چارسو پرس ریک گومز، بازیگر آثاری چون Band of Brothers، با فیلم She Dances نخستین تجربه کارگردانی بلند خود را پشت سر گذاشته و در کنار استیو زان (که در نگارش فیلمنامه هم همکاری داشته)، روایتی ساده اما عاطفی از یک رابطه پدر-دختری ارائه داده است.
اما شاید مهم‌ترین نکته درباره فیلم، معرفی چهره‌ای جدید باشد: آدری زان، دختر استیو زان، که با حضور کاریزماتیکش در نقش «کلر» بسیاری از کمبودهای فیلمنامه را جبران می‌کند.
داستان: سفری برای ترمیم
فیلم روایتگر سفر جاده‌ای پدری به‌نام جیسون (استیو زان) است که مجبور می‌شود دختر نوجوانش کلر (آدری زان) و دوست صمیمی او کت (مکنزی زیگلر) را به مسابقه‌ای رقص در ایالتی دیگر برساند. سفری که در ظاهر ساده به‌نظر می‌رسد، اما به‌زودی تبدیل به مسیری احساسی برای بازسازی پیوندهای گسسته خانوادگی می‌شود؛ پیوندهایی که پس از مرگ پسر خانواده از هم پاشیده‌اند.
اینجا بخوانید: نقد فیلم‌های خارجی
فیلمنامه: احساساتی که ناتمام می‌مانند
فیلمنامه اثر، گرچه از لحظاتی صمیمی و جملاتی دوست‌داشتنی برخوردار است، در مجموع بسیار خام و ناپخته به‌نظر می‌رسد. شوخی‌ها گاه بیش از حد کش‌دارند (مانند صحنه مضحک تعریف والدین از شلوارهای همدیگر)، و مضامینی چون سوگواری یا احتمال اعتیاد پدر، تنها به‌صورت اشاره مطرح شده‌اند بدون پرداخت عمیق.
گویی نویسندگان — گومز و زان — تلاش کرده‌اند همزمان یک درام خانوادگی، یک فیلم جاده‌ای، و یک اثر نوجوان‌پسند تولید کنند، بی‌آنکه یکی از این‌ها را واقعاً جدی بگیرند.
آدری زان: تولد یک ستاره
درست از همان جمله آغازین: Introducing Audrey Zahn، فیلم به‌وضوح قصد دارد بر معرفی این بازیگر تازه‌کار تأکید کند — و واقعاً هم موفق می‌شود. آدری زان، که پیش از این طراحی رقص فیلم Wildcat ساخته ایتن هاوک را انجام داده بود، نه‌تنها بازیگر خوبی‌ست، بلکه در سکانس‌های رقص فیلم می‌درخشد. حضورش در کنار زیگلر به‌عنوان دوست و هم‌رقص‌اش، یکی از معدود لحظات واقعاً زنده فیلم است.
طراحی صحنه و زمان: پرزرق‌وبرق اما غیرواقعی
یکی از نکات آزاردهنده فیلم، طراحی صحنه اغراق‌آمیز و فاقد باورپذیری‌ست؛ مخصوصاً در هتل میان‌راهی‌ای که در آن اقامت می‌کنند. ترکیب رنگ‌ها و طراحی‌ها بیش از آن‌که خدمت‌گزار روایت باشند، حواس‌پرت‌کن‌اند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم «موج» | اعتراضات فمینیستی روی صحنه: پرجنب‌وجوش اما بی‌رمق از نظر درام
کلایمکس مصنوعی، پایان احساسی
یکی از نکات قابل نقد، اوج داستان (کلایمکس) است؛ جایی که کلر علی‌رغم آسیب دوستش، به‌صورت انفرادی در مسابقه شرکت می‌کند — تصمیمی که با قوانین مسابقه همخوانی ندارد و بیشتر بهانه‌ای‌ست برای به نمایش گذاشتن مهارت رقص او. رقابت میان کلر و رقاص خشک‌مغز و انضباطی «دولف» (اشاره‌ای به دولف لاندگرن و فیلم Rocky IV) نیز در همین راستا شکل می‌گیرد: جذاب ولی غیرقابل باور.
بازیگران مکمل: وقتی هاوک فقط لبخند می‌زند
در نقش دوست و شریک تجاری جیسون، ایتن هاوک نقش کوچک اما دلپذیری ایفا می‌کند؛ هرچند نمی‌توان گفت نقشش در پیش‌برد داستان اهمیت اساسی دارد. حضور رزمار دیویت نیز در نقش مادر، بسیار کوتاه و کمرنگ است.
جمع‌بندی
She Dances فیلمی‌ست که می‌خواهد همزمان صمیمی، بامزه و احساسی باشد — اما فیلمنامه سطحی و کارگردانی نه‌چندان قوی، مانع از تبدیل‌شدن آن به تجربه‌ای فراموش‌نشدنی می‌شوند. با این‌حال، درخشش آدری زان — در اولین تجربه سینمایی‌اش — نوید ظهور چهره‌ای تازه و امیدوارکننده را می‌دهد. اگر چیزی از این فیلم در ذهن‌تان باقی بماند، نه جاده، نه رقص، که اوست.
امتیاز نویسنده: 6 از 10
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
