حل بحران‌های وجودی خود، به کارآگاهان اگزیستانسیالیست (با بازی داستین هافمن و لی‌لی تاملین) مراجعه می‌کنند.

هرچند مارک والبرگ (Mark Wahlberg) با نقش‌آفرینی درخشان خود به عنوان یک نظریه‌پرداز توطئه، توجه بسیاری را جلب می‌کند، اما نائومی واتس نیز در نقش یک کارمند بی‌انگیزه‌ی شرکتی، نمایشی تاثیرگذار ارائه می‌دهد.

«من عاشق هاکبی‌ها هستم» با وفاداری کامل به سبک طنزآمیز و غیرمتعارف خود، اثری است که ارزش تماشای دوباره و چندباره را دارد. در سینمای جهان کمتر فیلمی می‌توان یافت که همانند این اثر، چنین ترکیب خاصی از فلسفه، کمدی و انتقاد اجتماعی را ارائه کند. هرچند در زمان اکران، به‌دلیل وسعت روایت و پیچیدگی طنزش، نقدهای ضد و نقیضی دریافت کرد، اما امروز به عنوان یک اثر ماندگار که با نگاهی خلاقانه به مسائلی چون سلطه شرکت‌های بزرگ و شیفتگی جامعه به کالاها می‌پردازد، شناخته می‌شود.

۸. «کینگ کونگ» (King Kong) – محصول ۲۰۰۵

کارگردان: پیتر جکسون (Peter Jackson)

فیلم «کینگ کونگ» (King Kong) بدون شک یکی از چالش‌برانگیزترین نقش‌هایی بود که نائومی واتس تاکنون پذیرفته است. او در این فیلم نقش «آن دارو» (Ann Darrow) را ایفا می‌کند؛ شخصیتی که نخستین‌بار توسط فی ویری (Fay Wray) در نسخه کلاسیک سال ۱۹۳۳ به شهرت رسید و به یکی از محبوب‌ترین قهرمانان عصر طلایی هالیوود بدل شد. واتس همچنین مجبور بود ارتباط احساسی باورپذیری با شخصیت کینگ کونگ برقرار کند؛ کاری که به لطف همکاری با اندی سرکیس (Andy Serkis) و تکنولوژی پیشگام موشن کپچر (motion capture)، به شکلی حیرت‌انگیز از عهده آن برآمد.

موفقیت نائومی واتس در خلق این ارتباط انسانی و پر از احساس با موجودی دیجیتال، نشان‌دهنده خلاقیت و جسارت بی‌نظیر او در عرصه سینمای جهان است.

«کینگ کونگ» نمونه‌ای نادر از بازسازی‌های موفق است؛ فیلمی که در عین وفاداری به کلاسیک اصلی، عناصر جدیدی به داستان می‌افزاید تا حضور دوباره‌اش را توجیه کند. اگرچه این فیلم با بیش از سه ساعت زمان، تماشایی سبک و کوتاه محسوب نمی‌شود، اما حماسه‌ی احساسی پیتر جکسون، نماینده‌ای از شکوه و جاه‌طلبی اصیل هالیوود است؛ کیفیتی که این روزها صنعت سینما بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز دارد.

بیشتر بخوانید: معرفی فیلم‌های سینمایی

۷. «حلقه» (The Ring) – محصول ۲۰۰۲

کارگردان: گور وربینسکی (Gore Verbinski)

فیلم «حلقه» (The Ring) یکی دیگر از بازسازی‌های آثار کلاسیک محبوب بود که می‌توانست به شکستی تلخ منجر شود، اگر اجرای نائومی واتس به این اندازه درخشان نبود. خوشبختانه گور وربینسکی در بازآفرینی این اثر ترسناک، به جای تکیه بر پرش‌های ناگهانی و ترس‌های ارزان، بر القای تدریجی حس اضطراب و پارانویا تمرکز کرده است. این سبک باعث شده «حلقه» حتی با رده‌بندی سنی PG-13، ترسناک‌تر از بسیاری از آثار خشونت‌آمیزتر و خونین‌تر در سینمای وحشت باشد.

حضور نائومی واتس در این فیلم، عمق احساسی قابل توجهی به داستان بخشیده است. او در نقش مادری نگران ظاهر می‌شود که با تمام وجود برای محافظت از فرزندش در برابر نیروهای ماورایی تلاش می‌کند؛ نقشی که با اجرای دقیق و انسانی او، تاثیرگذاری بیشتری پیدا کرده است.

در حالی که «حلقه» دنباله‌های متعددی داشت، نسخه اصلی با بازی نائومی واتس همچنان قابل تماشاترین و ماندگارترین قسمت این مجموعه محسوب می‌شود. دنباله‌ها هرگز نتوانستند صداقت شخصیتی و ترس خالصی را که واتس در نقش خود به تصویر کشید، تکرار کنند.

فیلم «حلقه» نه تنها جایگاه نائومی واتس را در میان ستارگان سینمای جهان تثبیت کرد، بلکه استاندارد جدیدی برای بازسازی‌های ژانر وحشت در هالیوود تعریف نمود.

۶. «وقتی جوان بودیم» (While We’re Young) – محصول ۲۰۱۵

کارگردان: نوآ بامباک (Noah Baumbach)

فیلم «وقتی جوان بودیم» (While We’re Young) یکی از آثار کمتر دیده‌شده اما ارزشمند در کارنامه نوآ بامباک به شمار می‌رود؛ اثری که با انتخاب بازیگران در نقش‌های متفاوت از انتظارات رایج، جذابیتی ویژه یافته است. در این فیلم، نائومی واتس و بن استیلر نقش زوجی میان‌سال را بازی می‌کنند که شیفته‌ی سبک زندگی بی‌پروا و تجربی همسایگان جوان‌تر خود، با بازی آدام درایور و آماندا سایفرید، می‌شوند. با این حال، به مرور زمان هر دو زوج درمی‌یابند که پایبندی به اصول و رفتارهای متناسب با سن و سال، اهمیت انکارناپذیری دارد.

«وقتی جوان بودیم» با نگاهی طنزآمیز و دقیق، شکاف‌های نسلی را بررسی می‌کند و بهره‌گیری از گروه بازیگری هماهنگ، به ویژه شیمی طبیعی و باورپذیر واتس و استیلر، به جذابیت فیلم افزوده است. این زوج، تلاش ناامیدانه خود برای بازگرداندن شور و نشاط جوانی را به شکلی ملموس و تاثیرگذار به تصویر می‌کشند.

با وجود تاثیرگذاری محدود فیلم در زمان اکران اولیه، «وقتی جوان بودیم» اکنون به عنوان یکی از گوهرهای نادیده‌ گرفته‌شده در فیلم‌شناسی نائومی واتس و از آثار قابل توجه سینمای جهان شناخته می‌شود.

۵. «وعده‌های شرقی» (Eastern Promises) – محصول ۲۰۰۷

کارگردان: دیوید کراننبرگ (David Cronenberg)

«وعده‌های شرقی» (Eastern Promises) یکی از تیره‌ترین و تلخ‌ترین فیلم‌های گانگستری تاریخ سینمای جهان به شمار می‌رود؛ اثری که تصویری بی‌رحم از مردسالاری سمی ارائه می‌دهد. با این حال، حضور نائومی واتس و دیدگاه زنانه‌ای که به روایت افزوده، به غنای داستان کمک شایانی کرده است. این فیلم شاهکار دیوید کراننبرگ در سال ۲۰۰۷، داستان پرستاری مهربان (با بازی نائومی واتس) را روایت می‌کند که سرپرستی نوزاد یک نوجوان روس را، که در اثر سوءاستفاده جان باخته، بر عهده می‌گیرد. با جستجو در دفتر خاطرات این دختر جوان، پرستار درمی‌یابد که ردپای یک خانواده مافیایی روس در این ماجرا وجود دارد.

هرچند ویگو مورتنسن با بازی در این فیلم موفق به نامزدی جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد، اما نباید از تاثیر ژرف و حساسیت انسانی که نائومی واتس به فیلم بخشید، غافل شد. حضور او به «وعده‌های شرقی» بُعدی انسانی و احساسی بخشید که تماشاگران را عمیقاً تحت تاثیر قرار می‌دهد.

این فیلم یکی از نمونه‌های برجسته‌ای است که نشان می‌دهد چگونه ستارگان سینمای جهان می‌توانند با ایفای نقش در داستان‌هایی تلخ و چالش‌برانگیز، مرزهای بازیگری را فراتر ببرند.

۴. «غیرممکن» (The Impossible) – محصول ۲۰۱۲

کارگردان: خوان آنتونیو بایونا (J.A. Bayona)

فیلم «غیرممکن» (The Impossible) یکی از تاثیرگذارترین آثار سینمایی در ژانر فاجعه در سال‌های اخیر است؛ فیلمی که در کنار به تصویر کشیدن وحشت ناشی از بلایای طبیعی، ادای دینی احساسی به پیوند خانوادگی به شمار می‌رود. این اثر درخشان به کارگردانی خوان آنتونیو بایونا، روایتگر داستان واقعی خانواده‌ای است که در جریان سونامی مهیب سال ۲۰۰۴، در تعطیلات کریسمس در تایلند گرفتار می‌شوند. نائومی واتس و ایوان مک‌گرگور (Ewan McGregor) نقش زوجی را ایفا می‌کنند که پس از جدایی از یکدیگر، با تمام توان به جستجوی فرزندان خود در میان ویرانی‌های گسترده می‌پردازند.

نائومی واتس با ایفای نقش مادری که در مواجهه با خطر نابودی خانواده‌اش، درد و وحشت را به شکلی باورپذیر به تصویر می‌کشد، موفق شد احساسات تماشاگران را به شدت درگیر کند. در حالی که بسیاری از صحنه‌های فیلم به لحاظ فیزیکی بسیار سخت و طاقت‌فرسا هستند، این عمق عاطفی واتس است که به «غیرممکن» قدرت تاثیرگذاری بی‌مانندی بخشیده است.

بازی درخشان او در این فیلم، نامزدی جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را برای نائومی واتس به همراه داشت؛ افتخاری که نه تنها مهارت بازیگری او را تثبیت کرد بلکه یادبودی قدرتمند برای قربانیان واقعی این فاجعه طبیعی نیز بود.

«غیرممکن» نمونه‌ای عالی از آن است که چگونه سینمای جهان می‌تواند از دل دردناک‌ترین رویدادهای انسانی، داستان‌هایی الهام‌بخش و به‌یادماندنی خلق کند.

۳. «۲۱ گرم» (21 Grams) – محصول ۲۰۰۳

کارگردان: الخاندرو گونزالس اینیاریتو (Alejandro Gonzalez Inarritu)

فیلم «۲۱ گرم» (21 Grams) یک درام تاثیرگذار درباره قدرت بخشش، استقامت روح انسان و واقعیت مرگ است. این اثر قدرتمند به کارگردانی خلاقانه الخاندرو گونزالس اینیاریتو، نائومی واتس را در نقش زنی مهربان به تصویر می‌کشد که با بیماری مرگبار همسرش (با بازی شان پن Sean Penn) روبرو است. روایت داستان زمانی پیچیده‌تر می‌شود که این زوج با مردی (با بازی بنیسیو دل تورو Benicio del Toro) آشنا می‌شوند که پیش‌تر در یک تصادف رانندگی مرگبار نقش داشته است.

شیوه روایت غیرخطی فیلم، به ایجاد نوعی تعلیق و رمزآلودگی کمک کرده و تماشاگر را درگیر لایه‌های عمیق‌تر داستان می‌کند. با وجود این پیچیدگی، «۲۱ گرم» به لطف بازی‌های درخشان بازیگرانش، از جمله نائومی واتس، موفق شده است پیوندی عاطفی عمیق با مخاطب برقرار کند. واتس در این فیلم یکی از چالش‌برانگیزترین نقش‌آفرینی‌های دوران کاری خود را ارائه می‌دهد و بار دیگر نشان می‌دهد چرا جایگاه او در سینمای جهان شایسته تحسین است.

«۲۱ گرم» نه تنها نگاهی دقیق به بحران‌های روحی و روانی انسان دارد، بلکه با روایتی مملو از احساس و قدرت، بیننده را دعوت به تفکر درباره معنای زندگی و مرگ می‌کند. این نقش‌آفرینی برجسته، دومین نامزدی جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را برای نائومی واتس به همراه داشت.

بیشتر بخوانید: اخبار و مطالب سینمای جهان

۲. «بردمن (یا فضیلت غیرمنتظره نادانی)» (Birdman or the Unexpected Virtue of Ignorance) – محصول ۲۰۱۴

کارگردان: الخاندرو گونزالس اینیاریتو (Alejandro González Iñárritu)

«بردمن» (Birdman or the Unexpected Virtue of Ignorance) یکی از معدود کمدی‌های واقعی است که جایزه بهترین فیلم اسکار را از آن خود کرده است. این فیلم، یک ساتیر عالی از افراط‌های هالیوود است که به حقایق جهانی درباره تلاش‌های هنرمندان برای حفظ ارزش آثارشان می‌پردازد. نائومی واتس در نقش یک بازیگر که به گروه بازیگران یک نمایش جدید پیوسته است، نقش حمایتی مهمی ایفا می‌کند. این نمایش توسط ریگان تامپسون (با بازی مایکل کیتون) کارگردانی می‌شود، که پس از سال‌ها حضور در نقش‌های یکسان در فیلم‌های ابرقهرمانی «بردمن»، تلاش دارد تا شغل هنری خود را از نو زنده کند.

با وجود حضور محدود در فیلم، نائومی واتس در به نمایش گذاشتن هیجان و ترس‌های بازیگران در حین اجرای احساسات عمیق روی صحنه بسیار موفق عمل کرده است. فیلمی به جسارت «بردمن» که در نهایت به موفقیت و تماشای مکرر خود دست می‌یابد، بدون قدرت و توانایی گروه بازیگرانش نمی‌توانست به این اندازه تاثیرگذار باشد.

۱. «مولهولاند درایو» (Mulholland Drive) – محصول ۲۰۰۱

کارگردان: دیوید لینچ (David Lynch)

«مولهولاند درایو» یکی از شاهکارهای برجسته دیوید لینچ است، اما موفقیت این فیلم بیش از هرچیز به نقش‌آفرینی شگفت‌انگیز نائومی واتس بستگی دارد. این فیلم سورئالیستی و دل‌نواز داستان زنی به نام «دایانا» را روایت می‌کند که برای تبدیل شدن به یک ستاره سینما به هالیوود می‌رود. اما دنیای سینما که در ابتدا رویایی به نظر می‌رسد، به تدریج با کابوس‌ها و موجودات فراطبیعی که دایانا تجربه می‌کند، روبه‌رو می‌شود. «مولهولاند درایو» یک نقد هوشمندانه به تفاوت‌های صنعت فیلمسازی با تصوری است که آن را به‌عنوان یک دنیای درخشان و ایده‌آل می‌شناسیم.

این فیلم به‌قدری پر از جزئیات پنهانی است که طرفدارانش بارها آن را تماشا کرده‌اند تا به معنای واقعی آن پی ببرند. مثل همه آثار لینچ، هدف فیلم به‌شکلی جذاب مبهم است، اما بازی همدلانه نائومی واتس، تجربه تماشای «مولهولاند درایو» را به همان اندازه که ذهن را به چالش می‌کشد، از نظر احساسی تحریک می‌کن