سریال «وحشی» به کارگردانی هومن سیدی، با آغاز چند قسمت نخست خود، بار دیگر جهان روان‌پریش و تیره‌وتار او را به تصویر می‌کشد؛ جایی که خشونت نه از بیرون، بلکه از درون شخصیت‌ها سر برمی‌آورد و در دل سکوت‌ها و نگاه‌ها خیز برمی‌دارد.
چارسو پرس: با آغاز چند قسمت ابتدایی سریال «وحشی»، به‌وضوح می‌توان دریافت که هومن سیدی، پس از تجربه‌های موفق و متفاوتش در «قورباغه» و پیش‌تر در آثار سینمایی‌اش نظیر «مغزهای کوچک زنگ‌زده»، به جهان داستانی‌اش وفادار مانده؛ جهانی پر از تنش، پارانویا، و خشونتی که زیر پوست روابط انسانی جریان دارد. اما «وحشی» در عین وفاداری به سبک و سیاق سیدی، تجربه‌ای تازه‌تر و جسورانه‌تر به نظر می‌رسد — تجربه‌ای که سعی دارد روان آدمی را در لحظاتی بحرانی و بر لبه مرز انسانیت و حیوانیت به تصویر بکشد.

در همان دقایق ابتدایی، مخاطب با فضایی وهم‌آلود، قاب‌هایی محدود و نورپردازی‌هایی سرد مواجه می‌شود که بیشتر از هر چیز، حس ناامنی، اختلال و انزوای روانی را منتقل می‌کند. شخصیت اصلی سریال – که هنوز لایه‌های پیچیده‌اش کاملاً گشوده نشده – در فضایی سرشار از تضادهای درونی گرفتار است: از یک‌سو میل به کنترل و قدرت، و از سوی دیگر نوعی بی‌پناهی کودکانه. این دوگانگی، کلید درک شخصیت‌ها و مسیر داستانی سریال است.

بیشتر بخوانید: تلویزیون و شبکه نمایش خانگی


سیدی بار دیگر در «وحشی» نشان می‌دهد که چطور می‌تواند از فرم بصری در خدمت معنا استفاده کند. تدوین‌های سریع، صداهایی که گاه به شکل اغراق‌آمیزی وارد می‌شوند و حرکات دوربین لرزان و بسته، همه در کنار یکدیگر، حسی از بی‌ثباتی را به مخاطب القا می‌کنند؛ انگار دوربین نیز همچون شخصیت‌ها در حال تعقیب یا فرار است.

یکی از نکات قابل‌توجه در این اپیزودها، پرهیز آگاهانه از دادن اطلاعات مستقیم است. سیدی تماشاگر را دعوت به «مشاهده» می‌کند، نه صرفاً «دیدن»؛ و در همین مسیر، ساختار داستانی‌اش را بر پایه تعلیق روان‌شناختی و تدریجی‌بودن روایت می‌چیند. درام سریال به‌جای آن‌که وابسته به کنش‌های فیزیکی باشد، بیشتر متکی بر تنش‌های روانی و سکوت‌های سنگین است — سکوت‌هایی که اغلب ترسناک‌تر از خشونت‌های علنی‌اند.

با گذشت چند قسمت، آن‌چه بیش از هر چیز برجسته می‌شود، فضایی است که در آن وحشی‌گری صرفاً به بیرون مربوط نیست، بلکه به‌طور خطرناک‌تری درون انسان ریشه دارد. این «وحشی»‌بودن، همان جرقه‌ای است که شخصیت‌ها را به سمت تصمیم‌هایی سوق می‌دهد که بازگشتی از آن ممکن نیست. سیدی در حال واکاوی ریشه‌های خشونت فردی در بستر اجتماعی و طبقاتی است — دغدغه‌ای که در آثار پیشینش نیز ردی از آن دیده‌ایم.

اگرچه هنوز برای قضاوت نهایی درباره کلیت سریال زود است، اما تا همین جا، «وحشی» نشان داده که قرار نیست اثری صرفاً سرگرم‌کننده باشد. این سریال آمده تا تماشاگرش را وادار به ایستادن در مقابل آینه کند، به تماشای خود در لحظه‌های تردید، ترس و فروپاشی.


نویسنده: خسرو خالقی